(vervolg)
Nou, voor 23:00 moesten dus de weeen gaan doorzetten anders was het terug onder behandeling van het ziekenhuis. Je raadt et al, geen weeen hoor! Dus overgedragen van mn eigen vk naar het zkh. Nou ja, mij maakte het al niet meer uit want het zou hoe dan ook een bevalling in het zkh worden.
Om 00:00 kwamen er weer wat weeen. Steeds om de 10 min. Het werden er niet echt meer maar ze werden wel steeds scherper en pijnlijker dus dat was goed voor de ontsluiting. Om een uurtje of 4 werd het behoorlijk heftig en zouden ze voor het eerst gaan toucheren (eerder niet gedaan ivm gebroken vliezen en infectiegevaar). Wat bleek? Ze had geweldig nieuws voor me! 7 hele centimeters!!! Ik was zoooo blij, dat was snel gegaan voor mij idee. Ze verwachtte dat ik zo rond 6 uur wel persdrang zou gaan krijgen en rond een uurtje of 8 mn zoon in mn armen kon sluiten als alles goed zou gaan.
Tja... Als alles goed zou gaan dus...
6:30... Getoucheerd... Nog steeds 7 cm. Balen maar goed dat kan dat ht even stagneert, dus kom op, nog even de tandjes op elkaar. Geen vorderingen en dood op van de weeen die zo pijnlijk werden!
Op de een of andere manier gunde mn lichaam me rust. Ik heb geslapen van 6:30 tot 8! Tussen de weeen door natuurlijk, maar die namen af in frequentie en in hevigheid.
8:00 Toch wat oxitocine toegediend gekregen voor het weer sterker en frequenter maken van de weeen. Nou, dat hielp!
Om een uur of 10 (? Mn besef van tijd viel een beetje weg rond die tijd, de pijn werd ondraaglijk) had ik 9 cm en persdrang. Moest dus blijven puffen en evt een klein beetje meepersen. Weer iets later mocht ik dan echt persen met bijna 10 cm en een randje dat ze tijdens mn persweeen een betje probeerde weg te masseren.
Half uur geperst. Geen vooruitgang. Nog maar een kwartiertje aankijken. Niks gebeurd. En maar keihard werken, maar het hoofdje bleef te hoog staan voor een vacuumverlossing.
Overleg met de gynaecoloog. Het werd een keizersnee... Wat een teleurstelling! Maar tegelijkertijd een opluchting... Mn weeen zouden voorbij zijn! Het duurde nog even voor het operatieteam incl natuurlijk de anesthesist klaar stonden. Gelukkig duurde het niet heel lang, maar wel steeds om de 2 minuten helse weeen. En als je dan ook nog beseft dat die weeen helemaal geen zin meer hadden dan kan je je voorstellen dat ik er zo ongelofelijk doorheen zat!
Wat een opluchting toen de epidurale er eenmaal in zat! Alles verdoofd en ze begonnen direct. Niks van gevoeld en binnen no-time was mn lieve kleine (grote, 3945 gram!) Floris er! Geboren op 6 februari om 12:11. Papa was er bij en maakte foto's, ging mee naar de kinderarts. Floris werd eventjes bij me gelegd en ging daarna met papa mee. Die heeft huid op huid met em geknuffeld in mijn plaats.
Ik werd gehecht, moest even bijkomen van de ruggenprik en mocht naar mn mannen toe. Wat heerlijk om alsnog een klein bloot baby'tje op je gelegd te krijgen! Vind dat ze dat goed geregeld hebben hier! Hij was direct op zoek naar de borst en heeft geweldig gedronken! Het leek wel of ie echt op me heeft gewacht. Hij was zo wakker en alert tot ik kwam en hij zn buikje vol gedronken had. Toen is ie heerlijk bij me in slaap gevallen en zijn mn ouders, schoonouders en schoonzus en zwager nog even geweest.
Mn man zat er helemaal doorheen en is lekker naar huis gegaan om te slapen en ook Floris en ik hebben even heerlijk gedut. Daarna heb ik heerlijk te eten gehad hier en Floris daarna weer aangelegd.
Wat een prachtig ventje is het. Ben zo blij dat ie er eindelijk is! Aan de ene kant een enorme teleurstelling dat het geen natuurlijke bevalling geworden is, maarja op een gegeven moment gaat de gezondheid van jou en je kindje toch echt voor he?
Hij is hartstikke gezond verder en ik heb nog niet erg veel last van mn buikwond. Zie alleen ongelofelijk op tegen morgen. Dan gaat mn katheter eruit en moet ik zelf naar de wc. Lijkt me zo pijnlijk (ondanks dat ik natuurlijk wel pijnstilling krijg...) Vind het zo eng die wond en om er straks mee te moeten lopen! Iemand ervaring mee?
Liefs!
reacties (0)