Moedergevoel.

Moedergevoel denk ik het belangrijkste wat er bestaat. Hieronder mijn verhaal en waarom het zo belangrijk is.

vanaf dat ik zwanger was in week 6begon het. Voelde dat het
niet klopte maar wat dat wist ik niet. 20 weken echo ze
zochten lang naar haar linker niertje alles was goed
volgens haar, maar het gevoel zei anders. Ik heb bij de
verloskunde echt gesmeekt om een extra medische echo niet
gekregen. Ben de laatste maanden zelfs in therapie geweest
om de rest van de zwangerschap door te komen. Bij geboorte
voelde ik mij goed alsof ik verlost was van een tumor ik
had op het eind namelijk het gevoel dat ik een tumor in mij
had.

Toen begon het dochter leek reflux te hebben maar niet
altijd. Ik vond dat rugje iets naar rechts hing op cb en
huisarts zeiden ze dat trekt nog bij. Ze had soms echt
megakoorts zonder echt ziek te zijn zo vaak bij huisarts
geweest. Bij vier maanden voelde een huisarts op huis
artsen post iets waarop dochter reageerde door naar seh
daar op mijn knieën gelegen dat er een echo van haar buikje
moest komen. Ik was echt overtuigd dat ze wat zouden zien.
We werden weer weg gestuurd. Bij 8 maanden kinderarts ook
daar geen echo wel medicatie voor haar slokdarm die was zo
geïrriteerd door het spugen. 10 maanden weer een jongen
huisarts net klaar met haar opleiding, ze voelde een
vergrote milt en stelde een echo voor ik dolblij eindelijk.
Ik zei voor het eerst dat ik dacht dat er een tumor
zat.

Dag van de echo ze bleek idd een tumor te hebben. Die
middag zaten we in het UMC op afdeling oncologie. Ze heeft vele onderzoeken gehad en operatie. Het blijft en was een kwaadaardige tumor, gelukkig in haar geval omdat ze nog zo jong was een geen DNA afwijking had is de tumor uit zichzelf gekrompen. Nu is ze
3,5 jaar een gezonde peuter. Ze had dus een
neuroblastoom en deze verdwijnen in zeldzame gevallen
vanzelf. Gelukkig was dit dus voor haar het geval helaas overlijden er een hoop kindjes aan deze ziekte. 

De neuroblastoom ontstaat in de 6e wk van de zwangerschap en achteraf verklaart dit alles.

Maar wat een rare opluchting was het toen ik eindelijk
wist wat het was. En mijn moedergevoel blijf ik geloven.
Ben blij dat ik toen er alles aan heb gedaan om door te
zetten en erin te blijven geloven. Het is zo moeilijk om
het voorelkaar te krijgen. Gevolg van dit alles is dat de
artsen nu wel twee keer nadenken voordat ze mij wegsturen. Bij de tweede zwangerschap heb ik kunnen genieten, ook al ben ik toen erg ziek geweest. Maar het is een mega rot gevoel als je denkt dat je kind wat heeft en er niet geluisterd word.


We zijn nog terug geweest bij de verloskundige en het 20 wk echo buro en zijn er ook achter gekomen dat het niet te zien was maar wel een afwijking in de grote van haar nieren, waarom ik dus niet ben doorgestuurd is een raadsel en grote fout. Beide partijen willen het er niet over hebben en niet van leren.

Wat als we het eerder hadden geweten dan had mijn kleine baby britt een stuk minder pijn kunnen hebben in haar eerste levensjaar. Nu is tygo 5 weken en een zeer tevreden baby
e eerste dagen maakte dit ond heel verdrietig omdat britt die pijn dus niet had hoeven hebben.