Terugblik op (bijna) negen bewogen maanden

39 weken en 4 dagen, einde is inzicht van een mooi, lange, maar soms ook moeizame reis van 9 maanden.

Wat begon als spannend en leuk, veranderde voor mij al snel in eng, paniek en doem gedachtes. Want ik had een keurige cyclus van 27-29 dgn en zou op 6 januari ongesteld moeten worden, maar dat gebeurde niet. S’avonds een test gedaan. Dat kon volgens de verpakking… Helaas negatief…

Oke, oke, dan wachten we een paar dagen af. Op 10 januari weer een test gedaan. Eerst zag ik niets, maar zo vlak rond de tijd dat je niet meer mag aflezen verscheen daar toch een streep. Heel licht. ML was gelijk overtuigd, maar ik niet. Op maandag 12 januari nog eens een test gedaan, een van CB met een plus. En deze was overtuigend… Super blij en super trost begonnen we aan deze reis. Helaas was deze blijdschap voor mijn maar van korte duur…

Want: waarom testte ik zo laat positief? Ik had toch een nette cyclus en waarom nu dan ineens zo’n afwijking? EN wat ging ik doen: google!! Mijn hemel wat ik daar allemaal tegen kwam? Ik ging van BBM zwangerschap, naar beginnend miskraam etc. Ik zat helemaal te stressen, en moest nog lang wachten op de echo. Elk pijntje, steekje en “raar” gevoel werd door mijn nageplozen op internet en daar wordt je niet bepaald mee gerust gesteld.

Door een klein communicatie foutje door ML en mij had ik de afspraak bij de VK een week vervroegd, wat ik uiteindelijk niet erg vond, want ik wilde van de stress af dat er iets mis was. De echo was super! Maar inderdaad ik leek minder ver dan gedacht. Gerustgesteld dat alles goed was met de kleine friemel, maar het minder ver zijn vrat nog aan me. En toen kwam er weer een nieuwe angst bij: de angst om het kindje te verliezen.

2 weken later mocht ik weer voor een echo en deze keer om het termijn juist te bepalen. Nu dacht ik: als deze echo ook goed is moet je alle angst laten varen en vertrouwen hebben dat alles goed komt! En ja hoor! Ook deze echo was weer helemaal goed! Maar 5 dgn minder ver dan gedacht. Hoe kon dat toch? Iets wat ik vandaag de dag nog niet begrijp, maar het los gelaten heb. Maar dat heeft een hoop tijd gekost. Want voor mij was een van de redenen om te denken dat deze zwangerschap wel eens in een miskraam kon eindigen.

In week 11 (met de nieuwe berekening) met mijn moeder naar de 9 maandenbeurs geweest. Ik was moe en bang. Want was met 11 wkn naar zo iets gaan niet de goden verzoeken? En spullen kopen was dat niet het lot tarten? Ik probeerde te genieten, maar ik was doodsbang dat ik veel te voorbarig was en dat ik gestraft zou worden met een miskraam. Ik heb een week lang op eieren geleefd en toen was het op.

Bij 12 wkn en 1 dag heb ik de VK gebeld en gevraagd of ik hartje mocht komen luisteren omdat ik zo onzeker was.  EN dat mocht, en toen ik het hoorde?? Ik ging helemaal van het padje!! VK vond dat niet goed en moest me nog dezelfde dag bij HA melden en de volgende dag zat ik bij de GGZ…

Constatering: beginnende zwangerschapsdepressie. Remedie: elke week GGZ, vitaminen en omega 3 vetzuren om de aanmaak van serotonine in de hersenen aan te maken. Serotonine zorgt voor rust en balans in de hersenen.

Met kleine stapjes ging ik vooruit. Bijna was ik verder doorgestuurd, maar herstelde gelukkig snel van die dip.

Naast de serotonine te kort kreeg ik bij 10 wkn ook te horen dat er afwijkende waarden waren aan de schildklier, maar dat het ook door de zwangerschapshormonen kon komen. Dus bij week 15 nog eens prikken. Bij 16 wkn te horen gekregen dat de waarden nog steeds afweken, bij week 17 zat ik bij de gynaecoloog waar ik voorlopig aan overgedragen werd. Omdat ik een traag werkende schildklier had kon dit invloed hebben op de groei en aanleg zenuwstelsel van de baby. Bij week 18 zat ik bij de internist en een dag later aan de medicijnen. Ik moest even geduld hebben, maar na 5-6 wkn begon het te werken.

Ik begon me ook steeds beter te voelen, wel nog steeds erg moe. Dat zou ook niet veranderen, maar… Ja lastig uit te leggen, werd weer wat vrolijker en begon op mijn manier van de zwangerschap te genieten.

De controles bij de gyn waren heel fijn, want elke keer een echo en alles zag er goed uit. Ook de 20 weken echo was super! Ik kreeg er steeds meer vertrouwen in. Ook omdat ik ons kleine meisje steeds meer e vaker voelde bewegen.  De afspraken bij de GGZ werden minder en ook de controles bij de internist want bij het 2de bezoek was de hoeveelheid medicatie al goed in geregeld.

Maar ik raakte echter op. Zoals gezegd de vermoeidheid bleef en wilde maar niet minder worden. Met de dag werd het moeilijker om uit bed te komen, mijn werk te doen, voor DL te zorgen en het huishouden. Bij week 23.5 gesprek bij de bedrijfsarts: haar advies luide: per direct stoppen met werken. Ik had genoeg gedaan om aan het werk te blijven. Het was genoeg zo.

Het was heel raar en heel gek om zo ineens te stoppen met werken. De eerste 2 wkn heb ik bijna alleen maar geslapen, daarna ben ik een leven thuis gaan maken en indelen en het ging me makkelijker af dan gedacht. Ik was bang isolement, maar gelukkig was dit niet het geval. Daarbij genoeg omhanden, want DL was bijna jarig, stiefdl en de vakantie kwam er aan.

Bij week 29 werd ik nog verrast met een babyshower, we waren begonnen aan het kamertje en ja welke 100 zaken moet je nog meer regelen voor de baby komt?

Mijn angsten gingen ook goed, maar kwamen zo rond week 30 wel weer terug. Deze keer in de vorm: bang om iets verkeerd te eten. Week 31 nog een nachtje in het ZKH doorgebracht i.v.m. benauwdheid. Men vermoede longembolie maar gelukkig was dit niet het geval. Wel heel fijn als je angsten hebt, want 300 doem scenario’s gingen weer door mijn hoofd. Sinds die tijd slaap ik rechtop want liggen is geen optie meer. Benauwdheid neemt wel iets af, maar is sinds week 36 weer volop aanwezig.

Bij week 32 op vakantie naar Italië en daar 2 heerlijke weken gehad! Het slapen werd daar al wat moeilijker, maar ja. Kleiner bed, slechter matras, bloedheet. Wat wil je. Op de dag lekker zwemmen en ik genet van het drijven in het water. Mij even heel licht voelen. Ook de beeb geniet er van, want telkens als ik het water uit kom is ze mega druk! Maar de angst om iets verkeerd te eten wordt sterker en houd het dan ook 2 wkn lang op veilige dingen eten en met name pizza…  Na 2 weken die veel te vlug voorbij gingen, weer terug naar NL. Inmiddels is het vocht vasthouden ook begonnen.

Eenmaal weer thuis hebben we nog 1 drukke week voor de boeg daarna gaat ML weer aan het werk en heb ik nog 2 weken DL thuis van vakantie. Het worden 2 hang en wurg weken, want zelf kan ik niet veel meer, alle kindjes zijn nog op vakantie (tenminste de eerste week van die 2 wkn) en het weer is ook niet altijd even best meer. Ik probeer zo om de dag om de 2 dagen wat leuks te doen zodat het voor ons beide geen eindeloze dagen worden.

De nachten worden steeds beroerder en de angst voor de bevalling neemt toe. Bij GGZ is het op dat moment nog gezonde spanning en we zijn klaar. Maar de angst neemt toe. De doem scenario’s schieten bij vlagen door mijn hoofd en naarmate de nachten slechter worden, de vermoeidheid groter de scenario’s meer en meer. Ik vecht er tegen, maar makkelijk is het niet.

School begint weer en ik kan eindelijk weer wat meer mijn rust pakken. Week 37 inmiddels. Die week schiet voorbij en ik trek zelf ook een beetje bij.

De volgende 2 weken worden zwaarder. De nachten worden iets waar ik vreselijk tegen op zie, ik krijg pijn in mijn heupen, de schildklier werk weer slechter, de vermoeidheid neemt toe en daarmee ook de angsten. Of beter gezegd ik kan ze niet meer goed relativeren. De hele optel som maakt dat ik op ben. Ik vind dat het genoeg is. Vanmiddag gyn en hopelijk vind hij/ zij het ook genoeg. Ik laat niet makkelijk aan de buitenwereld zien hoe ik me voel. Bikkel altijd door. Ik klaag veel op deze site, maar zelfs dan laat ik niet het achterste van mijn tong zien hoe ik me daadwerkelijk voel. Ik lach het weg, maar van binnen ben ik op. Zou ik het liefst willen janken.. Maar dat lukt me dus niet. Dus ik hoop dat ik de gyn duidelijk kan maken dat mijn batterij zowel fysiek als mentaal op is. En we zo niet gaan door modderen tot week 42 want dan kan je me opvegen.

AL met al, ben ik zielsgelukkig dat ik deze reis nog een keer heb mogen maken. Dit bijzondere heb mogen delen met de mensen om mij heen van wie ik houd. En dat onze dochter het zo bewust heeft meegemaakt. Als straks ons kleine meisje geboren is, komt mijn grootste wens uit: 2 kindjes aan mijn zijde… Wat wil ik dan nog meer? Nee niets meer, alleen maar genieten!