Bevallingsverhaal

Een beetje laat nu mijn zoontje alweer 6 weken oud is, maar goed, anders komt het er nooit meer van.

De nacht van zondag 5 op maandag 6 februari. Manlief en ik waren laat opgebleven en gingen pas om 2 uur slapen, waar ik al snel spijt van kreeg… 1 uurtje later werd ik plotseling wakker en dacht ik, ik moet zo snel mogelijk naar de wc ! dus ik sprong uit bed, en wat gebeurde er.. de vliezen braken ! hele pyjamabroek nat, maar het bed gespaard gelukkig. In mijn enthousiastme schreeuw ik vriendlief wakker: water, water ! kleed je maar weer aan ! Dus meteen het ziekenhuis bellen, baby zijn bedje opmaken, nog even snel wat broodjes smeren om mee te nemen en dan op weg naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis bleek ik nog geen weeën te hebben. Al een maand lang had ik elke dag voorweeen, en wanneer ze moeten komen, komen ze ineens niet meer. Besloten werd dat ik daar 24 uur zou afwachten tot de weeën kwamen, zo niet, zou ik de volgende ochtend worden ingeleid.

Wat gingen die 24 uur langzaam voorbij ! Slapen lukte niet meer natuurlijk. De volgende nacht sliep ik net een uurtje, word ik wakker om naar de toilet te gaan. Zie ik daar dat ik de slijmprop ben verloren. Dus liep ik naar de zusters om het te vertellen, zeggen ze dat het niet erg is en dat de bevalling nog niet begonnen is. Vlak daarna, precies 24 uur na het breken van de vliezen, krijg ik opeens menstruatiekrampen, dus ik weer aan de zusters vertellen. Maar nee, volgens hun was het feest nog niet begonnen, ze moesten regelmatig achter elkaar komen. Dus toen ging ik maar een half uurtje timen, bleek dat ze steeds na 7 minuten kwamen. Ik ging natuurlijk weer de gang op om dat aan de zusters te vertellen, maar nee, ze moesten sneller achter elkaar komen, en het was nog steeds niet begonnen. Ik ben maar even gaan douchen, en ik heb heel het ziekenhuis doorgewandeld. Na een tijdje begon het toch wel erg pijn te doen, en het voelde alsof ik open scheurde, het leek nu toch echt begonnen te zijn. En dat vertelde ik ook weer aan de zusters. Maar nee, ik moest echt nog wachten tot ze sneller kwamen, het was echt nog niet begonnen.

Volgende ochtend kwam de arts om me in te leiden. Ze keek daar beneden, en ze zag  7 cm ontsluiting ! Eigenlijk kwam het niet echt als een verassing, ik dacht nog, ik zei het toch ! Snel belde ik manlief om te komen, en gingen we naar de verloskamer.. De uren daarna werden de weeen ondragelijk pijn. Mn rug deed ook ontzettend pijn zonder pauzes, dus tussen de weeen door even bijkomen zat er ook niet in. Na steeds maar smeken om een pijnstiller, kreeg ik een prik in mn been. Ruggenprik kon niet ivm stollingsziekte, dan had ik eerst nog een ander infuus moeten krijgen en daar was de tijd niet voor. Maar die prik in mn been was fantastisch ! Ik werd er helemaal suf van, zodat ik tussen de weeen door lekker kon uitrusten.

5 uur later mocht ik dan gaan persen. Of nouja gaan persen, ik heb helemaal niets gedaan, persen deed mn lichaam vanzelf. De pijn was verdwenen, maar het was wel een lelijk branderig gevoel daarbeneden. Opeens zei de arts, kijk eens (ik had steeds mn ogen dicht). Dus ik kijk, en wat zie ik daar ! een klein mannetje ! met een gigantische bos haar ! eindelijk was hij daar dan. Ze legden hem in mn armen en alles was goed.

Het kleine mannetje bleek toch niet zo klein te zijn, maarliefst 9 pond en 54 cm. Dat was een verassing, hij was 7 pond geschat. Wonderlijk had ik maar 3 hechtingen, aan de zijkanten. En dan kwam er opeens alweeer slecht nieuws. Eerst zou ik een miskraam hebben, dan zou mn mannetje taaislaamziekte of syndroom van down hebben. En nu vandaag, zou hij misschien wel suikerziekte hebben. Om dat te onderzoeken moesten we nog een dag blijven. Uiteindelijk bleek zijn suiker in orde te zijn, en zijn we voor de 3^e keer weer een aan drama onsnapt. Aan het einde van de dag mochten we dan eindelijk naar huis. En ze leefden nog lang en gelukkig !