Twee weekjes

Nou dat was het dan. Een vlotte bevalling, lekker niet meer zwanger en een heerlijk ventje rijker; nu lekker genieten!

Toch hier nog even het verhaal.

De hele zwangerschap heb ik er eigenlijk niet zo veel bij stil gestaan en gelukkig voelde ik t kindje goed dus ik had geen reden om bezorgt te zijn. Maar ongeveer vanaf de 38ste week, na een heel druk weekend, voelde ik t kindje niet zo goed meer. Bij de verloskundige dat aangegeven en gelijk voor een ctg naar het ziekenhuis. Zul je altijd zien dat je dan t kindje wel goed voelt.. Oke, geen paniek dus maar wel een verandering in mijn gedachten... 'voel ik 'em nog wel goed?', 'Doet 'ie t nog wel?'... De twijfels begonnen.

t Weekend erna weer een paniek aanval; geen gevoel... Weer naar het ziekenhuis maar nu werd er een dipje in de hartslag gemeten op de ctg. Door even te gaan verzitten kwam de frequentie weer op 140 maar t was wel reden voor de gyneacoloog om wat verder te kijken of dit kindje sneller zou kunnen komen. Ik had 2 cm ontsluiting en ze heeft mij gestript. Ze zei nog; t wordt geen maart meer hoor... dat weekend wel wat gerommel maar maandag was alles weer rustig.

Helaas was er bij mij een knop om gegaan; dat kindje moet eruit, t gaat niet goed... Maandagavond flink in de paniek.. Stom want doordat ik er zo mee bezig was; voelde ik helemaal niets. Pas toen ik bijna in slaap viel met de gedachte 'ik kan er nu toch niets meer aan doen', toen voelde ik hem weer... pff wat een opluchting. Dinsdag genoeg afleiding en woensdag naar de verloskundige. daar toch maar weer mijn bezorgdheid uitgesproken en helaas was er weer een dipje in de hartslag (~80 slagen/min). We dachten allebei dat het mijn hartslag was maar langzaam krabbelde ie naar 120... Weer naar het ziekenhuis voor een ctg (16:30). Antoine gebeld om Tim op te halen en gelukkig kwamen ze nog even bij me langs in het ziekenhuis. Om 17:30 kwam de gyn kijken en kon ons vertellen dat zij haar best wilde doen om het kindje zo snel mogelijk te laten komen. De twee dipjes in de hartslag, mijn ongerustheid waren genoeg reden om niet langer te treuzelen. En het was 29 februari, en het zou géén maart meer worden volgens deze gyn... (hahaha). De vraag was hoe snel wij oppas voor Tim konden regelen en hoe snel er een bevalkamer vrij was.... huh.. Toch even paniek, nú gaat het gebeuren... Maar ja, t moet er toch een keer uit dus waarom ook niet nu. Ik wilde toch in het ziekenhuis en eigenlijk vind ik het doodeng om 'spontaan' te bevallen....  

Om 20:15 zijn mijn vliezen gebroken (jeetje wat een hoop water zeg, was wel vervelend elke keer weer een golfje) maar geen weeen... Om ongeveer 21 uur met wee-opwekkers begonnen... Steeds een beetje meer  en om ongeveer 22 uur begonnen ze langzaam te komen (ookal zagen we ze niet op de monitor..). Om 22:30 keek de gyn; 4 cm ontsluiting en een handje.. Door het breken van de vliezen was zijn handje voor de ingang gekomen; die moest terug geduwd worden... auww!! Dat was heel erg pijnlijk!! Een ruggeprik werd aangeboden ('waaom pijn lijden als je toch in het ziekenhuis bent?'), even twijfels omdat ik de vorige keer van de pethidine erg suf en misselijk was geworden.. Toch maar wel doen maar de verpleegkundigen waren net in de overdrachtsbespreking... 23:15 nog even kijken hoe de ontsluiting is ... 9/10 cm... Geen ruggeprik dus meer, anesthesist afgebeld... 23:30 'moet je al persen?' antwoord van mij:'nee nog nie...JAAAAHH'!. Gelukkig mocht ik gelijk meepersen en om 23:45 werd Bas geboren; nog nét een schrikkelkindje.... 3350gram en 50 cm

Lekker even onder de douche en heerlijk genieten van onze jongen. Wij bleven in het ziekenhuis en ANtoine moest naar huis. Wij hebben een heerlijke nacht gehad ondanks het weinige slapen doordat de dame naast mij op de kamer constant bezig was (kindje huilen, kolven, zuster erbij, lichten aan). De volgende dag mochten we dan ook gelijk naar huis. Ook weer heerlijk. 

Heel onwerkelijk is het allemaal weer geweest. Soms lijkt t nu al of het nooit anders is geweest terwijl ik ook soms denk; ik ken jou nog maar zo kort; ik weet nog niets van jou... 

We zijn nu bijna 2 weken verder en alles gaat goed met ons. Ik ben al weer helemaal up-and-running, Antoine is aan het genieten, Tim is gek op zijn broertje en Bas vindt het allemaal niet erg. 

Later (nog) meer want er is nu al zó veel te vertellen....