Duidelijkheid

Vanmiddag had ik een afspaak bij de vk. Gewoon om even naar het hartje te luisteren. Lekker gerustgesteld worden en dan op naar de 17 weken-echo met de oma's en opa's op 20 augustus.

Blote buik op de tafel, aardige mevrouw; kom maar op... Niets.... Oke, het kan even duren..... nog niets... nou ja, het ligt misschien nog achter mijn schaambeen.... nog steeds niet .... mevrouw begint ongeduldig en zenuwachtig te worden en ik paniekerig... het zal toch niet waar zijn he??!! Nog meer stilte....sorry maar ik kan het echt niet horen.... Gedesillusioneerd en met tranen in mijn ogen kon ik gelukkig gelijk naar het echobureau voor een foto. Op de fiets gesprongen en Rotterdam doorgeraced met de gedachte: Als het echt fout is; hoe vertel ik het mijn lieve man? Gelukkig was die 10 minuten buiten ook wel lekker. Ik was heel erg bang maar kon mezelf even streng toespreken met bemoedigende woorden. Ik wist dat de kans bestond dat je het hartje niet zou horen; ook bij de vk, omdat het kindje er niet goed voor ligt; het hoeft echt niet gelijk fout te zijn.

Nog geen anderhalve seconde hadden we nodig bij de echo om te zien dat alles goed was. Hartje klopte goed en kindje lag er vredig bij. Niets aan het handje; alles is goed!

Pfff was een stress ineens en wat een opluchting én weer een mooie echo-foto voor de verzameling! Ik heb me voorgenomen om geen dopplers meer te doen voor mijn eigen gerustgesteldheid; het moet maar goed zijn. Ik doe mijn best goed te doen en meer akn ik niet doen.

Ik heb heel veel zin in de aankomende pret echo (over 2 weken) maar daar moet het dan ook maar bij blijven. Ik ben er klaar mee, ik ga genieten!