Bijna twee weken later

Hallo,

Allereerst iedereen bedankt voor de goede steun en de bemoedigende woorden. Ik heb daar heel veel steun aan gehad.

Ik weet inmiddels bijna 2 weken dat we niet meer in verwachting zijn. De laatste keer dat ik hier schreef, wist ik nog niet wat er verder zou gaan gebeuren.

Vrijdag (20 feb) kregen we een belletje van de verloskundige dat we binnen een half uur in het ziekenhuis een afspraak hadden en dat het daar allemaal uitgelegd zou worden. Dus als een gek naar het ziekenhuis waar ze helaas niet helemaal wisten waarom ik daar was en bloed moest laten prikken. Ik was een 'spoedje' en de arts had nog niet helemaal ingevuld wat er nou allemaal met mij gedaan moest worden... Veel wachten, het verhaal wel 10x moeten vertellen en uitleggen dat wij het ook allemaal niet wisten.... Heel stressvol maar uit eindelijk was alles geregeld en was het wachten op de gynaecoloog om een nieuwe echo te maken. In de wachtkamer kwam een oud-collega van mij bij ons zitten (in werk in het ziekenhuis), zijn vrouw was 38 weken zwanger... Pff, ik zag het in eerste instantie niet zo zitten maar het was eigenlijk heel prettig om erover te praten en ze waren heel meelevend en aardig. We moesten ook bijna 45 minuten wachten dus de afleiding en het gesprek waren een fijne afleiding.

Bij de gynaecoloog op de echo was nu een klein ballonetje met daarin een heel klein beginnetje van een embryo te zien. De eerste schok van de dag ervoor was er niet. We wisten dat we niets gingen zien dus dat was een stuk 'minder heftig'. Ik kreeg vervolgens 3 keuzes; afwachten, curetteren of cytotec (pillen die weeen opwekt). Dan maar de pillen, een ziekenhuis opname zag ik niet zitten. Al dat gedoe; dan doe ik dat wel in alle rust thuis.

Het weekend gingen wij met onze lieve buurtjes een weekendje naar de Ardennen. Het was echt heel fijn om met hun weg te zijn. Ik was ehel bang dat ik het hele weekend zou moeten huilen maar gelukkig was het zo gezellig dat dat niet gebeurde. Zij hebben zelf ook het een en ander meegemaakt en bovendien zijn het hele liefdevolle prachtige mensen. Heerlijk door de bossen gelopen, spelletjes gespeeld en heel lang over van alles en nog wat gepraat..

Dinsdag (nu een week geleden) naar de apotheker voor de pillen; verschrikkelijk! Afschuwelijk om jezelf zoiets aan te doen terwijl het zo gewenst was maar verstand op nul en doen; het moet toch gebeuren. Ik was er echt heel ziek van. Van de pillen, van het verdriet en van het idee dat alles nu afgelopen is... Maar, na een vervelende dag van veel bloedverlies, rillingen en buikkrampen, viel het lichamelijk allemaal wel weer mee (ik had zoveel verschrikkelijke dingen op het internet gelezen). Emotioneel was ik nog wel helemaal van slag. Ik had echt niet de moed om iets te doen..

Telkens weer huilen.. Ik had dat niet verwacht omdat ik toch zoiets had; eerst die echo afwachten. Ik weet nu dat wanneer je mentruatie weg blijft, je direct begint te plannen, fantaseren en hopen. Misschien is dat zelfs al een beetje zo wanneer je stopt met de pil/condoom; wanneer je er echt voor gáát, dan begint het idee voor een nieuw leven, dat het leven wat je nu hebt, radicaal gaat veranderen. Om dat in elkaar te zien storten doet heel veel verdriet.

Ik heb er wel veel over nagedacht en, hoe erg het ook allemaal is, ik wil er niet verdrietig om blijven. Het is nog niet het einde van onze droom om ooit een kindje van ons zelf te krijgen. We nemen deze ervaring mee in het leven en ik probeer er ook de mooie dingen van te zien. Ik kán zwanger worden en weet hoe speciaal het is. Elk leven is zó speciaal; er kan zoveel fout gaan dus ik ben zo ongelovelijk blij dat bijvoorbeeld mijn broers 3 gezonde lieve dochters hebben en dat is allemaal goed gegaan, dat is echt een zege. Ik heb mijn lieve man die mij in al die ellende steun, troost en helpt terwijl hij het los moet een plekje moet geven. Ik heb hele lieve familie en vrienden, die me steunen en troosten als het niet zo goed gaat.

Het verdriet is er nog, ik kan nog elk moment in huilen uitbarsten, maar ik heb besloten dat ik voor elke verdrietige gedachte die ik heb, ik er minimaal 2 blije, fijne gedachtes wil bedenken of iets leuks ga plannen. Ik hoop dat ik dat lang mag volhouden (dan zijn er gelukkig meer leuke dan slechte dingen in mijn leven), soms zal het moeilijk zijn maar de zon schijnt altijd (ookal is het soms achter de wolken..).

Gisteren ben ik voor controle naar het ziekenhuis geweest om te controleren of alles uit mijn baarmoeder gekomen was. Gelukkig was dat zo (ookal was ik natuurlijk liever nog écht zwanger geweest..) en dus kunnen we weer verder. Nog even terug naar onze oude versie van onze toekomst en hopelijk zal daar weer snel verandering in komen...

Weer een lang, misschien wat heftig verhaal maar hopelijk met een postieve toon. Voor alle dames die nu zwanger zijn; heel veel succes en geniet ervan; het is echt héel bijzonder! Voor de dames die een mk hebben meegemaakt; heel veel sterkte en probeer van (kleine) dingen te genieten. En natuurlijk voor iedereen; veel succes, geniet van elk moment en blijf positief!

liefs!