JA HOOR

Hoeveel kan een mens hebben????

Zaten we eindelijk in een beetje rustig vaarwater.... krijgen we dit!!!!!

Na het overlijden van Teuntje was het hier in huis behoorlijk hectisch. De emoties vlogen van de ene naar de andere kant. Elk persoon beleeft een rouwproces op een andere manier en vooral Nina hebben we hierbij heel goed in de gaten gehouden (dat doen we trouwens nog steeds)

Op een gegeven moment merk je dat het wat rustiger gaat worden. De emoties zijn minder heftig en er is ruimte om terug te kijken en zeker om de toekomst weer te zien. Je leeft niet meer zo per dag.

Nu werd Nina afgelopen maandag ziek, ze had koorts. Heel normaal want dat heerst hier nogal. Dinsdag ziek en woensdag was de koorts alweer gedaald. Donderdag is ze naar school gegaan en 's middags naar zwemles. Niks aan het handje, gewoon weer een happy meisje.

Donderdagnacht rond een uur of 10 begint ze toch met spugen. Elk uur die nacht heeft ze wel overgegeven. Ik heb het logeerbed gepakt en ben op de kamer van mijn dochter gaan kamperen. Vrijdag precies hetzelfde verhaal. Ze bleef overgeven en kreeg ook nog diaree erbij. Orisel uit de kast en met kleine slokjes toch vocht proberen te geven. Het maakte niks uit. Of ze nou grote slokken dronk of kleine alles liep er van boven uit of van onderen.

Zaterdag nog hetzelfde verhaal. Mijn kleine meid werd steeds zwakker en zieliger. Ze hield niks binnen. Komt ineens onze kat van de vensterbank afgerold. Hij gaat op het kleed liggen en begint toch te spugen en te jammeren. Ik begreep er niks van, is heel ons huis nou ziek? Gelukkig was mijn moeder er en kon ik even met de kat naar de dierenarts. Het zag er slecht uit volgens de dierenarts. Het beestje moest meteen aan het vochtinfuus en zijn bloed werd onderzocht. Molotov (kat) kon bij de dierenarts blijven en ik weer terug naar huis naar het zieke meisje.

Zorgen om mijn kleine meid en zorgen om mijn grote vriend Molotov.

Die middag nog naar de dierenarts gereden en Mo zag er behoorlijk slecht uit. De dierenarts kon verder niks vinden maar dacht aan een vergiftiging. Ja...en dat is het gewoon een kwestie van afwachten.

Die avond nog een keer naar de dierenarts en met dat ik binnenkwam zag ik het al aan zijn gezicht. Mo is dood. Mijn god.......

Ik in tranen en hoe vertel ik dit in godsnaam aan Nina. Het arme kind is ook doodziek en Mo is haar grote vriend. Na de dood van Teuntje heeft ze zoveel aan Mo gehad. Hij heeft haar getroost en met haar geknuffeld en nu valt hij ook weg.

Ik heb Mo mee naar huis genomen en het nieuws voorzichtig aan Nina verteld. Met dat ik het vertelde begon ze meteen te spugen en te huilen. Wat een klote situatie.

De volgende dag hebben we Nina in haar jasje gestopt en een behoorlijke kattenuitvaart in de tuin gehad. Het arme kind was te zwak om een tekening te maken.

Zondag was Nina zo verzwakt dat ik het niet meer zag zitten. Heel mijn trucendoos was leeg en ik wist echt niet meer wat te doen. Ik sliep vanaf donderdag bij Nina en zat elk uur rechtop in mijn bed met een bakje onder haar neus. Ik was uitgeput en Nina helemaal. Die avond hoor ik een raar geluid vanaf haar kamer. Ik loop naar boven en daar ligt ze half stikkend in haar braaksel te huilen. Ik zeg Nina...rechtop zitten maar ze kijkt dwars door mijn heen.

Dekbed rond haar gerold en naar de huisartsenpost gereden. Daar wilde ze haar zetpillen geven. Nou nee dank je wel. Bel de kinderarts maar. Gelukkig had een kinderarts dienst die ik nog ken van Teuntje en hij herkende mijn naam gelukkig ook nog. We mochten direct komen. Net voor twaalven komen we aan bij de kinderarts en die ziet ook dat Nina behoorlijk is verzwakt. Hij zet haar op de weegschaal en ze is al 10% van haar lichaamsgewicht kwijt.

Die kleine bikkel van mij vind alles wel goed dus hij plaats meteen een maagsonde door haar neusje en ze krijgt de prinsessenkamer op de afdeling. Die nacht krijgt ze via de sonde vocht toegediend. Al slapend zie ik haar beter worden. Ik mag ook in het ziekenhuis blijven slapen.

In die nacht krijg ik ongeveer alle flashbacks die je maar kan bedenken. Heel het Teuntje verhaal schiet die nacht aan mij voorbij. Het vervelende is nog dat naast ons een moeder ligt met een heel klein kindje wat heel de nacht ligt te huilen. Elk huiltje snijdt door mijn ziel. Wat doet het nog zeer....

Gelukkig knapt Nina direct op en kunnen we de volgende dag naar huis. Thuis aangekomen ren ik naar de wc en ja hoor ook ik heb buikgriep. Maandag en dinsdag gespuugd en diaree. Gelukkig kan je zelf iets meer hebben dan een kindje dus maak ik me om mezelf geen zorgen. Ik ben al lang blij dat Nina is opgeknapt.

Maar wat een week weer, wat een zorgen en wat een verdriet.

Waar ik nog het meeste mee zit is dat ik geen idee heb wat voor een weerslag dit heeft op Nina's ontwikkeling.

Haar eerste katje Naggeltje is doodgereden voor de deur toen was ze ongeveer 3. Dit katje hadden we speciaal voor haar gekocht en is nog geen één geworden.

Haar zusje Teuntje is bijna 5 maanden geleden overleden.

Haar grote vriend Mo is nu dus dood.

Wat voor een beeld krijgt Nina van het leven???