Werken op therapeutische basis, ofterwijl de ziektewet in

Ik moest er dan toch maar aan toe geven, het wou gewoon echt niet meer..

Ik ben nu inmiddels alweer een week, vanaf week 30, op therapeutische basis aan het werk.

Het begon op de dinsdag in week 29; ik begon ineens wat last van m'n onderrug & bekken te krijgen, met name aan de linker kant/heup. Ik had ook nog een vroege dienst, en ik dacht het valt allemaal wel mee. Aan het eind van de dienst viel het toch niet meer zo mee..

Op de dag erna, die woensdag, voelde het nog pijnlijker in m'n onderrug en de dag erna voelde het nog  niks beter. Vrijdag zou ik weer een vroege dienst moeten draaien, danwel met een stagaire, maar toch voelde het niet goed. Dus, achteraf gelukkig, maar besloten met m'n TL te bellen hierover wat te doen, want moest ook nog datzefde weekend werken, maar dan zonder stagaire. Dat zag ik op dat moment al niet meer zo zitten..

Afgesproken met m'n TL dat ik het nog even wou aanzien, nog in de waan dat ik m'n rug in de week daarop misschien wel weer wat beter zou voelen, maar dat ik voor die vrijdag ondersteuning zou krijgen van de stagaire en in dat weekend van een collega/invaller. En dat bleek achteraf maar goed ook..

De vrijdag het zwaarste werk door de stagaire laten doen, de zaterdag & zondag de invaller het zwaarste werk laten doen, maar bij haar moest ik wel steeds meelopen, omdat ze nog nooit eerder bij ons had gewerkt. Nou dit lopen, steeds weer de gang op en neer (onze clienten wonen allemaal in 1 lange gang met allemaal hun eigen appartementje), viel me al erg zwaar. Wel een mooie manier om haar direct goed in te werken, bleek achteraf, want nu valt ze voor mij in in mijn zwangerschapsverlof.

Na dat weekend van week 29 toch maar tot de conclusie gekomen dat ik niet meer kan werken met deze klachten, alhoewel ik graag nog een paar weken door had gewerkt, maar het wou gewoon echt niet meer. Dus vanaf week 30 voor 100 % de ziektewet in! Ik moest er dan toch aan geloven, in de zorg werken tot 4 weken voor de uitgerekende datum terwijl je zwanger bent, blijkt maar weer eens een Ilusie!

Gelukkig mag ik nog wel therapeutisch komen werken en kan ik dat nog wel. Kantoor-werkzaamheden en regelzaken, en dingen waar ik anders niet aan toe kwam. Hele dagen thuis zitten lijkt me maar niks, volgens mij komen dan de muren echt op je af..

Sinds deze week 31 ook wat meer last van harde buiken, nog weer zo'n reden om het toch iets rustiger aan te doen.. Maar moest er wel ontzettend aan wennen en in het begin ook wel heel erg van balen, ben niet zo iemand die graag stil zit, altijd een bezige bij! 't Is jammer maar het is nu even niet anders..

Het huis heeft er wel wat onder te lijden misschien, ik probeer nog wel wat te doen in het huishouden, maar de grote zware dingen lukken nu even niet. Manlief doet ondertussen wel zijn best, als ik hem vraag doet hij het wel, maar werkt ondertussen ook 40 uur. En af en toe komt m'n schoonmoeder eens helpen, ook wel heel prettig.

Het moeilijkst vond ik denk ik dat ik 'm'n ding' niet meer kan doen, zoals anders. Het gevoel dat je lichamelijk beperkt bent, want dat is het als het ware ook. Maar ach, het is maar tijdelijk en zwangerschap is wat dat betreft een 'gezonde ziekte' die gelukkig weer over gaat, met als eindresultaat iets wonderbaarlijks, een klein wondertje, en hopelijk gezond!

Het is even zwaar, maar ik heb het er uiteindelijk graag voor over! Kruimel doet het volgens mij heel goed daarbinnen, beweegt veel en groeit als kool! En daar doen we het voor, toch?!!

Liefs, Kim.