Wil ik oma worden?

Ik betrap mezelf er de laatste tijd steeds vaker op dat ik daar helemaal niet over na wil denken. Er wordt zo vaak gezegd 'wacht maar, voor je het weet staan die meiden van jou ook met hun eerste vriendje voor de deur'. Dat wil ik dus niet! Ik wil er niet aan denken hoe ze ouder worden en hoe hun leven er later uit zal zien. Ik wil niet aan studies, carrieres, eerste vriendjes, enz denken, dat beangstigt me. Als mijn man over de toekomst begint kap ik hem ook af, ik word er verdrietig van, ben ik daar de enige in? Ben ik de enige die jankt bij het zien van babyfoto's omdat ik dan besef dat ik ze nooit meer zo klein vast zal kunnen houden en dat ze straks simpelweg te groot zijn om ze veilig in mijn armen tegen me aan te houden waarna ze heel rustig en tevreden in slaap vallen? Ik vind het allemaal veel te snel gaan, ik zou de tijd zo graag tegen willen houden! Stel dat mijn meiden op mij lijken en dat ze dit gevoel later ook hebben, wil ik dan wel oma worden? Aan de ene kant natuurlijk wel, kinderen krijgen is namelijk het mooiste wat er is en dat gun ik ze met heel mijn hart. Maar ik zou ze dit gevoel, wat ik nu heb, ook het liefste willen besparen, want zo fijn is dit niet. Bleven ze maar altijd klein....