Het is heftig geweest

Het begon allemaal een paar weken na de bevalling van onze prachtige dochter Jenna. Zij is geboren op 9 september, alles ging prima, ons geluk was compleet. Op 5 oktober kreeg ik voor het eerst hevige buikpijn, een ander soort pijn dan normale buikpijn of krampen dus ik had meteen het idee dat het iets anders was. Na een paar uur zakte het af en aangezien ik vrijwel nooit naar de dokter ga was ik dat die avond ook niet van plan. Twee dagen erna kreeg ik weer een "aanval", hevige pijn die maar niet afzakte. Het begon rond 23.00 uur en om 01.00 uur was het zo heftig dat ik het niet meer uit kon houden.Onze oudste dochter was wakker geworden van alle geluiden in huis (ik had inmiddels al 3x gedoucht maar die warmte hielp ook niet), en onze jongste was nog maar een paar weken dus had het niet door toen we haar inpakten en met z'n vieren naar het ziekenhuis gingen. Ik had van te voren gebeld dus ze wisten al wat er aan de hand was en gelukkig werden we snel geholpen. Na mijn urine getest te hebben vertelde de dokter dat ik gal- of nierstenen had, ik kreeg een prik voor directe pijnstilling en een kuur die ik de rest van de week moest slikken. In die week heb ik vrijwel dagelijks aanvallen gehad en daarom werd ik door onze huisarts meteen doorgestuurd naar de chirurg om een datum te plannen om mijn galblaas te verwijderen.

Op 1 nov zou de operatie plaatsvinden. Een paar dagen voor de operatie kreeg ik een aanval die nog heftiger was dan normaal, ik belandde weer 's nachts in het ziekenhuis en moest blijven. Het bleek dat er een galsteen uit mijn galblaas was ontsnapt, daardoor was mijn alvleesklier onstoken en dat zorgde voor die enorme pijn. Ik kreeg 8x per dag morfine en mocht niets eten en drinken, het infuus zorgde er voor dat ik niet uit kon drogen. Het nadeel van die onsteking was dat ik niet geopereerd mocht worden. Na drie dagen mocht ik naar huis, ik mocht alleen crackers, beschuit en water eten en drinken.

Op 18 november ging ik voor de herkansing, mijn galblaas zou nu echt verwijderd worden! Ik had nog steeds dagelijks pijn dus ik was onzettend blij dat ik eindelijk geholpen werd. Het zou een kijkoperatie worden en de volgende dag mocht ik naar huis. De operatie ging goed, maar toen ik op de uitslaapkamer wakker werd schreeuwde ik het uit van de pijn. Een ontzettend bijhandte verpleegkundige zei dat ik wel even iets rustiger kon doen omdat ik daar niet alleen lag. Ze kende mij natuurlijk niet, anders had ze wel geweten dat ik niet zomaar schreeuw!! Mijn onderdruk kwam niet boven de 25, elke 5 minuten werd het opnieuw gemeten en toen ik 1x een onderdruk van 50 had mocht ik terug naar de afdeling. Ondanks dat ik op de uitslaapkamer morfine had gekregen begon ik me steeds slechter te voelen. Toen er aan mijn man werd gevraagd of ik altijd zo wit zag wist ik dat het fout was. Mijn onderdruk kon niet meer gemeten worden en ineens stonden er een paar artsen aan mijn bed. Ze waren bang voor een (na)bloeding in mijn buik en ik moest met spoed weer geopereerd worden. Er zat inderdaad een bloeding en ik had 2 liter bloed in mijn buik, ze konden niet meteen vinden waar de bloeding zat, maar uiteindelijk zagen ze dat er twee scheuren in mijn lever zaten. Nadat ze de scheuren gedicht hadden werd ik naar de intensive care gebracht. Ik weet nog dat ik wel voelde dat mijn man bij me was, maar ik kon mijn ogen niet open krijgen en ook niets tegen hem zeggen. Toen hij me een zoen gaf wilde ik een teken geven dat ik doorhad dat hij bij me was. Ik kon mijn wang iets bewegen, en dat voelde zo fijn, ik kon weer contact met hem maken en toen wist ik dat het allemaal wel goed zou komen. Na een dag op de ic mocht ik terug naar de afdeling waar ik nog een paar dagen moest blijven.

Na mijn ontslag uit het ziekenhuis ben ik samen met onze dochters bij mijn ouders in huis gebleven, want ik had hulp/zorg nodig en mijn man is ZZP-er dus hij kon niet zomaar een paar weken niet werken. Nu ben ik weer thuis en het gaat weer goed met me. Ik voel me natuurlijk nog wel wat zwak en ben wat sneller moe dan eerst maar ook dat komt allemaal goed! Afgelopen dinsdag moest ik voor controle naar het ziekenhuis, de arts heeft me nogmaals het hele verhaal uitgelegd want ik ben een groot deel kwijt. Toen hij me vertelde dat ik geluk heb gehad en dat ik er voor heb gevochten deed dat me heel veel. Ik heb een paar weken niet volop van mijn man en meiden kunnen genieten maar dat ga ik nu zeker inhalen! 2012 wordt ons jaar, vol geluk, liefde en gezondheid!!!

xx