Bijna een jaar geleden...

Indy wordt over een paar weken al weer 1 jaar! Het is zo snel gegaan en nu ze bijna jarig is denk ik veel terug aan hoe het allemaal is gegaan. In november 2008 raakte ik zwanger, helaas is deze zwangerschap niet goed gegaan, na 12 weken ben ik gecurreteerd, waarschijnlijk is het al met ongeveer 6 weken fout gegaan. Al heel snel daarna raakte ik weer zwanger. We waren ontzettend blij, maar door alles wat er gebeurd was, ook wel wat terughoudend wat blijdschap betreft. Ik voelde me heel goed, en toen wij de 20 weken echo hadden gehad kon ik er ook eindelijk van gaan genieten. Ik heb mijn hele zwangerschap nergens last van gehad, totaal geen kwaaltjes. Mijn bloeddruk was mijn hele zwangerschap wel erg laag, ik moest drop eten en cup-a-soup drinken om het een beetje op peil te houden. Toen ik met 39 weken op controle kwam was mijn bloeddruk ineens vrij hoog. Wat een extra controle in het ziekenhuis moest zijn werd een opname, ik moest blijven. De hoge bloeddruk gaf aan dat mijn lichaam "klaar was" met de zwangerschap, ik moest dus bevallen. Ik kreeg 2x daags een gel ingespoten, dit zou voor ontsluiting moeten zorgen. De weeen kwamen goed op gang, de ontsluiting niet.... Ik heb een week lang (incl. de kerstdagen...) 24 uur per dag zwakke dan wel vrij heftige weeen gehad. Na een week had ik 1,5 cm ontsluiting, ze konden net aan mijn vliezen breken. Ik werd 's ochtends om 06.00 uur ingeleid, dit zorgde voor weeenstormen, ik was zo blij, ik dacht dat het eind eindelijk in zicht was. 's Middags om 14.00 uur was ik het goed zat, de gyneacoloog kwam checken hoe ver ik al was. Ik gokte zo'n 9 cm, Indy mocht nu wel geboren worden vond ik! Helaas, ik zat nog steeds op 2 cm. Na overleg met het team werd besloten om een keizersnede te doen. Op de operatiekamer kreeg ik een ruggeprik. Ik heb hardop liggen lachen! Na een week had ik eindelijk geen pijn meer! Daarna is het heel snel gegaan, Indy was binnen no-time geboren, alles was goed, wat was ze mooi!!! Het herstellen ging ook goed, wel wennen aan de pijnlijke buikwond, maar het genieten van Indy stond daar ver boven! En nu, bijna een jaar later voelt het nog steeds als gisteren toen ze voor het eerst in mijn armen gelegd werd. Wat is het snel gegaan, wat is ze nog steeds mooi! En ook al verandert ze telkens weer een beetje, ze wordt steeds mooier, nog liever, nog stoerder, en ga zo maar door! Wat ben ik trots, Indy is echt een droom die voor ons is uitgekomen.....