Hoop

Heb sinds 2 februari mijn broertje hier doordat zijn relatie is beeindigd en dat strookt natuurlijk niet echt met de vrijheid die ik gewent ben. Sneaky klussen(wat in de 1e paar weken lekker kinderlijk spannend was, maar na een paar weken tegen begon te staan), sneaky ovutests doen en zwangerschapstests, uitkijken dat m'n broertje ons niet kan horen als we het over zwangerworden en kinderen enz hebben. Als ik iets raars voel ik moet wachten tot mijn vriend en ik alleen zijn.

Achter de kont van 2 kerels moeten opruimen en op de flikker geven als ze weer eens wat rond laten slingeren. Enz enz enz.

En dan nog de spannging, omdat ik dus gister mijn 2nd opinie bij de internist had. Die trouwens geweldig is verlopen. Ik moest bijna huilen daar. Ik ben namelijk vanaf september 2010 begonnen met medicatie, omdat die jarenlange vermoeidheid van mij blijkbaar veroorzaakt werd door een te langzaam werkende schildklier.

Toen ik met de medicijnen begon ben ik letterlijk door mijn eigen lichaam gevloerd, omdat het eindelijk na al die jaren weer begon te werken. Daar waar ik 2 jaar daarvoor nog minimaal 6 uur per week sporte waaronder cardio, bleek opeens de vaatwasser uitruimen voor mij een cardio training. Hart in mijn keel en paar uur erna spierpijn. Mijn darmen hele dagen op hol en dat is me pijnlijk. Hele dagen moe, niet kunnen slapen enz enz enz. Ik voelde mij zo slecht en zag er blijkbaar zo slecht uit, dat mensen die mij kenden en een maandje niet hadden gezien en vroegen wat er met mij was en ik ze vertelde dat ik een schildklier aandoening had en die mensen net als ik in eerste instantie, voordat ik er mee te maken kreeg niet wisten wat dat inhoud. Dachten dus echt dat het dodelijk was. Heb toen ook standaard erachteraan gegooid dat er mee te leven is en ik dus niet doodga. Zooo veel opgeluchte gezichten.

Maar na 3 maanden goede bloedwaarden voelde ik mij nog steeds als een zombi. 3maand later weer prikken, vraagt de HA of ik de medicijnen wel neem(ik had mij ondertussen ingelezen en gevraagd offie niet op antiestoffen moest testen gezien ik zombi achtig bleef, maar da was niet nodig)... Blijken mijn waarden dus nog slechter dan waar ik mee begonnen was. Dus toch maar prikken op antistoffen en ja hoor..

Dus duurverwezen naar een internist. Moest 2 maand wachten voordat ik daar een afspraak kon krijgen. Die heeft mijn medicatie verdubbeld om mijn schildklier uit te schakelen, zodat er ook geen antiestoffen meer gemaakt zouden worden(de 2nd opinie internist waar ik gister was omschreef dat als 'dapper') ik ben in de maanden door een HELL gegaan. Het voelde alsof je aan een infuus van energiedrank zit. In rust een hartslag van 115 p/m niet kunnen slapen, moe, overal pijn, gevoel alsof je zweeft in je hoofd enz enz na 2 maanden ben ik in paniek toch maar weer terug gegaan, begon nl serieus bang te worden gezien mijn vader ook spontaan neer is gevallen door zijn hart. En die pijn in mijn borst loog er niet om.

Volgens de internist moest ik daar maar even door, bloedwaarden vond hij mooi. Uiteindelijk heb ik hem een maand later nog eens verteld dat ik mij nog steeds moe voel enz enz. Maar dat kon niet meer aan m'n schildklier liggen want de bloedwaarden waren mooi. Wel hoog maar dat kwam omdat het kunstmatig is, volgens hem. Moest over een half jaar terug komen en voor de andere klachten moest ik maar weer terug naar de HA. Zo gezegd, zo gedaan.

Die wist niet meer waarop hij moest testen en heeft mij maar doorgestuurd naar een psycholoog. Die was weer van mening dat het lichamelijk was en niet geestelijk en heeft mij na 3 sessies met een maand ertussen weer terug gestuurd naar de HA, omdat hij geestelijk gezien niets voor mij kon betekenen. Gezien mijn waarden nog steeds hoog waren hebben mijn HA en ik besloten om een 2nd opinie aan te vragen voor mijn schildklier.

En daar zat ik dan gister. De internist stelde mij vragen en luisterde, daar waar mijn andere internist alleen aannames maakte en mij geen ruimte gaf voor vragen of commentaar. Hij bevestigde dat mijn kwaaltjes toch echt wel allemaal terug te lijden kunnen zijn naar mijn schildklier. Nou ik wist niet meer hoe ik het had, ik was echt aan het vechten om niet t huilen van opluchting(huil niet graag), maar mijn ogen werden af en toe wel aardig vochtig. Eindelijk een arts die naar mij luistert en mij waarschijnlijk na al die tijd kan helpen om mij weer goed te voelen. Hij vertelde mij dat hij de medicatie iets naar beneden wilde schroeven en dan over 6 weken weer prikken en dan kijken hoe ik mij daarbij 'voel'. En daarna liet hij mij weten wat ik daar van vond. Ik heb hem gezegd, dat ik bij hem wil blijven en dat ik nooit meer naar mijn oude internist wilde. En tot slot de vraag. Volgens mijn oude internist kan ik met deze waarden zwanger raken klopt dat en zo ja wat raad je aan nu we met de medicatie gaan stoeien? Zijn antwoord was dat ik gewoon zwanger mocht worden want we hielden de komende tijd de waarden toch goed in de gaten. Dus ik heb nu na al die tijd weer zoiets wat je hoop noemt. Hoop op een leven waar ik wat mee kan geven dan nu, zonder dat mijn lichaam mij weer op pijn en koorts trakteert.