Wie ik ben

Met dat ik mijn vorige blog opsla bedenk ik mij ineens dat ik niet eens een blog heb waarin ik mijzelf in voorstel. Dat is natuurlijk niet netjes, al weet ik niet of veel mensen dat eigenlijk wel doen. Ik zal gelijk mijn weken tot de 14e week beschrijven, en als het lukt zal ik ook wat foto's van de echo's uploaden.

Nou hier gaan we dan. Mijn naam is Alwina, ik ben 24 jaar en woon in Zwolle, Overijssel. Ik heb al vanaf mijn 16e levensjaar een behoefte gehad om kinderen te krijgen, nu ben ik gelukkig altijd verstandig geweest om dat pas te doen zodra ik ouder was, en wat meer zekerheid, al ben ik erachter gekomen dat dat eigenlijk ook allemaal maar lulkoek is, want zekerheid heb je nooit! 

Ik ben vroeger altijd veel te zwaar geweest, dit zit ook in de familie. Ik heb toen dus, nadat mijn broer hem ook gehad had, besloten dat ik een maagverkleining ging aanvragen vanwege medische geschiedenis van mijn familie, maar ook omdat mijn menstruatiecyclus gewoon soms meer dan half jaar wegbleef door het 'dik'zijn. Aangezien ik wel een kinderwens had, moest ik iets doen en gewoon dieten hielp niet. Zo gezegd zo gedaan en in maart 2012 heb ik deze operatie dus ook gehad, superblij ben je dan, al heb je wel overtollig vel. Aangezien ik een vrouw ben, word een buikwandcorrectie niet eerder gedaan als dat je kinderen heb gehad, indien je een kinderwens heb, dus vooruit we wachten maar weer. Ik had toen gelukkig al de man van mijn dromen ontmoet, en we werden ook binnen no time zwanger, wat eigenlijk niet de bedoeling was, maar zeer welkom. In December 2012 kwamen we er dus achter dat we in verwachting waren, helaas ging dit eind januari 2013 mis met 8w6d, en heb ik een miskraam gehad, met gevolg alsnog een spoedcurretage omdat ik teveel bloed verloor en niet alles eruit kwam. Het was op zich ook niet verwonderlijk als je nagaat dat ik in december net 53kg afgevallen was, en nog geen lichamelijke reserves opgebouwd had. Het was even moeilijk, maar het leven gaat door, en mijn lichaam had veel rest nodig. Die was nu helemaal van slag en het heeft ook een dikke 5 maand geduurd voor het weer een beetje op orde kwam. In mei 2013 ben ik getrouwd met mijn lief, super geweldige dag, ondanks dat mijn vader toen slecht lag, hij had in april 17 hartinfarcten gehad, en voor de door weggehaald. Het was flink schrikken uiteraard, maar mijn vader kon er gelukkig bij zijn! In september 2013 zijn we wederom in verwachting geraakt, alleen 2 dagen na onze ontdekking is wederom de boel ingestort en kregen we weer een miskraam, wat een ellende!! En alsof dat allemaal nog niet genoeg was kwam mijn vader in oktober, 5 dagen voor zijn verjaardag, te overlijden aan alle ziektes die hij had. Op zijn verjaardag hebben we hem gecremeerd, hij is toch nog 60 geworden :( 

In Oktober hadden we gereageerd op een andere woning, deze kregen we halverwege Oktober toegewezen. En in november 2013 kwamen we erachter dat we weer in verwachting waren, op de 1 of andere manier voelde het goed en veel  beter dan bij de vorige twee, maar toch was er wel angst natuurlijk. Ik heb ook pas na 12 dagen een zwangerschapstest gedaan, want durfde het niet te geloven. Ik dacht in eerste instantie dat het stress was vanwege mijn vader, en de aankomende verhuizing, dus durfde de test eerst niet te doen, al voelde ik me wel zwanger. Uiteraard de test gedaan, en die was positief!! Ik heb nog een poosje gewacht met ziekenhuis bellen, want ja ik moest uiteindelijk daar wel onder controle, door de miskramen maar ook door de operatie. Deze zwangerschap voelt aan als een geschenk van mijn vader, al klinkt dat misschien stom in de oren van sommigen van jullie, maar dat is gewoon mijn gevoel.

De eerste weken waren spannend natuurlijk, in eerste om de 9 weken te behalen, en daarna om vervolgens de 12 weken te behalen. Ik had last van alle mogelijke symptomen die je je maar bedenken kon: Misselijk, echt de gehele dag. Moe, er kwam echt niets meer uit mij. Duizelig. Humeurig, en dat vond me man zo fijn haha. Maar ook had ik al last van bandenpijn, wat opzich best vroeg was maar schijnbaar bij sommige gevallen heel normaal is. Puistjes en vlekken in het gezicht. En ja hoor slaapproblemen konden er ook nog wel bij haha, elke nacht tussen 3 en 4 wakker, en daarna slecht verder slapen en vaak wakker. Maar op dat moment tot de 12 weken ervaarde ik het als een fijn gevoel, want dan ging de zwangerschap immers goed. Met 9w5d heb ik het hartje voor het eerst gehoord, en was de kleine spruit heel druk aan het doen. de laatste echo met 12w5 dagen gehad, en ook hier was de kleine druk in de weer en aan de hik, het hartje ook gehoord alhoewel niet goed omdat hij/zij niet stil wou blijven liggen. 

Ik voel me heel gelukkig en blij met deze baby, en is het een jongetje word het zeker vernoemd naar mijn lieve papa, maar voor nu genieten we lekker even verder, en hoop ik snel te weten wat het is.

De volgende echo heb ik met 16w5d helaas moet ik nog wachten tot 17 februari maar het is niet anders haha.