Moe

Vandaag stond er weer een werkdag op de planning. Van 7.00 tot 17.00. Eigenlijk moest ik tot 15.00 maar mijn chef wilde eerder naar huis en vroeg of ik wilde blijven. De ochtend ging goed. Maar rond 11.00 stond ik op instorten van moeheid. Af en toe hurkte ik even en bleef zo zitten met de mededeling dat ik moe was.

Ik heb gister aan mijn chef verteld dat ik zwanger ben. Ik loop om het kwartier naar de wc, zet al iets uit en ik kan mn mond niet houden, dus besloot ik het gister al tegen hem te zeggen. Nog voordat ik iets zei, zei hij al, je bent zwanger! Hij helemaal blij voor me. Pff, opluchting. Ik had wel de kanttekening gegeven dat het nog heel pril is, zegt hij op het einde van het gesprek, doe je wel rustig aan dan? Is dat lief of niet? En dan te bedenken dat we pas 8 weken samenwerken.

Maar goed, ik kon vandaag dus gewoon echt niet vooruit! Ik heb op vrijdagmiddag altijd een kleine 45 minuten, administatie te werk te doen, nu deed ik er bijna anderhalf uur over! Toen ik er bijna klaar mee was, kwam mijn chef binnen en gooide een opgeblazen maar leeg lopende ballon naar binnen met de zin, WAKKER WORDEN.

Het was dus voor hem duidelijk dat er niks uit mn handen kwam. Dus rond 10 voor drie zegt hij, ik ga even koffie doen en dan kan jij zo naar huis. Dus ik zeg meteen, we zouden ruilen vandaag, ik tot 5 jij tot 3. Maar mijn lieve mannelijke chef stuurde mij toch om 15.00 naar huis om lekker op de bank te gaan zitten.

Ik hoop dat dit eenmalig is want oei, als ik dit nog 2 maanden hebt, ben ik net zo'n wrak. Want dat is zoals ik me nu voel. Bleh.... wat ben ik moe