Ik kon het niet laten

Vanmiddag zijn we met zn drieen even de stad in gegaan. Ik wilde voor Fenna een shirtje kopen met grote zus. Voor degene die mn blog op mn andere profiel hebben gelezen dat mn moeder al weet dat ik zwanger ben. Nu gaan morgen naar mn ouders zodat ik mn vader het ook kan vertellen. Beetje lullig als mn moeder weken dr mond moet houden. Dus morgen trekken we Fenna dat shirtje aan en ik heb een kaart gekocht die Fenna dan mag geven. (een kleinkind op komst)

Staan we bij Prenatal in de rij te wachten is er een vrouw voor die wat ingepakte pakjes komt terug brengen. Omdat ik er direct naast sta hoorde ik het gesprek aan. Hun dochter of schoondochter had een dood kindje gebaard met 7 maanden zwangerschap. En wel meteen stonden de tranen in mn ogen. Wat verschrikkelijk! De vrouw was samen met haar man en werd netjes door de verkoopster gecondoleerd. Toen ik eenmaal buiten was liepen de tranen over mn wangen. Meteen weer een bevestiging van mijn zwangerschap want normaal zou ik hier niet vol van schieten. Natuurlijk vind het erg maar erom huilen, nee. Maar wat voelde ik mee met die mensen!

Fenna mocht zelf het tasje dragen met haar shirtje erin. Lopen we langs de terrasjes komt me nichtje aanrennen. Hoi! Papa en oma zitten hier. Dus wij even meegelopen. Oma vroeg meteen wat Fenna in haar tasje had. Oh nee! Ik maar snel gezegd dat het maar een simpel shirtje was want oma wilde het er al uithalen om te kijken. Ik heb maar snel een smoes verzonnen dat we haast hadden want was heel bang dat dat shirtje gezien zou worden. Pff.. maar het is gelukt!

Verder voel ik me aardig maar voel ik me al wel echt zwanger. Ik heb last van misselijkheid (altijd fijn! bij Fenna 8 maanden lang gehad, nu aub niet!) gas ophoping, hoofdpijn en snel moe. Maar verder gaan we nu eerst aan het idee wennen en hopen dat alles goed gaat!