Vertrouwen krijgen in mijn lichaam

Even mijn hart luchten...

Al heel mijn leven ben ik iemand die graag voor anderen zorgt en leeft. Mijzelf op de 2e plaats zet. Mezelf het niet waard vind.
Ik kocht van mijn allereerste salaris van mijn allereerste zaterdagbaantje een nieuwe winterjas voor mijn moeder.
Al heel mijn leven ook al aan de zware kant. Nooit echt gepest, maar ook nooit populair geweest ofzo...
Ik geniet van mijn werk en straal als ik dingen doe waar ik gelukkig van word.
Maar nooit echt van mezelf leren houden. Mijn man is de eerste bij wie ik me mooi voel en wie ik geloof als hij tegen me zegt dat hij me zoooooo ontzettend knap vindt.

Sinds gisteren blaasontsteking klachten. Nu 13.5 zwanger. En, omdat ik veel had gedronken kon de assistente niet zien of ik een kuur krijg. Het moet op kweek. Ik drink me suf, plas me rot en dat branderige rotgevoel maakt me onzeker.
Opeens kon ik vanaf halverwege de ochtend alleen nog maar huilen. Zo bang dat ik het fout zou doen, of zou hebben gedaan en de baby niet meer zou leven.
Gelukkig heeft mijn man me laten bellen (jaja... Want dan denk ik:'Ze vinden me vast een vervelende zeur. Ik bel niet.') naar de verloskundige en daar kon ik zojuist terecht. Om me helemaal gerust te stellen maakte ze een echo.
En alles is goed. Het kindje groeit hard, mooi kloppend hartje, maagje en aorta gezien en zagen we dat nou goed? Heeft het het neusje van mijn man???

Ik heb weer zo hartstochtelijk gehuild.
De verloskundige drukte op mijn hart dat mijn lijf dit kindje heel goed laat groeien. Dat mijn lijf dit kan. Heel goed zelfs, want ik heb bijna geen klachten.

Ik moet meer vertrouwen krijgen. Ik kan dit. Dit babytje groeit. Groeit goed. Het wondertje in mijn buik. Onze droom gaat ÉCHT uitkomen en ik mag hier van genieten. Ik mag er trots op zijn!