Het domino-effect van verdriet
Zo werkt dat dus, de opbouw van teleurstelling en verdriet. Je bent bevallen, je hebt een dot van een newborn en al na 2 maand weet je het zeker: dit wil je nog een keer meemaken. De liefde voor een baby is zoooo groot. Je hebt het erover met je vriend, en hij wil het ook. Je hebt het gevoel alle tijd van de wereld te hebben. Je wacht rustig af tot je cyclus weer op peil is. Het geeft niet dat dit door borstvoeding iets vertraagd wordt. Tijd zat. In oktober meld je je aan voor de medische mallemolen. Vol hoop en vol verwachting dat het vast vlotjes zal verlopen.
Dat doet het dan niet. Tegenslag op tegenslag. Je eisprong valt precies op ongunstige momenten en als het wel goed valt, dan blijkt het zaak van ongelooflijk slechte kwaliteit. Het is inmiddels eind januari en je medische molen wordt door het ziekenhuis in pauze gezet.
Vanaf dat moment gaan ze sneller vallen, die dominostenen. Je word langzaam onrustig. Nog altijd wel met hoop, al is die wat naar beneden bijgesteld. Maar je hebt nog hoop, maar je word onrustig. Je merkt dat ouders van leeftijdsgenootjes van je zoon ook bezig zijn met zwanger worden. Je hoopt stiekem dat je ze voor zult zijn, alsof het een competitie is. Een paar mensen van wat verder van je af worden zwanger. Prima, maar er valt weer een dominosteen. En huh, viel die nu al sneller dan de vorige?
De tijd verstrijkt, mensen worden zwanger en dat begint je te raken. De dominostenen vallen sneller. Iemand van vrij nabij wordt zwanger, makkelijk. Nog iemand van heel nabij wordt zwanger, makkelijk. En het doet pijn. Maar je vermand je, want je bent blij voor ze. Je wilt het zelf zo graag, die anderen ongetwijfeld ook, wat fijn dat zij het al hebben. Maar je hoopt verzwakt. Drie pogingen IUI mislukken, het zaad is gewoon te slecht. Je moet gaan nadenken over IVF, maar je hoort ook dat dit pas na de zomer zal zijn. Je verliest je hoop, en de dominostenen vallen. Je had een droom, binnen 2 jaar een brusje voor je zoon. Het is een luxe-ding, er zijn er veel meer met die droom die dat niet redden, maar het was wel een droom die uiteenspat. En de volgende dominosteen valt. Je merkt dat je er vaker stiekem om huilt. Kort, maar wel door pure gevoelens.
Ondertussen worden de moeders van het maandforum steeds hechtere steunfiguren. Dat is leuk. Er wordt meer en meer over zwangerwensen gesproken. Mensen die dat in de komende periode gaan starten. En dan opeens, opeens ontstaat er daar een dominoeffect. Het dominoeffect van wel zwanger worden. En dat is logisch, het is een perfect moment voor gezinsuitbreiding. Dus de zwangerschappen nemen toe op het forum, en dat zal ook wel zo blijven doorgaan.
Maar mijn stenen vallen de andere kant op. Ze vallen sneller, harder, dieper. En mijn verdriet groeit. Tot het onvermijdelijk werd dat het er uit moest komen. Met tranen en tuiten ben ik gisteravond in slaap gevallen, met tranen en tuiten typ ik dit blog.
Je gunt iedereen hun zwangerschap. Je bent oprecht blij ook voor ze. Het is allemaal echt. Ik meen het als ik reageer op echo-nieuws. Ik meen ieder woord.
Maar ondertussen zit je met een leeg gevoel en een lege buik.
Hoe stop je dit dominoeffect?
Excuses aan de meiden die al veeeeeel langer bezig zijn dan dit. De meiden die nog met de eerste bezig zijn. Ik weet dat ik ze nog heb in mijn vriendenlijst. Als ik aan jullie denk, voel ik me schuldig over dit bericht.
De meiden die zwanger zijn. Sorry, ik moest het even kwijt. Het is niet bedoeld om jullie een schuldgevoel te bezorgen. Voel dat alsjeblieft niet. Ik ben blij voor jullie, oprecht. Zelfs al werd je zwanger in ronde 1 ;-)
reacties (0)