Eindeloos proberen en wachten

We zijn alweer een aantal rondes verder sinds onze miskraam in mei en ik merk dat ik het moeilijk vind om zonder hulp door te modderen. Ik ben ervan overtuigd dat er een logische reden moet zijn waarom we niet zelf zwanger worden, maar niemand heeft een antwoord voor ons. We kunnen alleen maar afwachten.
In september hebben we eindelijk ons intakegesprek in het ziekenhuis in België waar we onze tweede IVF ronde gaan starten. De afgelopen weken ben ik bezig geweest om een regeling te treffen met een ziekenhuis in onze regio waar we terecht kunnen voor de tussentijdse echo's en bloedonderzoeken zodat we niet steeds 2 uur heen en 2 uur terug hoeven te reizen voor een onderzoekje van 10 minuten. Het bleek nog niet zo makkelijk om dit geregeld te krijgen.
Het ziekenhuis waar we tot nu toe zijn behandeld, weigerde pertinent om ons te helpen bij een buitenlands behandeltraject. Vanaf het moment dat we aangaven te willen overstappen, werd alle communicatie ineens kil en kortaf en werden pogingen om in gesprek te gaan afgekapt. Dat verbaasde me, eerlijk gezegd. En ik vond het ook niet professioneel, het is toch immers in het belang van de patiënt om te kiezen voor de best mogelijke kansen en ik heb zelfs aangeboden om ze over de ervaringen en resultaten te informeren. Wie weet konden ze er wat van opsteken. Maar goed, na een aantal weken rondmailen, bellen, onderhandelen, inscannen en mailen van een verwijsbrief van de huisarts en diverse afwijzingen, hebben we toch nog een ziekenhuis gevonden waar we welkom zijn voor de echo's en bloedonderzoeken. En dat is een grote opluchting.
Of de resultaten in België echt zo goed zijn als ze op de website aangeven, weet ik niet. Maar ieder beetje extra kans grijp ik nu met beide handen aan. De tijd begint te dringen..
Onze zorgverzekeraar heeft het Belgische ziekenhuis onder contract staan, dus we krijgen de kosten in ieder geval deels vergoed en alles wat we zelf nog moeten betalen doen we van ons spaargeld. Het levert tegenwoordig toch geen rente meer op....
Nog één maand frustratie en verdriet doormaken en dan kunnen we hopelijk verder in een traject dat wèl een kans biedt. Wordt vervolgd...