Week 6

Alles verloopt prima hier. Ik ben nu op de helft van de magische 12 weken. Het blijft natuurlijk spannend hoe het verder zal gaan, maar ik heb er eigenlijk wel alle vertrouwen in dat het goed komt. Deze periode is er gewoon ook weer één van afwachten en aftellen tot aan de eerste echo. Het jammere is dat ik het nog niet met mensen om me heen kan delen. Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we daar nog mee wachten. Vrijdag heb ik het uiteindelijk wel aan één van onze vrienden verteld of nouja...

We waren namelijk met een vriendengroep van de rugby bij elkaar en op een gegeven moment was ik even alleen in de keuken met één van de vriendinnen. Zij heeft in augustus twee dagen na de bevalling haar zoontje verloren, door zuurstofgebrek bij de geboorte en is daar nog erg kapot van. Ze vroeg me of ik zwanger was, want ik dronk al de hele avond fris... Tja! Toen kwamen er tranen over haar wangen biggelen en vertelde ze me dat ze dacht dat ik het niet aan de groep zou vertellen om wat er allemaal met haar zoontje gebeurd is. Ook wilde ze niet dat het gebeuren met haar in de weg stond om het te vertellen, want ze zou het heel vervelend vinden als dat zo was. Nou dat was wel even heftig zeg. En zo zaten wij er dus helemaal niet in. Ik zei haar dan ook dat ik inderdaad zwanger was, omdat ik haar niet wilde voorliegen op dat moment en zij er eigenlijk al zo mentaal mee bezig was, dat ik dat gewoon het beste vond. Ik zei haar ook dat de reden dat ik het niet vertelde was dat het nog zo vroeg in de zwangerschap was... Ik zei dat we het juist overwogen hadden wel te vertellen, omdat het dan even een positieve boost zou geven aan iedereen (lees mijn eerdere blog van 29 april), maar we uiteindelijk toch vonden dat het te vroeg was ook omdat we het onze ouders nog niet eens verteld hadden. Ze moest heel hard huilen en ik voelde echt mee met haar, omdat ik gewoon merkte dat er nog heel veel onverwerkt verdriet in haar zat en dit nieuws waarschijnlijk wel iets was waar ze bang voor was geweest om het te horen. Het zou haar confronteren met haar verlies en dat zou ze niet tegen kunnen houden. Zucht... Ik vroeg haar of ze het wel voor zich wilde houden, maar ik kan er eigenlijk wel van uit gaan dat ze het met haar vriend deelt en die het nu ook wel weet... Is ook wel logisch.

Iets dergelijks gebeurde die avond met een andere vriendin die tot nu toe steeds niet zwanger raakt, terwijl zij al een jaar langer bezig is dan ik. Ze vroeg me ook toen we even alleen waren of ik zwanger was, want ik dronk geen alcohol... Eh... Nee inderdaad. Wat ga je op zo'n moment tegen je vriendin zeggen? Ik heb me er enigzins uitgedraaid door te zeggen dat ik de laatste tijd weinig weerstand heb (wees haar op mijn koorstblaar die nog doodleuk aan mijn lip hangt) en dat ik het even rustig aan wilde doen. Ze zette een hele lieve glimlach naar me op en gaf me een dikke knuffel en daarmee bedoelde ze te zeggen (haar enigzins kennende) dat ze wel begreep dat ik een smoesje gebruikte en dat ik gewoon wel zwanger was, maar dat nu nog niet wilde vertellen... rare situatie en natuurlijk wil ik het best met haar delen, want we zijn al een paar maand betrokken bij elkaar, maar als ik het de één vertel... Ohjee daar ga ik...

Toen vriendin nummer drie: die vriendin waarbij borstkanker is geconstateert. Zij vroeg me ook hoe het nou ging met mijn poging om zwanger te raken. Ik had het daar met haar al eens over gehad en ze had me haar zwangerschapsboek te leen meegegeven. Ze zei dat ik die nu wel mocht houden aangezien er bij haar geen kids meer zouden komen. Ze is nu 37 en na chemo zal ze nog 5 jaar moeten wachten met kids.. dat is gezien haar leeftijd dus niet haalbaar meer zo concludeerde ze. Nou brok in mijn keel nummero 3!

En hou dan je hormonen maar in bedwang als drie lieve meiden stuk voor stuk bij wijze van spreken elke minuut van de dag bezig zijn met iets wat jij op dat moment binnen je bereik hebt. En ze me het enerzijds ongelofelijk graag gunnen maar ook zo graag zelf in mijn schoenen hadden gestaan. Best bizar! Ik hoop dat ik het binnenkort wel in de groep kan gooien en we er gewoon openlijk over kunnen praten, want zo zit het me niet lekker. Zeker als ze me steeds in de gaten houden: ze wisten alle drie precies wat ik wel en niet gedronken en gegeten had... Haha.

Ik besef me zeer goed dat ik iets heel speciaals heb groeien in mijn buik wat niet vanzelfsprekend is. Ik ben er nog altijd op en top van aan het genieten en kijk erg uit naar onze eerste echo. Ik hoop van harte dat er voor meiden die in een situatie zitten, zoals mijn vriendinnen er een dag komt dat ze een goede manier vinden om er mee om te kunnen gaan en ze het los kunnen laten. Ik vind het echt sneu voor hen, maar vind ook dat mijn eigen zwangerschap gewoon een ander hoofdstuk is wat bij mijn leven is inbegrepen en ik daar niet moeilijk over hoef te doen.

Uiteraard blijft het gewoon oneerlijk verdeeld!

Liefs Muzz