Story so far

Vandaag is officieel ronde 14 een feit geworden, helaas. Ik merkte dat ik deze maand er emotioneel meer moeite mee had dan anders. Na inmiddels alle vervelende onderzoeken te hebben doorlopen (echo's, bloedtesten, Laparoscopie, HSG en de samenlevingstest) vind ik dat het nu wel eens tijd word voor die positieve test en het verlangen word dan ook steeds groter!! Deze ronde was ook de laatste mogelijkheid om nog op mijn 35ste moeder te kunnen worden, maar ook daarin "helaas" ik ga dus sowieso 36 zijn. En dan krijg ik het toch best benauwd als ik er aan denk dat we graag 2 kinderen zou willen hebben in de toekomst. Ik baal zo dat die stomme biologisch klok hier invloed op heeft en dat daardoor bepaalde dingen gewoon voor je bepaald worden. Hopelijk gaat alles toch nog goed uitpakken en anders zou ik al heel blij zijn met de zegen van 1 gezond kindje van ons samen.

Ik ben vanochtend bij de gynaecoloog geweest en heb te horen gekregen wat het verdere beleid zou gaan worden. Ergens ging ik er vanuit dat we te horen zouden krijgen dat het IUI zou gaan worden. Ik zit inmiddels al in ronde 14, ben in al die ronden niet 1 keer zwanger geweest en ik word er ook niet bepaald jonger op. In mijn hoofd zag ik me al met de recepten voor de apotheek naar huis gaan om deze ronde al te kunnen starten. En als ze daar niet zelf mee zouden komen, dan zou ik daar toch zeker om gaan vragen. Voor mijn gevoel lijkt er nu niks te gebeuren met mijn lichaam, ondanks dat alle uitslagen tot op heden best positief waren, dan denk je toch dat je iets meer hulp kan gebruiken.

Uitslag: We zijn besproken en alle uitslagen waren goed, ook de HSG. Geen slecht werkende rechter eierstok dus, wat ze in eerste instantie dachten na de Laparoscopie. Daarom hebben we een 40% percentage om op een natuurlijke manier zwanger te worden en dus mogen we nog een 6 maandjes eerst zelf aan de slag.

Ondanks mijn eerdere gedachten en gevoelens was ik toch wel heel blij met dit nieuws, ff geen ziekenhuis bezoekjes meer "JEUJ"! 40% is voor mijn gevoel helemaal zo slecht nog niet en ik word liever uit mezelf zwanger dan via medische ondersteuning. Toen we in april voor het eerst het ziekenhuis binnen stapte voor een afspraak met de gynaecoloog had ik niet bedacht wat dit allemaal zou inhouden. We gingen er ook heen om te kijken of alles wel goed is met ons, want mocht dit niet zo zijn dan zouden we veel kostbare tijd weg gooien. Nu 3,5 maand later en heel wat (vervelende) bezoekjes aan het ziekenhuis verder hebben we inmiddels antwoord op die vraag. Alles werkt nog zoals het moet en dus moet het gewoon een keer gaan lukken om zwanger te zijn van onze eigen frummel.

Hopelijk gaat dat in de komende 6 maanden gebeuren, we zullen er in ieder geval erg ons best voor doen!!