Beste stuurlui...

Ach lieverd, je bent helemaal niet incompetent!

Je hebt voor alles gezorgd, je voorbereid. Dat ZIJ er last van hebben, is hun pakkie aan. Alsof het gezelliger word voor iedereen als jij als een gestresst renpaard achter je peuter en dreumes aan loopt te rennen.

Ik zou hier boos om worden, dat is terecht. Maar ECHT niet door zo’n type aan jezelf gaan twijfelen hoor. Chagrijn. En zeker als ze zelf geen kids heeft, je niet op zo’n manier laten kleineren.

In deze familie zijn al bijna 50 jaar geen kinderen geweest, als ik het zo lees... Dat zal best even wennen zijn, vooral voor je schoonzus, klaarblijkelijk. Kan het zijn dat ze het sowieso moeilijk heeft met kinderen? Misschien had ze diep van binnen zelf kinderen willen hebben? Of juist niet natuurlijk... In dat laatste geval, verwacht ik niet dat ze welk kind dan ook ooit leuk zal vinden😬

Hoe reageren je schoonouders? Is je schoonzus hun dochter?

P.s. Degenen die zeggen dat ze hun kinderen zouden thuis houden, dat zou ik dus écht niet doen. De kinderen zijn volwaardig onderdeel van de familie. Punt 👍

Het lijkt me dat de kinderen het ook naar hun zin zouden moeten hebben bij het etentje van opa toch :-)

Wat vervelend zeg. Je kinderen hebben nu net een leeftijd waarmee een etentje gewoon lastig is. Zolang stilzitten werkt niet.

Ik zou denken, waar doen ze moeilijk over. Ze zijn nog zo klein en erger je er niet aan. Het is een feestje en geen formele gelegenheid.

Maar ja, je familie denkt er niet zo over.

Ik zou een volgende keer aangeven of ze met of zonder kinderen willen, dan geef je ze de keus of ze hun neefjes / kleinkinderen willen zien. En kan dat niet dan komt een van jullie alleen of helemaal niet.

Het is dan hun gemis.

Zo voorkom je gezeur, want ik begrijp dat je daar geen zin meer in hebt. Ik zou het zelf ook vermijden op den duur, dan zien ze ze maar niet. Maar dat gezeur steeds is niet fijn.

Lastig hoor deze situatie.

Ik zal dus oppas zoeken als ik weet dat het niet gewaardeerd wordt dat mijn kinderen geen kinderen mogen zijn. Als de andere verwachten dat mijn kinderen een hele high tea stil aan tafel zitten dan zal ik al gestrest zijn voordat ik ga en dus oppas regelen. Ze zijn namelijk vreselijk aan tafel. Maar kinderen opvoeden is zoveel makkelijker als je geen kinderen heb!

Maar blijkbaar moet je schoonzus jouw kinderen niet, ik zal dan niet eens willen dat ze op mn kinderen past. Straks gaat ze de hele dag op ze lopen zeuren.

Je hebt 2 dingen:

Je schoonfamilie heeft ongegrond comment op jullie en jullie kinderen..

Je ontvangt geen hulp of steun van familie terwijl jij je wel van je goede kant laat zien..

Wel nr 1 snap ik. Ik zou niet meer komen met de kids. Regel oppas en ga samen of jij blijft thuis en je man gaat alleen. Net zo lang tot je kinderen rustig aan tafel kunnen zitten. Of gewoon helemaal niet meer doen.

Zoals jij erin staat naar familie toe hoeft omgekeerd niet zo te zijn. Je kunt niet van de ander verwachten hetzelfde te doen als jij.

Bij mij is mijn familie altijd welkom, ook qua oppas van neefjes en nichtjes. Maar ik kan niet verwachten van de anderen dat ze ook omgekeerd op onze kids willen of kunnen passen.

Ik verwacht niks meer van anderen, dat heeft even geduurd om dit zo te doen. Maar het voorkomt teleurstellingen. Fijn dat je wel steun ontvangt van je man. Misschien samen eens een andere afspraken maken omtrent zijn familie? Dat zou je nog kunnen doen.

Als mensen zelf geen kinderen hebben en commentaar geven op de mijne dan zeg ik lacherig, ja zo dacht ik er ook over toen ik nog geen kinderen had. Maar de in de praktijk werkt het toch echt anders.

Daar zou ik ook echt allergisch voor zijn.

Wij gaan ook gewoon niet naar zulke gelegenheden. Ik kom zelfsniet met de kids bij mn sxhoonmoeder alsik weet dat zn broer er ook is.

Oh ik had bij zulke mensen er juist voor gezorgd dat m’n kinderen ze nog meer zouden gaan terroriseren. Ik haat dit soort lui echt.

Ik herken het wel enigszins. En dan van beide kanten. Ik merk soms dat mensen die van mijn druk vinden en ik vind soms van andere dat ze het maar laten gaan. Echter kan je niet van familie verwachten dat zij je kinderen opvangen. Het zijn jullie kinderen en jullie verantwoordelijkheid. Maar ik snap die teleurstelling wel. Geloof mij daar ben ik zo vaak al in teleurgesteld geweest.

Je kan van familie niet verwachten dat ze op je kinderen passen. Je hebt inderdaad meer mensen nodig om kinderen op te voeden. Maar opvoeding zit in veel kleine momenten. Bijvoorbeeld bij de kassa in de supermarkt, goedemorgen zeggen. Ze gaan straks naar school dan wordt het ook rustiger. Sinds onze oudste geboren is zijn we 2x samen uit geweest. Voor onze oudste is het gewoon heel lastig iets te vinden. Mensen die commentaar hebben krijgen een enorme spreekwoordelijke middelvinger en de tijd bij schoonfamilie zit ik uit. Soms gaan we bewust op vakantie mijn schoonouders zijn namelijk een showroom familie. Je eet met mes en vork (ook de patat) je blijft aan tafel tot de laatste klaar is. Ook als na 2 uur je geduld op is. Kinderen zitten stil en klieren niet. Ik mocht dit jaar met kerst aan de kindertafel in een andere ruimte

Ik vind dit altijd lastig, want ik snap dat mensen zonder (kleine) kinderen soms gek worden van de herrie en drukte van kleine kinderen. Dat heb ik zelf nu ook, nu die van mij wat ouder zijn. Ouders zelf zijn er vaak aan gewend en kunnen het ook nog wat uit tunen, bij andere komt het geschreeuw gewoon de hele tijd aan zeg maar. En ze heeft gelijk, jullie nemen de kinderen mee en dat hoeft niet te betekenen dat de anderen er 'last' van hebben. Misschien is een high tea met een slechthorende opa ook geen plek voor een peuter en een dreumes, als men verwacht dat die zich zo lang rustig gaan houden. Want om nou te verwachten dat een dreumes een hele high tea stil kan blijven zitten? Dat slaat nergens op. Maar zo'n schoonzus wel met die verwachting komt, dan kun je er op wachten dat het misgaat.

Misschien zat het hem in dat ze het gevoel kreeg dat jullie het wat lieten gebeuren. Soms zie ik bijvoorbeeld mijn broer met zijn gillende peuter bezig (een heel stuk softer dan ik zou doen), dan jeukt het bij mij ook hoor 😅. En laatst was ik ook ergens waar een kindje geen snoep mocht, en hij het een gepaste reactie vond de boel bij elkaar te krijsen. En de tactiek van moeder was negeren. Zaten wij met 6 man naar een gillende peuter te kijken, en de mensen om ons heen naar ons. Prima als negeren de beste tactiek thuis is, maar met anderen om je heen moet je soms ook voor de anderen kiezen en gewoon laten zien dat je het heus probeert zeg maar. Als wij lang gingen vliegen en de middelste begon te dreinen, dan wist ik: als ik hem een minuut of 20 laat 'jammeren' dan slaapt ie. Maar ja, ik ga geen vol vliegtuig 20 minuten lang gejammer aan doen. Dus dan toch maar weer eindeloos wiegen en lopen en van alles uitproberen. Als mensen dan zien dat je er van alles aan doet zijn ze een stuk milder.

Maar goed, ik denk als ik zoiets zie meestal: joh, ieder z'n eigen tactiek en zij kennen de peuter het beste. Dat ik het vervelend vind, wil niet zeggen dat ik dan geen begrip voor de ouders hoeft te hebben. Sowieso vind ik ongevraagd bemoeien met de opvoeding van een ander een no go. Als je al wat wil doen, biedt dan aan even een rondje met de schreeuwerd te lopen ofzo. Dan help je tenminste.

Maar ik denk ook dat hier een laag onder zit. Je hoopt heel erg dat je familie er op een bepaalde manier voor jullie is, maar dat zijn ze niet. Die teleurstelling maakt dat een opmerking nog harder binnenkomt, omdat naast wat ze hardop zegt jij ook nog die teleurstelling voelt. Het veiligste is je verwachtingen bijstellen om teleurstelling te voorkomen, maar dat is niet perse makkelijk te doen. Net zoals stomme opmerkingen van je af laten glijden. Dat is een top oplossing, maar dóe het maar eens.

Probeer je kracht te vinden. Jij en je partner doen het goed en kennen jullie kindjes het beste van iedereen. Er zijn wel 1000 wegen naar Rome, maar er is er maar 1 de beste weg en dat is de weg die bij jullie past. Soms is een advies goed hoor, en dan neem je dat mee. Maar jullie weg is niet de weg die een schoonzus goed vindt, niet een afslag die schoonmoeder oppert, maar alleen de weg die jullie twee samen bewandelen.

De erkenning en waardering die je zoekt ga je waarschijnlijk niet krijgen. En dat is heel moeilijk. Wees er af en toe verdrietig over of boos maar twijfel niet aan jezelf.

Hier vond men dat we met mijn zoon ook niet goed omgingen toen hij klein was. We deden te moeilijk over structuur en regels etc (beetje tegenovergesteld van wat jullie horen ;-)) en dat is niet leuk om te horen. Maar weet je, jij kent je kind het beste. Hier is die ASSer nu 12 en wat zegt familie: tis toch zo’n leuk jong geworden, wat doen jullie dat goed. Tja uhhh daar dacht je eerder anders over.

Tis fijn dat je de support van je partner hebt, die heb je hard nodig. En hopelijk vind je bij een vriendin gehoor. Hier hielp het om de wens los te laten dat ik wilde horen ‘je doet het goed’ want die ging toch nooit komen (bleek toch anders te zijn). En elk kind is nu eenmaal anders. Je hebt ze met temperament, drukke kids, verlegen kids etc. Maar goed ook die diversiteit ;-)

Je zou ook dit bericht eens kunnen laten lezen aan een familielid waarvan je denkt dat die het mogelijk niet begrijpt maar er wellicht best voor je wilt zijn maar die inschatting kan je zelf het beste maken met je partner ..

Lastige situatie. Ik zou er toch proberen boven te staan door iets te zeggen als ‘jonge kinderen zijn nu eenmaal niet altijd stil’. Laat je niet onzeker maken. Eigenlijk lees ik eronder verdriet dat je weinig erkenning en betrokkenheid ervaart van die familie. Ik zou daar naar gaan kijken. Wat heb jij nodig en van wie?