En toen was ze er niet meer..

Het is nu anderhalf dag geleden dat mijn moeder is heengegaan, op vrijdag 31 januari om 06.30..
Ze was nog geen halve dag thuis, vanuit het ziekenhuis, waar ze sinds 23/1 lag. 4 jaar na de diagnose
longkanker. Tijdens de opnamedag hebben ze bij haar een scan gemaakt, en daar bleek dat de kanker zich
had verspreid naar de maag, darmen en lever. Kort voor haar overlijden moest ze heel erg overgeven, en helaas is ze
daarin blijven hangen. We hebben haar nog proberen zijwaards te keren, maar dat mocht niet meer baten, ik zag al gauw
dat ze niet meer ademde, ik had nog een sprankje hoop dat ze mss nog een teug adem zou gaan halen, maar dat deed ze niet.
Mijn mama is er niet meer, en zo'n klote manier om het leven te laten, want euthanasie was al geplant, maarja dat duurde nog 4 a 5 dagen...
maar dat hoeft nu dus niet meer. Hoewel we dit hadden zien aankomen, geziene haar conditie zo erg achteruit ging in het ziekenhuis
blijft het een klap om zo je moeder/vrouw kwijt te raken. De beelden schieten regelmatig door mijn hoofd, en de geur van de vloeistoffen die omhoogkwam tijdens het
Overgeven, dat zal ik mijn hele leven mee moeten dragen.

Mijn moeder ligt nu thuis (mn ouderlijk huis) opgebaard, helemaal netjes verzorgd, het is mama nog wel, alleen zonder ziel.
Ik heb er vrede mee, dat ze nu éindelijk rust heeft, ze heeft 4 jaar lang strijd gegeven tegen kanker, langer dan menegeen ander.
het is fijn om hier nog met haar thuis tijd door te brengen met haar, ondanks dat ze er niet meer is.

Het is fijn om te denken dat ze nu bij haar eigen mama, papa en zus is, veilig boven in de hemel.

Mijn moeder, was een topmoeder, ze was een lieve zorgzame vrouw die met iedereen het beste voorhad.
Eerst denkende aan andere, dan pas aan haarzelf..
Ik heb haar in de vooravond voor haar overlijden ook gezegd hoe trots ik op haar ben, en dat ik hoop net zo n goede moeder
te worden en zijn zoals zij.