Wanneer het even teveel wordt

Ik weet niet zo goed, hoe ik het omschreven moet, mijn onzekere en bange gevoel.

Toch wil ik even nader uitleggen, nu in in een kalmere state of mind ben, hoe ik mijn bericht bedoelde te schrijven.

Na mijn post op de klaagmuur, over de zwangerschap van mijn schoonzus, kreeg ik zowel positieve als negatieve reacties. Dat was te verwachten, soms fel, sommige heel lief, sommige afkeurend, om wat ik als laatste had geschreven in hoge emotionele nood.

Mijn schoonzusje en ik kunnen het goed met elkaar vinden, omdat ik zelf nooit geen vriendinnen heb gehad, voelt ze voor mij niet alleen als schoonzus, maar ook als vriendin die ik nooit heb gehad. Tijdens onze probeersessie's hielden we elkaar een beetje op de hoogte, ik over mijn situatie en zei over de hare. Week of 3 geleden, tijdens de bbq die we hadden, had ze gezegd overtijd te zijn, in eerste instantie wel een schok, maargoed, na een tijdje relativeerde ik dat wel, hopende dat 't gewoon goed zou gaan. Ik heb haar later in de week geappt of 't nog goed ging, ze antwoorde dat ze weer ongesteld was geworden. Dus net als ik een vroege MK had gehad met +/- 4w 5d. Omdat ik weet hoe 't voelt, heb ik haar daarmee een hart onder de riem kunnen steken, van het komt wel goed, we proberen het samen gewoon verder, Opgelucht, mede omdat ik wist, van hey, ze heeft nu het zelfde meegemaakt als ik, ik sta er dan niet alleen voor. (niet opgelucht omdat ze het kwijt was,  maar wat wel zo gelezen was op de klaagmuur, vandaar alle felle reacties)

Mede omdat ik haar voor de 100% vertrouwde, en de waarheid sprak, vond ik het gister dus des te stekender dat ze nu vertelde al 8 weken te zijn, dus indirect niet de waarheid heeft verteld over dat ze ongesteld was geworden. Ik zelf weet nog precies hoe 't voelde om mijn kindje kwijt te raken, en vind  dat je daar geen grapjes over moet maken. In mijn belevingswereld, voelt dat als ontkenning/liegen, terwijl ik juist door mijn ass behoefte heb aan eerlijkheid en duidelijkheid, dus 't voelde voor mij een beetje als verraad. Dit is dus een gevoel! het verstand weet wel beter, maar als je zo overmand bent door emotie, dan is mijn relativeringsvermogen en inlevingsvermogen even ver te zoeken.

Ik heb uiteindelijk mijn excuus aangeboden aan mijn schoonzus, dat ik zo reageerde, ook zo emotioneel, want ik had haar wel gezegd hoe ik voelde. Ze zei, geeft niet, ik had die reactie al wel een beetje van je verwacht. Ze kent me al langer dan vandaag.

Ik weet uit de eerdere reacties ook, nu lezende van alle andere dames, dat het vrij normaal is om details over je verloop van je zwangerschap geheim te houden en te ontkennen, zelfs tegenover je beste vriendinnen of familie. Aan de ene kant is dat logisch, aan de andere kant, waarom kan niemand gewoon zeggen wat hij of zij of zei denkt, of voelt, waarom altijd dat masker. Het is al moeilijk genoeg om mensen te lezen, als iemand zijnde met een ASS.

Ik zie frequent topics van mama's met kinderen in het ASS, dit is dus een voorbeeld van mijn beleving als vrouw in het ASS. 

Heb zelfs laatst weer mijn amnese doorgelezen, en nu het gevoel ondanks dat in de laatste jaren ben gegroeid, ook op sommige delen nog steeds op stilstand sta. Ja, ik praat nog door mensen heen (hoor wederhoor), ja ik praat vaak nog vanuit mijn eigen perspectief, vooral tijdens heftige emoties (zoals gister). Ja, ik ben een gevoelsmens, Ja, ik heb wel empathie, soms teveel, Ja, ik ben sociaal wel onhandig in sommige situatie, Ja ik mis de voelsprietjes die een "normaal" mens wel heeft, zodat je weet wat sociaal wel gezegd kan en mag worden, en wat niet. Ja, in kan mij wel inleven in de gevoelens van een ander, wel beperkt (gaat beter als ik kalmer ben en dingen kan relativeren, of als 't uitgelegd wordt. 

Nog steeds voel ik mij dat meisje/vrouw van 19, die net haar diagnose heeft gekregen, vooral na de opmerkingen van andere dames gisteren. Ik weet wel dat het bedoeld is om mij terrecht te wijzen en mij te leren dat 't ook anders kan. Ik leer graag van andere, en hoe hun dingen oplossen op sociaal vlak.

Op dit moment ben ik gewoon heel erg bang, onzeker en verdrietig dat ik het voor mezelf op sociaal vlak (hier ook) verknald heb, dat mensen mij niet meer mogen om wat ik heb gezegd of om wie ik ben. De afwijzing die ik nu voel (wat ik wel weet dat ik mij daar eigenlijk niets van hoef aan te trekken) is nu zo overweldigend aanwezig. 

Ik wil dit graag nog met jullie delen, omdat 't mij helpt te relativeren, en om mensen bewust te maken dat het leven van een vrouw in het ASS echt niet makkelijk is. 

Ik wil ASS ook niet als schild gebruiken, begrijp me niet verkeerd, maar 't verklaard wel een hoop. Waarom ik ben zoals ik ben.