Psychische klachten de baas

Hi,

Ik loop ergens ontzettend tegenaan.

Een aantal jaren geleden heb ik een post traumatische stressstoornis gehad.
Gevolg daarvan was een depressie.
Na een hele hoop behandelingen kwam ik er vanaf en ging het een aantal jaren beter met me.
We kochten ons huis, zijn getrouwd en we hebben een kindje gekregen.

Helaas kwamen mijn oude klachten weer terug. Niet door de zwangerschap of geboorte van ons kindje, maar door hele andere omstandigheden.
Slaapgebrek, onzekerheid en het enorme verantwoordelijkheidsgevoel wat ik had/ heb over ons kindje, werkten niet echt mee om me weer beter te voelen.
Gelukkig gaat het nu weer goed met me en ben ik mijn laatste beetje medicatie aan het afbouwen.

Eigenlijk heb ik van jongs af aan de wens gehad om meerdere kindje te krijgen.
Op dit moment heeft mijn man een enorme wens voor een tweede kindje, maar ik....
Ik weet het niet. Ik ben ontzettend bang voor de zwangerschap, hormonen, slapeloze nachten etc etc.
Bang, dat ik weer terugval in een zwart gat en er deze keer niet uit kom.

Tegen mijn man durf ik het niet zo goed te zeggen, maar ik weet niet of ik het nog een keer wil.
Een kindje is fantastisch. Het is het meest bijzondere wat er is, maar we hebben het zo goed met zijn 3en.
Ons kindje gun ik een broertje of zusje. Een speelmaatje en iemand waar hij ook voor altijd aan verbonden zal zijn.

Maar ik...
Ik ben gewoon bang voor een terugval.

Zijn er hier mensen die dit herkennen en die een tip of advies geven?
Ze zijn zeer welkom !

1365 x gelezen, 4

In Zwanger worden

reacties (10)


  • Moedervanmooieknulleneneenmeid

    Angst is een slechte raadgever, het hoeft niet nog een keer te gebeuren maar maak je angsten wel bespreekbaar met je man. Komt vast goed meis.

  • Emilienne

    Wat lastig dat je hiermee worstelt. Ik ben psycholoog en je vraag roept een paar dingen bij me op. Ten eerste, heel begrijpelijk dat je bang bent vanwege de ervaring die je al hebt; dat mag ook. Maar kan het zijn dat je ervaring je banger maakt dan nodig is, misschien ook met de niet helpende gedachte ‘ik kan het niet aan’ (of iets dat daar op lijkt)? Dat is in principe maar een gedachte, waar je mee kunt doen wat je wil: er naar luisteren en hem je humeur en plannen laten beïnvloeden, of (als dat uiteindelijk lukt) hem opmerken als gedachte en laten voor wat hij is. Kort door de bocht, maar vorige keer is het ook goed gekomen, dus blijkbaar kon je het toch :) Voor het met afstand kijken naar deze of andere gedachten kan je googlen op defusie-oefeningen van de stroming ACT.

    Je ‘vuile’ pijn aan gedachten en ervaringen van de psychische tegenslag rond de eerste keer, lijken nu een tweede ervaring bij voorbaat in de weg te staan. Dat is begrijpelijk, maar hoeft niet zo te blijven. Onderschat niet de kracht van hoe je er zelf over denkt. Verder las ik mooie adviezen over samen bedenken wat er voor jou nodig is om het aan te kunnen/willen. Hopelijk geven zulke plannen je ook vertrouwen, als een vangnet bij een mogelijk moeilijke fase die ook weer voorbij gaat. Veel sterkte en succes!

  • Beukenblaadje

    Poeh heftig wat je al hebt meegemaakt! Logisch dat dat je wens voor een tweede kleurt.

    En heel eerlijk: dat vind ik ook wel realistisch. Het is helaas nou eenmaal zo dat als je eenmaal een depressie hebt meegemaakt, je een groter kans hebt op nog een. Gelukkig is er echt wel wat aan te doen.

    Ik heb na de geboorte van mijn eerste een forse depressie/angststoornis gekregen, met medicatie en therapie ben ik daar helemaal van hersteld. Daarom ook goed nagedacht over een tweede en de nodige maatregelen getroffen. Zowel praktisch (dingen regelen om stress zoveel mogelijk te verminderen, zoals tijdelijk schoonmaakster kunnen regelen voor de kraamperiode) als alvast "hulplijnen" inschakelen. Bij de POP poli hebben we een preventieplan gemaakt, besproken in welke situaties we wat doen, en ook al veel met de kraamzorg besproken.

    Ik ben nu net bevallen van de tweede en de klachten zijn wel terug gekomen, ik ben heel erg gevoelig voor de hormonen blijkbaar. Dat is enorm vervelend en tis niet makkelijk, maar het is wel heel anders dan bij de eerste. Veel minder ernstig, ik weet nu dat ik hier hoe dan ook doorheen kom, en ben nu heel veel sneller met de juiste medicatie begonnen wat enorm helpt. Dus hopelijk herstel ik nu ook veel sneller.

    Dus realistisch optimistisch: ja je loopt een risico, en tis aan jou of je dat aan wilt of niet. Maar als je toch een tweede wilt, is er echt n hoop wat je aan preventie kan doen om ervoor t zorgen dat je klachten zo kort en mild mogelijk zijn!

    Ik zou er zelf nooit aan zijn begonnen zonder een vangnet en zonder dit met mijn man te hebben besproken.

    Veel succes en wijsheid gewenst!

  • Ytjevi

    Bedankt voor je open en eerlijke reactie!

    Wat vervelend, dat je dit nu voor de 2e keer meemaakt & Wat goed, dat je van te voren al zoveel dingen preventief geregeld hebt.

    Daar heb ik alleen maar bewondering voor.

    Ikzelf vind dat lastig, omdat het me een gevoel geeft van falen ten opzichte van mezelf, dat ik het nu "weer" niet zelf kan.

    Ik hoop dat ik die gedachte om kan buigen.

    Het zou me denk ik uiteindelijk meer rust geven.

    Konden jij en je partner hier goed over praten?

  • Beukenblaadje

    Ik hoop ook echt dat je die gedachte om moet buigen. Het is geen falen, het is gewoon pech. Sommige mensen hebben extreme misselijkheid in de zwangerschap, anderen hebben een keizersnede nodig, en weer anderen hebben dit. Daar kan je niets aan doen, het enige wat je wel kan doen is hoe je je daar op voorbereid. En daar zit juist je kracht als je accepteert dat je bepaalde ondersteuning nodig hebt, hoe moeilijk dat ook is (want die strijd ken ik ook!).

    Ik kon er wel vrij goed met m'n man over praten ja gelukkig, hij is wel echt mijn rots. Het hielp dat ik accepteerde dat hij echt geen flauw idee heeft hoe het voelt om dit te hebben, en dat dat ook niet kan. Denk dat dat voor veel mannen sowieso al best lastig is, ook met "gewone" babyblues en hormonale toestanden en zwangerschap. Dat hoeft ie ook niet, want we kunnen te hebben over wat we als gezin nodig hebben. En weet je, dat je hulp en n sociaal netwerk nodig hebt is sowieso logisch hè. In de meeste tijden en meeste culturen is dat gemeenschappelijke rondom het krijgen en opvoeden van kinderen er sowieso, daar is niks falerigs aan.

  • Beukenblaadje

    Ik hoop ook echt dat je die gedachte om moet buigen. Het is geen falen, het is gewoon pech. Sommige mensen hebben extreme misselijkheid in de zwangerschap, anderen hebben een keizersnede nodig, en weer anderen hebben dit. Daar kan je niets aan doen, het enige wat je wel kan doen is hoe je je daar op voorbereid. En daar zit juist je kracht als je accepteert dat je bepaalde ondersteuning nodig hebt, hoe moeilijk dat ook is (want die strijd ken ik ook!).

    Ik kon er wel vrij goed met m'n man over praten ja gelukkig, hij is wel echt mijn rots. Het hielp dat ik accepteerde dat hij echt geen flauw idee heeft hoe het voelt om dit te hebben, en dat dat ook niet kan. Denk dat dat voor veel mannen sowieso al best lastig is, ook met "gewone" babyblues en hormonale toestanden en zwangerschap. Dat hoeft ie ook niet, want we kunnen te hebben over wat we als gezin nodig hebben. En weet je, dat je hulp en n sociaal netwerk nodig hebt is sowieso logisch hè. In de meeste tijden en meeste culturen is dat gemeenschappelijke rondom het krijgen en opvoeden van kinderen er sowieso, daar is niks falerigs aan.

  • Sharon

    Bespreek dit zeker met jouw man, en ook met de huisarts, je kunt hier enorm goede begeleiding bij krijgen.

    En ik snap je angst!

  • Assera

    Ik kan niet heel goed raad geven, ik ken jouw situatie daar niet goed genoeg voor. Ik ben bang dat mijn adviezen daarom niet helemaal passend zijn. Ik ga het toch proberen

    Als je echt heel graag wilt, dan kun je een plan maken. Je weet nu wat je kan verwachten en wat je valkuilen zijn

    - regel extra hulp na de geboorte (zodat je kan rusten, slapen, iets voor jezelf doen

    - je man kan extra vaderschap verlof nemen

    - laat je begeleiden door de pop poli

    - laat je kindje eerder naar de opvang gaan, zodat het behapbaar wordt

  • Vespertine

    Ja, dit. Maak een plan: wat heb jii nodig om goed te kunnen functioneren wanneer er een kleintje bij komt? Ik denk dat dat sws een zinvolle vraag voor elke moeder is, maar waar helaas weinig bij stilgestaan wordt.

  • Vespertine

    Ja, dit. Maak een plan: wat heb jii nodig om goed te kunnen functioneren wanneer er een kleintje bij komt? Ik denk dat dat sws een zinvolle vraag voor elke moeder is, maar waar helaas weinig bij stilgestaan wordt.