Verdrietig

Ik voel me zo verdrietig maar ook zo onzeker..
Waarom overkomt ons dit 3x achter elkaar?
Waarom zegt de echoscopist na elke echo na mk 'kans dat de volgende zwangerschap goed verloopt is geluklig erg groot' ?
Zelfs na de 3e mk zei deze echoscopiste dat... waarop ik duidelijk heb gezegd dat we dat nu tevaak hebben gehoord en totaal geen vertrouwen in hebben.... statistisch gezien klopt haar uitspraak misschien, maar waarom moeten wij dan 3 mk's achter elkaar mee maken? Onzin zulke uitspraken en vond t trouwens ook erg ongepast van haar...Mja ze zal t wel aardig bedoeld hebben.
Het bloeden is nog wel aanwezig maar nauwelijks nog stolsels. Vraag me echt af of het wel 'opschoond'. Donderdag vk maar ff vragen wat zij ervan denkt..
Ik voel me nog wel zwanger... en dat is echt verrot als je weet dat er niks meer zit... Die hormonen mogen nu snel mn lichaam Uit. ik wil t niet meer voelen!!!! :'(

Hoe groot onze kinderwens ook is.... ik durf nauwelijks nog zwanger te worden als je keer op keer teleurgesteld wordt en gigantisch gaat twijfelen aan je lichaam en uberhaupt aan het 'vrouw zijn'.
Konden we de eerste 13wk maar een winterslaap houden als we zwanger zijn. Zodra je de ogen open doet dat alles dan goed is... pffff :'(

Ik wil huilen, schreeuwen, schelden, alles om.het UIT.mij te krijgen. Als die emoties....
Maar alles ia geblokkeerd. Alsof er een blok beton bovenop ligt en geen beweging in is te krijgen.
Ik voel me kil en afstandelijk maar van binnen schreeuw ik om een knuffel, een arm om me heen, iemand die me eventjes vasthoudt en troost....
Natuurlijk doet mijn vriendlief dit! Maar zelfs naar hem toe hou ik mij groot. Gaat geheel automatisch. Overlevingsmechanisme? Waarschijnlijk wel... ik benoem wel wat ik voel alleen uit ik dit niet in welke vorm van emoties dan
Ook... mja zodra lichaam op orde is zal t wsl wel komen.

Voel mij van binnen wel heeel erg verdrietig :'(