Bevallingsverhaal

NEEM DE TIJD!

Donderdag 15-11-2012

Even een avondje met vriendinnen.. Lekker gezellig kletsen.. Nog niks aan de hand.. Dus waarom niet? Om 23.00 nog even naar vlaardingen geracet om een vriendin thuis af te zetten. Rond 23.30 weer thuis en ben ik in bed gaan liggen. Beetje voorweeën.. maar geloofde er niet in.. Telkens viel ik gewoon in slaap de afgelopen dagen en werd ik smorgens toch echt weer wakker zonder dat er wat is gebeurt.

Vrijdag 16-11-2012

Nog steeds voor weeën.. Ik zie de uren voor bij komen.. 00.00 - 01.00 - 02.00 .. Ik verveel me dus pak ik me telefoon en ga maar een beetje me voorweeën bij houden met zo een applicatie.. Dit lukt voor geen meter omdat ik nog niet goed voel wat het begin is van een voorwee en het eind.. Toch maar weer me telefoon weg doen. Geconcentreerd gelegen.. of ik misschien druppels voelde wat erop moest wijzen dat me vliezen waren gebroken. Ook niet.. Uiteindelijk weg gedommelt. Maar niet voor lang..

3.15 braken ineens mijn vliezen!! OMG!! En ik al die weken maar gedacht.. is dit vruchtwater? is dit het? Nooouuu als ze breken dan weet je 100% zeker dat het je vliezen zijn! Ik me moeder roepen.. Mamm! maaaaammmm!!  geen reactie.....  Oke nu moest ik dus gaan staan om naar mijn deur te lopen en vanaf daar te roepen. Hoe doe je dat nou weer met al dat vrucht water? Nou blijkbaar toch gelukt. Me moeder kwam kijken en ik kreeg vanaf dat moment spastische trilbenen.. Ze bleven maar shaken als of ik het ijskoud had en ik kon er niks aan doen. Waarschijnlijk de spanning ofzo maar het was echt irritant. De weeën begonnen meteen. Ik kon ze nog makkelijk weg zuchten. Gewoon rustig ademen. Even kijken of er nog iemand online is op whatsapp.. Ja mn beste vriendin toevallig 1 minuut ervoor online geweest! Meteen een appie gestuurt dat mn vliezen zijn gebroken. Nou die kon ook niet meer slapen. Dus ik had wat te doen! Gewoon tijdens de weeën blijven appen. Dit was wel te doen!

06.00 De verloskundige gebeld en die kwam er meteen aan. De weeën waren nog steeds weg te zuchten. Me vader en moeder hadden ondertussen in de huiskamer het bed neer gezet. Omdat ik in een drive in woning woon moest ik in de woonkamer bevallen omdat je niet hoger mag dan de 1e verdieping. De vk was er en ik had 2-3 cm ontsluiting. We spraken af dat ze over 3 uur weer zou komen. De weeën werden heviger maar nog steeds te doen.

09.00 De verloskundige kwam weer even kijken. 4 cm..... Beetje een tegenvaller! Ze voelde dat er nog een stuk vlies zat dus die heeft ze nog gebroken. Dit zou helpen de ontsluiting sneller te laten verlopen. Om 12.00 zou ze weer terug komen.

11.00 Zeeeer pijnlijke weeën. En persdrang. OMG ik dacht echt dat ik niet meer kon. Ik wou me telefoon niet meer aanraken. Lukte niet meer. Er was geen tijd meer tussen de weeën om te ontspannen. Sommige weeën waren nog niet voorbij of de volgende diende zich al aan. Ik de verloskundige opgebeld dat ze nu direct moest komen want ik hield het niet meer! Ze was er al snel maar mijn ontsluiting was pas 5 cm!!! Het ging echt te langzaam vond ze  (ik ook) dus moest ik naar het ziekenhuis. Dat vond ik helemaal goed want ik dacht dan neem ik mooi een ruggenprik want ik word helemaal gek. Mijn persdrang werd erger en me buik begon echt al samen te trekken om te gaan persen. Dit was echt verschrikkelijk om weg te puffen. Beter gezegt, onmogelijk!!

Mijn vader was gewoon gaan werken dus om 11.40 heeft me moeder mijn vader gebeld dat we naar het ziekenhuis moesten dus dat hij snel naar huis moest komen. Dit duurde allemaal niet lang en ik denk dat ik rond 12.10 in het ziekenhuis was.

Ik dacht nog.. Breng mij maar onder algehele narcose, snij me maar open!! HELP ME!!

In het ziekenhuis meteen naar de verloskamer. Daar werd een echo gemaakt om te kijken hoe de kleine lag. Sterrenkijker. Dit verklaarde mijn persdrang... De verloskundige voelde me ontsluiting en ik had 8cm. Ik kon dus geen ruggenprik meer krijgen. Ondertussen die rot pers weeën weg puffen. Soms perste ik al want het is onmogelijk het niet te doen.. Je kan je buik niet tegenhouden met samen trekken.

Er werd zo een ding op het hoofdje geplaatst van de kleine om ze hartslag in de gaten te houden. Deze zakte dus ik moest op mijn zij gaan liggen en zo gaan opvangen. De verloskundige vond dat het hartje te veel zakte tijdens een wee dus heeft ze de gynecoloog gehaald. De gyn heeft meteen gevoeld toen hij kwam en ik had 10cm  (van 8 naar 10 in 10 mminuten). Gelukkig schoot het op want ik hield het echt niet meer. En nu mocht ik ein-de-lijk persen!! De gyn vond dat de baby er snel uit moest komen omdat hij het moeilijk had. De kiwi (kleine vacuüm pomp) werd er bij gehaald. Ik weetniet meer in welke volgorde alles gebeurde.. Ik heb een prik gevoeld, een knip gehad en die pomp moest erop. Het zal wel allemaal.. Dat kind moet er uit NUUUU!! In elke wee kon ik met gemak 4 x persen.

Op een gegeven moment hoorde ik een plop en iets vallen.. was de pomp van ze koppie afgeschoten. Gelukkig zat de pomp er zo weer op. Persen persen persen.. En toen zei de gyn bij de volgende perswee goed persen en dan is hij er waarschijnlijk.. Nou dat laat ik me geen 2e keer zetten.. Ik kon niet wachten tot me perswee kwam en begon gewoon alvast. Die perswee kwam vanzelf wel mee doen.  Het hoofdje werd geboren en nog 1x persen en ook de schouders waren eruit en de rest flubberde er zo achter aan.. Totaal 6 min geperst en om 13.15 is hij geboren. Hij werd meteen op mijn buik gelegt. Hij was best schoon maar hij poepte wel meteen. Dit betekende dat hij er echt net optijd uit was.

Vrij snel daarna de nageboorte & daarna werd ik gehecht. Ik dacht dat je hier niks van voelde.. sorry voor degene die nog moeten bevallen en ook denken dat je er niks van voelt.. Je voelt het wel.

Maar goed. Je hebt afleiding want je kindje ligt op je buik.

13.15 trotse mama geworden van mijn heerlijke zoon Dévin Jay !  3370gr. 48cm.

Het was een mooie ervaring.. Maar na dat hij er uit was zei ik meteen.. dit NOOIT meer..  Ze zeggen wel je vergeet de pijn.. Ja na een week.  Niet direct..

Na de bevalling

Omdat Dévin met de kiwi is gehaald moesten we ter observatie 1 nachtje blijven. Dit zijn er uiteindelijk 2 geworden door mij. Omdat hij een sterrenkijker was en hij er zo snel uit moest was het beneden gewoon erg gezwollen waardoor ik niet meer kon plassen. Ik werd geleegd met een katheter en kreeg weer 4 uur de tijd om te plassen. Dit lukte nog steeds niet en toen heb ik een katheter voor 24 uur gehad. Na deze 24 uur kreeg ik weer 4 uur de tijd. Maar weer lukte het niet. Ik had enorme aandrang om te plassen maar ik kreeg het er in geen mogelijkheid uit. Ze heeft me nog een keer geleegd en ik kreeg nog een kans van de arts.. weer 4 uur. Ik drinken als een bezetene maar weer niet! Pff  ik vond het zo erg dat ik niet zelf kon plassen :(. Ik kreeg nu een katheter voor 5 dagen mee naar huis. Enige voordeel.. ik was zo bont & blauw ik kon eigenlijk niet lopen dus hoefde iig niet uit bed om te gaan plassen. Op donderdag 22-11-12 een afspraak in het ziekenhuis. Ik moest om 8.00 smorgens me katheter doorknippen en eruit halen. Dan zou me blaas zich vullen en kon ik ik misschien eerst nog thuis plassen en anders in het ziekenhuis. Om 11.00 had ik afspraak in het ziekenhuis en om 10.00 had ik thuis geplast. Het ging niet meteen zoals het hoort maar ik was zo blij!! Eindelijk die vervelende rot slang weg.

Hoe ik terug kijk op mijn bevalling.... Ja het was super pijnlijk.. Ik dacht dat ik dood ging, ik dacht dat alles kapot zou gaan, ik dacht dat het nooit meer goed zou komen.. Alles wat ik dacht was negatief. Maar elke dag ging een stukje beter. En elke dag vergat ik steeds iets meer van de pijn. Mijn kraamzorg zei na dat ik haar had verteld toen ze er voor het eerst was dat ik NOOIT meer een kind wilde baren, dat alle vrouwen dat zeggen maar na een week zeggen over jaar of 2 wil ik er wel weer 1. Ik moest hier om lachen en geloofde er geen reet van..

Maar nu precies een week later...

Sta ik toch open voor het idee dat Dévin er ooit een broertje of zusje bij gaat krijgen :)..