Update + Mijlpaal

Hèhè eindelijk zijn we er dan!! Week 37!!

DE WEEK!! De week dat het mag, de week dat je wil!! De week dat het waarschijnlijk nog niet komt.....

In ieder geval weer een mijlpaal bereikt. Eigenlijk wel de laatste in de zwangerschap. De eerst volgende mijlpaal zal toch wel de geboorte zijn!

Vorige week dinsdag met 36+2 bij de verloskundige een liggingsecho gehad. Heel even kunnen spieken hoe hij van het vruchtwater dronk. Wat schattig. De vk voelde ook nog even hoe de kleine lag. Hij was al wel ingedaald maar lag nog niet vast. Ik ben dus een bibi (beweegbaar in bekken ingang).

Vrijdag 26/10

Uurtje of 17.00... Lig een beetje in bed. Gebeurt wel vaker nu rond die tijd.. En ineens bedenk ik me.... HEEE wat is henkie rustig vandaag? Meteen in me buik lopen porren en gedaan. Het enige protest wat ik kreeg was een klein geschuif met ze kontje. Verder niets. Dan ga je, je ineens zorgen maken! Dus hup de vk gebeld. Vk is langs gekomen en heeft even gevoeld en naar het hartje geluisterd. Alles klonk goed maar je word toch meteen uit voorzorg in het traject "minder leven voelen" gezet. Moesten we dus nog om 17.30 richting het ziekenhuis. Dit is niet de gunstigste tijd om te gaan rijden maar we waren er binnen 20 minuten (toch handig om te weten).

CTG.

Nu moest ik dus aan de ctg. 2 van die ronde schijven op m'n buik. 1 voor de hartslag en 1 voor het registreren van eventuele harde buiken. Nu had die schijf voor de harde buiken er zo een fijne punt op zitten. Deze porde aardig in mijn buik en ook in de billetjes van henk. Snel was hij hierdoor geirriteerd en was het leven in me buik weer duidelijk te voelen. Ik begon me af te vagen wat ik er ook alweer deed? Nou goed, daarna mocht ik aan de echo. Ze keken even naar de groei etc. Alles zag er mooi uit. Groei was in orde, vrucht water was goed en we zagen ook beweging. Ze voelde nog een keer hoe die lag. En ze zei dat hij leek vast te liggen. Dit betekend dus dat ik in 3 dagen van bibi naar vibi ben gegaan! (vast in bekken ingang). Moest wel de volgende dag om 14.00 terug naar het ziekenhuis voor nog een CTG. Dit blijkt een standaard procedure. Ook nu weer alles helemaal goed! Gelukkig maar!

Het is vreemd om met alle plezier uit te kijken naar pijn. Elk pijntje dat ik voel geeft me meteen hoop.. Zou het, zou het? Ik denk dat ik hier tijdens mijn weeën toch anders over denk!