Uit de mmm maar...

Ik kwam bij toeval op je blog! Ik ken je gevoel maar al te goed. Weet je, het is raar om ineens met je kinderen ipv alle hormonen en testen en de vraag of je wel of niet ongesteld gaat worden bezig te zijn. Gek genoeg vraagt dit ook afsluiting. Het huilen wat je doet is omdat je nu moeder bent. 90% van de moeders zijn na hun bevalling zeer emotioneel over ALLES. Dit hoort er nu eenmaal bij ... zie het als iets positiefs en zie de kinderen als resultaat na een periode knokken. Geef het allemaal de tijd en zet je wens voor een tweede zwangerschap even in een hoekje... dat is niet zo moeilijk als je denkt. probeer er vrede mee te hebben dat je beslissing hierover op een later moment in je leven komt. ze zijn overigens net als mijn zoon op een prachtige dag geboren! Hele vrolijke en levendige kindjes waar je nog best je handen vol aan hebt. Je hormonen schommelen nu eenmaal als een razende. misschien is een tip om aan de mnipil te gaan ipv de spiraal, want die maakt het er ook niet beter op! ik wens je voor nu even veel succes maar ook super veel plezier, denk aan alle leuke dingen die je nu samen gaat doen, ennuh als je weer moet huilen, lach er dan maar om en zucht een keer diep... alles is goedgekomen en je hebt het geweldig gedaan!

Ik denk dat veel in je blog ook op mij van toepassing gaat zijn de komende periode..je zit zo in het proces dat je niet door hebt hoe heftig het allemaal is bij het traject vooraf..neem er je tijd voor

Het gevoel van 2 super kindjes is bereikt..de weg er na toe hield je op je been omdat jd graag wou..dus tot rust komen,verwerken was er niet.. nu het achter de rug is .. zie je de lange weg voorbij komrn weer..
geef het tijd.. nu weet je niks is voorspelbaar toch

Herkenbaar! Toen onze kleine meid er eindelijk was heb ik echt een dik jaar nodig gehad om alles, IVF, de zwangerschap de KS, te verwerken. Ik was super blij dat ze er was, dat we dit mee mochten maken en dat alles goed was gekomen, maar toen de tijd kwam om daar bij stil te staan moest ik de hele weg er naar toe even verwerken. Ik denk eigenlijk dat dit best normaal is.
En hoewel het heel heftig was, wilden wij graag een tweede kindje... Nou ja, dat wordt zoals het er nu uit ziet een tweede en derde kindje...
Misschien moet je je afvragen of jullie gezinnetje nu compleet is en daar samen over praten, want wie weet voel je je deels wel zo omdat er, hoe druk je ook bent met die twee kleintjes van je, plaats voor nog een kindje? Wie weet wat er in de toekomst allemaal kan?
Geef het de tijd, je bent hartstikke sterk, je komt er wel uit.
Knuf!