Boomerang strikes back....

Lieve allemaal,

Allereerst wil ik positief beginnen.
Eerst even over babybytes, ik vind de laatste tijd de sfeer en reacties een stuk positiever. Leuk en fijn om te zien!
Ten tweede, hier thuis gaat het heel goed. We genieten volop van onze vier kinderen. Het is natuurlijk wel pittig om zo’n “klein bedrijfje” draaiende te houden. Onze kleine man maakt
Het goed, het is een heerlijk ventje. Zo lief en zo mooi, wat een groot wonder.
Mijn eigen gezondheid laat qua bekkenklachten nog wel wat te wensen over. Ik liep in het begin iets te hard van stapel, waardoor ik nu een beetje de sjaak ben...
Dat zorgde er gisteren voor dat ik enorm in tranen ben uitgebarsten. Niet vanwege de pijn, maar omdat ik vanwege de pijn niet naar school van mijn kinderen kon lopen om hun presentatie-ochtend bij te wonen.
In mijn zwangerschap heb ik heel veel van ze moeten missen, vanwege de bedrust, en de pijn en het verdriet daarover komen er nu als een boomerang weer terug en het moet er blijkbaar uit. Ook heb ik gisteren (slechts de erste vijf minuten) van de documentaire “after Inez” gekeken.
Terwijl ik dit type, stromen de tranen alweer over mijn wangen. Deze documentaire gaat over een doodgeboren kindje. Datgene waar ik deze zwangerschap zo ontzettend bang voor ben geweest en deels raakt het ook aan de periode van mijn oudste, waarvan het ook een wonder mag heten dat ze nog leeft.
De beelden van de ouders met hun “stille kindje” in de armen en dat de vader het kindje mee naar buiten nam en een blaadje van een boom plukte en tegen zijn dochter aanhield.... zulke herkenbare gevoelens die ik bij mijn dochter destijds had en waar ik deze afgelopen zwangerschap zo bang voor ben geweest. Blijkbaar gaat het nu ook goed genoeg hier thuis, dat er nu ruimte ontstaat voor de tranen die er blijkbaar heel nodig uit moeten. Dan hou ik mijn kleine mannetje vast en kijk naar hem en denk: wat een nachtmerrie als het niet goede as gegaan. Mijn kinderen zijn mijn alles, mijn vier “ster-spelers”. Die altijd voor mij op nummer 1 sta en waar ik alles voor doe. Ik ben zo opgelucht en dankbaar dat alles goed is gegaan en we hem in ons midden mogen hebben. De liefde voor je kinderen gaat door merg en been. En blijkbaar is het nu tijd om te verwerken. Aanvankelijk dacht ik na de geboorte: ach, je bent het zo weer vergeten als het eenmaal
Goed is, maar blijkbaar komt het nu als een boomerang toch weer terug. Ik laat het maar lekker komen en gaan. Blijkbaar is het nodig en ruimt het hopelijk wat op.

Om positief af te sluiten, er is wel een hele positieve ontwikkeling op mijn man zijn werk, waardoor ik straks drie dagen kan gaan werken ipv 3,5 dag en dat maakt me zo gelukkig. Ik heb (emotioneel) best belastend werk, en dan is het heel fijn om vier dagen in de week bij mijn kinderen te zijn en drie dagen te werken. Zo leuk dat ik dan gewoon meer van mijn kinderen mee kan maken en ook meer meekrijg van hun vriendjes en vriendinnetjes met speel-afspraken. Ben daar echt zo gelukkig mee. Mijn man blij en ik blij!
En ondertussen laat ik de tranen maar af en toe stromen wanneer het nodig is om de afgelopen zwnagerschap te verwerken. Dit grote geluk kan het verdriet wel dragen, zeker omdat alles goed gaat met onze schatjes!