Nog 1 keertje dan....

Na onze derde voelde ik me helemaal compleet. Ik was erg blij dat ik niet meer zwanger was, omdat ik me zo ontzettend beroerd en misselijk ben blijven voelen gedurende de hele zwangerschap. Na ongeveer een half jaartje begin mijn man er ineens over. Hij vind het zo geweldig onze drie kinderen en zou het jammer vinden als het hier bij zou blijven en heeft nog een wens voor een vierde. Ontzettend leuk en lief dat hij zo dol is op onze kinderen en het leuk zou vinden om nog zO'n prachtig exemplaar op de wereld te willen zetten. Maar ik reageerde aanvankelijk erg boos en afwerend. Na deze zwangerschap wild eik nooit meer zwanger worden en me zo beroerd voelen. Geen sprake van dat ik dit nog een keer zou ondergaan. Ik was zelfs een beetje boos dat hij met deze wens kwam. Nu is onze jongste net twee en na ongeveer anderhalf jaar ben ik gaan wennen aan het idee en als zijn wens echt heel erg groot is, wil ik het misschien ooit nog wel eens overwegen. Ene vierde kindje lijkt me fantastisch, maar ik zie zoooo tegen de eventuele zwangerschap en dan vooral de misselijkheid en dat ik op geen enkel vlak meer kon functioneren. Nu zijn w deus twee jaar verder en slik ik inmiddels al een tijdje foliumzuur en hebben we sinds twee maanden de voorbehoedamiddelen laten staan. Wie weet komt er nog een klein wondertje bij. Met manlief heb ik goed doorgesproken en hem gevraagd: realiseer je dat er straks mogelijk een heleboel zorgtaken op je af komen in combinatie met je werk en drie kinderen als ik niks meer kan? Hij realiseert het zich, en ik mij ook en toch zetten we deze stap. Ik ben er blij mee, ik vind het spannend. Zal alles goed gaan nu ik ook al 34 ben en hoe gaat deze zwangerschap fysiek vallen... we gaan het zien, zal het gaan lukken, komt alles goed? Allerlei vragen, maar met een groot hart en veel liefde hopen we dat we nog een vierde wondertje in ons gezin mogen gaan verwelkomen.