Bijna 12 weken....
Hoera, bijna twaalf weken en vandaag weer een goede echo gehad!
Vandaag hebben we de derde echo gehad. Van tevoren ben ik dan zo ontzettend bang dat de gynaecoloog iets zal zeggen in de trant van: "sorry mevrouw, maar het hartje klopt niet meer"... of "de baby is gestopt met groeien..."
Ik had al weer twee dagen hoofdpijn en zit dan stik-zenuwachtig in de wachtkamer.
Uiteraard moesten we weer 50 minuten wachten voordat we aan de beurt waren. Mijn keel knijpt zich dan zo'n beetje samen en de wereld lijkt dan even langs mij heen te gaan.
Na 50 minuten waren we dan eindelijk aan de beurt. Gelukkig geen inwendige echo meer, maar nu gewoon een flinke dot gel op mijn buik en stick er op en tadaa! Daar was onze kleine baby! De kleine lag lekker te slapen met een mooi kloppend hartje. We hebben het hartje zelfs even gehoord... Pfff...nu ik dit zo type biggelen de tranen alweer over mijn wangen. Ik durf het gevoel van genieten nu pas beetje bij beetje toe te laten. Ik durf nu eindelijk te gaan hopen en dromen dat wij deze zomer gezinsuitbreiding gaan krijgen... Wauw! Er groeit een klein minimensje in mij dat eind juli hopelijk gezond ter wereld gaat komen en deel gaat uitmaken van ons gezin. Een kleintje waar ik moeder van mag zijn en om al mijn liefde aan te geven. Daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor.
Ik heb bij de gynaecoloog aangegeven dat ik in het academisch ziekenhuis (60 km verderop) wil gaan bevallen, omdat ik niet in een "streekziekenhuis" wil bevallen. De gynaecoloog was lichtelijk beledigd dat ik zijn ziekenhuis "streekziekenhuis" noemde....hihi....want zij zijn toch echt een "top-klinische-gynaecologie-afdeling", maar bij mijn vraag of er altijd een team stand-by stond voor een eventuele spoed-keizersnede, moest hij helaas toegeven dat er in dit ziekenhuis in onze stad de gynaecoloog toch echt van huis moet komen en er niet altijd direct een OK en anaesthesie-team paraat stond.
Voor mij en mijn man is de keuze om in het academisch ziekenhuis te willen bevallen dan ook overduidelijk en hebben we daar geen twijfels meer over.
In de 7 maanden tijd dat wij op de Neonatologie-IC en Kinder-IC verbleven hebben wij helaas te veel kindjes zien overlijden die eigenlijk gezond waren, maar doordat ze in een streekziekenhuis geboren zijn, dat de medici gewoon "te laat" waren. Ik ga er helemaal niet van uit dat dit bij mij ook het geval zal zijn, maar ik zal de bevalling met veel meer vertrouwen en rust tegemoet gaan, wanneer ik weet dat ik op een goede en veilige plek zit.
Na dit uitgelegd te hebben begreep de gynaecoloog het en we hebben afgesproken dat ik na mijn 20-weken echo (die ik ook heb bedongen in het academisch ziekenhuis) overga voor de controles naar het academisch ziekenhuis.
Het geeft me veel rust nu dit besproken is en voor alle partijen duidelijk is.
Na alles wat we met mijn dochter hebben meegemaakt en van andere kindjes hebben gezien, merk ik dat ik heel anders in deze zwangerschap sta. Ik heb helaas teveel inspiratie op kunnen doen tijdens 7 maanden IC om te kunnen bedenken wat er allemaal mis zou kunnen zijn. Aan de andere kant weet ik nu ook dat ze in medisch opzicht ontzettend veel kunnen en dat het echt heel bont moet zijn, wil een kindje het niet halen. Dus aan de ene kant meer zorgen en aan de andere kant ook weer een stuk relativeringsvermogen en "vertrouwen" in de medische kunde van vandaag de dag.
Misschien verwachten dames hier van mij dat ik meer optimistische blogs zou schrijven, het spijt me als ik dames die (nog) niet zwanger zijn hiermee tegen het hoofd stoot. Dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik moet qua gevoel gewoon meer in deze zwangerschap groeien en daar ga ik me vanaf nu voor open stellen.
Ik ga dit weekend de eerste kleertjes kopen voor de kleine en genieten van mijn groeiende buik. Tegen de kleine kletsen en over mijn buik aaien....dingen die ik nu af en toe stiekem deed, maar waar ik mij nu aan wil overgeven...
Morgen hebben we de nekplooimeting. We krijgen direct de uitslag, omdat ik een paar weken geleden mijn bloed al heb laten prikken. Het gaat ons niet eens zozeer om het feit of het kindje wel of geen verhoogd risico heeft op het down-syndroom, maar om het risico op eventuele hartafwijkingen. Als extra soort van diagnostiek op de GUO die we met 20 weken krijgen voor het hartje. In verband met de hartafwijking van mijn man en met de hartafwijking waar mijn dochtertje mee is geboren. We grappen onderling al dat als we een kindje met het down-syndroom krijgen, dat we dan de Josti-band gaan beginnen...Haha!
Mijn man heeft namelijk een syndroom en mijn dochter ook.... Ik heb alleen het "bange-poeperd-syndroom" als het om deze zwangerschap gaat!!!
Lieve dames, bedankt voor het lezen want het was een heel verhaal!
Dit weekend zal ik laten horen van de nekplooimeting!
Heel veel liefs,
Mamaatje!
reacties (0)