Daar zitten we dan...op het wachtbankje! Laat ik het zo zeggen: we hebben ons uiterste best gedaan voor een goede eerste ronde! Nu wachten op een groot wonder...
Hoe zenuwachtig ik een tijdje geleden was (het wisselt nog wel eens per dag hoor...) hoe rustig ben ik nu. De afgelopen weken schoot ik af en toe flink in de stress en twijfelde of ik nog wel durfde, maar nu heb ik er toch weer vertrouwen in.
De afgelopen 6 weken zijn er in onze omgeving vijf kinderen geboren. Ik moet heel eerlijk zeggen dat de kraamvisites me niet in mijn koude kleren gaan zitten. Een paar keer zat ik op de terugweg in tranen in de auto. Het gemis en verdriet van onze *twee engeltjes* is dan extra pijnlijk en confronterend om te zien hoe het had kunnen zijn. Wat ik vooral niet trek is wanneer de kersverse moeders/vaders gaan klagen... Maar goed, dan is het echt even op mijn tanden bijten en hopen dat het uurtje gauw weer voorbij is. Van binnen kan ik dan echt boos zijn, maar goed... Daar kunnen anderen ook niets aan doen.
De kraamvisites hebben me aan de andere kant ook weer geholpen om me over mijn angst heen te zetten. Op het moment dat ik zo'n klein wondertje in mijn armen sluit dan smelt ik helemaal en ben ik verwondert over zo'n klein perfect mini-mensje en hoe het toch mogelijk is. Zo lief, zo klein, zo zacht..... Wat zou het bijzonder zijn als we dit nog een keer zouden mogen meemaken en dan hopelijk met een zachte landing voor het kleintje in plaats van de martelgang die mijn dochtertje heeft moeten doorstaan.
Ik maak me niet eens zo'n zorgen of ik uberhaupt wel zwanger word, want dat is tot nu toe gelukkig geen probleem voor ons geweest, maar wel of het blijft zitten, of het op de goede plek zit en natuurlijk of het wel gezond zal zijn. De afgelopen maanden heb ik in ieder geval elke maand een eisprong gehad, dus het lijkt er op dat mijn lichaam in ieder geval weer herstellende is.
Ik ga duimen, bidden en hopen dat het ons nog een keer gegund is om een wonder in onze armen en harten te sluiten...
reacties (0)