Voor alle cuveuze kindjes
Ik wil gewoon mn gevoel hier neerschrijven en misschien krijg ik negatieve reacties van de andere mama's...
Mn verhaal begint bij de geboorte van een 2ling toen ik ongeveer 12 weken ver was. Een collega van mij bevalt onverwacht en veel te vroeg in Nederland als ze op reis is met haar gezin (vriend en dochter). In allerijl opgenomen en ja kindjes moesten komen .Ze was toen 26 weken dacht ik (haar vader kon het ook niet meer juist zeggen). Het jongetje overlijd een dag later aan hersenbloeding zijn zusje leeft 3 dagen... Ik twijfelde eerst of ik naar uitvaart ging gaan. Ik was zelf zwanger en buikje begon te komen en wou haar daar niet me confronteren. En ik had enorm veel kans dat mn zoontje op 27 weken al zou komen .Maar ik raapte mn moed bijéén en we gingen (mn vriend staat bij haar op het werk, ik in het team naast haar vader... Dus ergens was het mn plicht om te gaan. Ik was niet zoals mn ander teamgenoot die waarschijnlijk ging om stemmen te kunnen halen bij komende verkiezingen. Je zag aan zn ogen dat het ook daarvoor was. Collega's die zachtjes proficiat tegen me zeiden en ik die met trillende stem mn deelneming betuigde aan de ouders. Opeens nam ze mn buik vast en zei " verzorg je kindje goed meid, beloof het me" Ik schrok en kreeg tranen in mijn ogen.. Ik beloofde haar dat!
Niet beseffende dat ik 21weken later zelf een cuveuze kindje ging krijgen...
Gelukkig was onze zoon kerngezond. Mooi gewicht en lengte, enkel een beetje te vroeg. Vrienden, familie en collega's komen en zeggen wel proficiat enzo en gaan kijken terwijl jij daar op je kamer blijft door pijn van KS. Behalve aan 1 collega had ik heel veel. Haar dochter kwam op 7 maand en vertelde HAAR ervaring met zo een kindje. Man dat deed zo'n deugd. Eindelijk iemand die weet wat ik voelde en meemaakte (net zoals een nicht van me) .Door haar herinneringen die boven kwamen kon ze me echt steun bieden.
Op neonatologie zie je echt dat ouders op den duur een hechte band krijgen. Ze vertellen wat er mis is en hun gevoelens... Zoals een meisje wier beentje tot onder de knie was afgezet...
Ondertussen ben ik zoveel maand later en is mn collega opnieuw mama geworden. Deze keer van een zoon... Op 7 maand. De schrik zit er echt goed in maar het jongetje is gelukkig stabiel. Als ik mn gevoel vergelijkt met juli vorig jaar ... Ik leef dubbel mee nu. Niet omdat ik mama ben, maar vooral omdat ik weet hoe het er aan toe gaat op zo'n afdeling. Geen enkele andere ouder kan dat snappen als je er zelf niet moest zijn voor je eigen kind. Voor mn vriend was het ook erg zwaar. Maar die momenten daar met onze zoon waren onbetaalbaar... Ook toen ik naar huis mocht en hij daar moest blijven...
Natuurlijk hoop ik dat mn collega haar zoontje gezond naar huis mag gaan...
en wil ik ook zeggen hoeveel ik meeleef met Nina haar ouders. En kind verliezen is zwaar. Maar ik hoop dat ze ergens steun kunnen vinden bij lotgenoten. Op die afdeling krijg je daar info mee (heb ik toch gehad) zodat je beseft dat je er niet alleen voor staat. Ouders met een perfect gezond kind weten niet hoe het achter die deuren aan toe gaat. Het is anders. Het is verdomt moeilijk baby's op de gang horen huilen terwijl die van u niet bij je ligt..
Ik weet maar al te goed dat een volgende zwangerschap bij mij hetzelfde gaat zijn. En ik hoop dat ik 2x geluk mag hebben. Maar de schrik zit er goed in. . .
aan ouders die een kindje op neonatologie hebben, geef de moed nooit op, die mensen daar zijn altijd bereid om te luisteren. En bel wanneer je wilt, ze zullen je altijd vertellen hoe het met jullie kindje gaat.
Onze zoon stelt het ondertussen erg goed. Fysiek misschien een beetjes achter. Maar we stimuleren hem en dan zie je hem wel dingen doen. Hij is perfect voor ons. Hij brabbelt constant, ontdekt steeds meer zn handjes enzo.. En begint hem te verleggen in zn parkje .Ik leg hem zo en 5min later ligt hij ergens anders..Hij is echt een sloebertje...
reacties (0)