Iconisch

Eén van de interessantste dingen die ik heb meegenomen van de Pabo (naast een bonuslesje over de etymologie van plaatsnamen) is de ontwikkeling van de kindertekening. Een enorme ontdekking om te zien dat er ook in mijn eigen uiteenlopende tekeningen een vaste lijn te zien was en dat de krankzinnig creatieve uitingen van mijn oudste broer ook ooit begonnen als een kop-poter (oftewel een hoofdje met de ledematen er direct aan getekend. Who needs a body anyway).

Natuurlijk houd ik de vorderingen van onze eigen spruit nauwkeurig bij. Tot nu toe bestaat zijn creatieve uiting vooral uit veel gekras met veel uitleg en een sterk vermoeden van kleurenblindheid. Toch gebeuren er stiekem tussendoor interessante dingen: al sinds vorig jaar tekent hij met groot genoegen een elips en roept er dan nog even bij dat het een ei is. Ook heb ik al vierkantjes aanschouwd die door mogen gaan voor walvissen en Lovecraftiaanse lijnenspellen die mij toch over m'n schouder doen kijken naar dat ene schaduwtje dat steeds buiten mijn gezichtsveld blijft.

En dan ineens vorige week...twee kleine rondjes en een streep.

'Kijk mama! Ogen en een mond!'

Uhhh, jonkie, volgens mijn boeken dien je eerst echt koppoters te gaan tekenen, geen los zwevende gezichtjes.

Toch herhaalt hij het nog honderd keer in woord en daad. 'Ogen en mond, mama! Kijk! Nog een!'

Daar gaat mijn ontwikkelingslijn... ogen en een mond. Nou ja, hij tekent in elk geval heel mooi archetypisch geen neus, da's alweer wat.

Even later zit hij bij me op schoot terwijl ik een stukje schrijf naar een vriendin. Ik teken er een smiley bij en hij zit ineens tevreden rechtop.

'Kijk mama!' Begint ons beertje en ik snap em: ogen en een mond.
Krijg nou wat.
Ons ventje is van de nieuwe generatie.
Koppoters move over.
Smileys all the way!

Net begint het warme gevoel van trots op ons Generatie Smile kind te settelen als hij tevreden een nieuw kunstwerk onder mijn neus duwt.
Ik begin te lachen.
Daar is dan toch de koppoter.
Met heeeeeel veel pootjes.
Wat zou het zijn? Een paard, een jongen? Een poes misschien?

'Kijk mama, dit is een spin. Ze moet een web maken.'

Een spin.
Natuurlijk.
De koppoter bij uitstek in de natuur. Welk kinderboek tekent immers ooit het lijf er verder bij?
Goed voorbeeld doet goed volgen.
Ons kunstig manneke volgt zijn eigen lijn, de smiley op zijn tekeningen en zijn gezicht.