Lief klein sterretje

Tja daar zit ik dan huilend van verdriet...

Begin mei samen besloten om te stoppen met de pil om voor een kindje te gaan.

Vrij snel daarna hadden we dan onze eerste positieve test in handen Ik dacht het zal het ontpillen wel zijn waardoor ik niet ongesteld werd, maar niks was minder waar de testen logen er toch echt niet om we waren zwanger helemaal blij dat het zo snel ‘raak’ was. Verloskundige gebeld en een 1e afspraak gemaakt spannend en wel keken we uit naar 16 juli de eerste echo waarop we onze frummeltje zouden zien. Allebei met zenuwen mochten we plaats nemen in de wachtkamer, toen we eenmaal werden geroepen waren we zo blij en gespannen te gelijk we gingen jou voor het eerst zien, omdat we volgens mij berekening al 8 weekjes waren gingen ze eerst kijken of er via een uitwendige echo iets te zien was, vol spanning lag ik daar op het bed, ze legde alles heel goed uit en al snel waren onze spanningen verdwenen toen we je zagen opslag verliefd zal ik het maar noemen, wat de verloskundige opviel was dat je voor 8 weekjes aan de kleine kant was, het kloppende hartje waar we zo op hoopte was nog niet te zien maar we hoefde ons geen zorgen te maken het kon zijn dat ik mij verrekend had en spraken we af dat we een weekje later weer terug zouden komen om te kijken of je gegroeid was en if er hartactie was. Vol blijdschap maar ook enigszins ongerustheid verlieten we de verloskundige. Wat duurde het voor ons lang tot we je weer konden zien, dat weekje leek wel eeuwen te duren maar we hadden zoiets alles voor jou kleine frummel.

Nadat deze week ook voorbij was mochten we je weer zien dit keer besloot te verloskundige om de echo inwendig tr doen zo konden we je nog beter bekijken, eenmaal daar zagen we dat je mooi gegroeid was, toen zei de verloskundige even kijken of ik hartactie kan zien dit was zo zenuwslopend dat papa en mama allebei even een traantje moesten laten, eenmaal daar kwam het antwoord dat we niet hadden verwacht er is helaas geen hartactie te zien, dit is enigszins geen goed teken het kan 2 kanten opgaan kregen we horen, maar we mochten hoop houden en dat deden we zeker we hadden afgesproken dat we het even zouden laten rusten en over een paar dagen nog eens te kijken. Spannende dagen gingen langsaam voorbij maar vol moed gingen we de verloskundige in, ze vroeg vind je het goed als ik de echo inwendig maak, ik vond dat prima aangezien ik gelezen had dat als je zo klein bent inwendig vaak een beter beeld gaf. Toen het eenmaal zover was zei ze ik moet even zoeken hoor maak je geen zorgen.. het bleef zolang stil dat ik vroeg is alles wel goed?? Daarop bleef ze verdacht lang stil voor ze met het antwoord kwam dat ze helaas geen vruchtje meer kon vinden en dat de holte ook bijna verdwenen was.. ik dacht huh hoe dan vorige week was het nog gegroeid en nu is het weg?? Vol verdriet werd ons verteld dat je er niet meer was en dat papa en mama naar het ziekenhuis moesten om bij te gynaecoloog nog eens te kijken.

Helaas konden ze je daar ook niet vinden en moesten we ervan uitgaan dat je er niet meer was, vol ongeloof zaten we aan tafel van hoe het kon ik had helemaal nergens last van geen krampen of bloedverlies. Maarja het kon toch we kregen 3 opties: we mochten het thuis afwachten of je zelf zou komen , of om tabletten in te nemen om het op te wekken of een curretage. We kozen voor het eerste we hadden zoiets jij bent van ons samen een we willen eerst kijken of mama’s lichaam het zelf kan. De arts vond dit prima daar gingen wr dan vol verdriet de auto in nog moeilijk te bevatten dat jij er niet meer was..

2 dagen na het bezoek in het ziekenhuis kreeg mama wat krampjes en had ik licht bloedverlies, ik dacht mrteen het gaat beginnen, gek genoeg stopte het daarna tot de volgende ochtend, enigszins ongerust hoopte ik toch dat mijn lichaam het zelf ging doen en dat ik niet gecurrteerd hoefde te worden. Gelukkig kwam het vanmiddag allemaal op gang en vanavond tijdens het plassen voelde ik iets dus samen met papa keken we daar was je dan... nog zo klein verstopt in het vruchtzakje je was bijna niet te zien maar toch hadden we een vermoeden waar je zat. Papa en ik keken elkaar aan met jou in onze handen en ik zei ons frummeltje is nu een sterretje.

Het is nog zo moeilijk te bevatten dit alles, je was zo gewenst en welkom maar helaas heeft het voor nu nog niet zo mogen zijn. We gaan nu alles rustig verwerken en hoprn dat we in de toekomst weer zwanger mogen raken.

Voor ons ben je hoe dan ook ons eerste kindje, die nu als een sterretje in onze harten zal schijnen en voortleven ❤️🦋🌟