Ik moet iets opbiechten...

Doe je wel vaak genoeg wat leuks met je kinderen? Ga je de deur met ze uit? Kinderen moeten bezig gehouden worden, anders krijg je snel dat ze zich verveeld voelen.

Misschien zeg je het wel niet tegen ze, maar kinderen voelen donders goed aan hoe hun ouders zich voelen. Je kan nog net zo vaak tegen ze zeggen dat je van ze houd maar dat gevoel moeten ze ook krijgen. Zijn ze vervelend? Vraag ze op een lieve manier waarom ze dat doen. Hebben ze ruzie met elkaar? Haal ze uit elkaar, geef ze om en om individuele aandacht. Ga leuke dingen met ze doen zoals een boswandeling, knutselen, naar speeltuintjes. Speel met ze.

Om te zeggen dat je kinderen gevoelloze, vervelende kinderen zijn vind ik hard. Je kan niet verwachten dat kinderen met zoals volwassenen in het leven staan. Ieder kind is wel is vervelend, vooral binnenshuis bij hun eigen ouders. Nu de vakantie nadert is dit vaak erger als normaal; kinderen zijn ook moe.

Verder denk ik dat het goed voor je is is met iemand te praten. Ga naar de huisarts, vertel hem alles wat je hier neer hebt gezet en kijk wat je er zelf aan kan doen. Je man mag misschien problemen hebben, je kinderen kunnen vervelend zijn. Maar ik denk dat een groot gedeelte ook bij jezelf ligt.

Ik vind dat je je zelf veel te veel in een slachtoffer rol plaatst. Bovendien denk ik niet dat je man Schizofreen is, maar narcist. Het ziekte beeld past totaal niet bij Schizofrenie.

En wat je over je kinderen zegt vind ik wel heel erg... gevoelloze wezens..?? Vind je het raar als hun vader alleen maar boos is? Denk je echt dat ze zich veilig voelen thuis? Denk je echt dat ze zich door jou als moeder gesteund voelen als jij ze in die situatie laat opgroeien? Jij bent bij machte om deze situatie te veranderen. Jij bent degene die voor ze op moet komen en hen beschermen moet. Niet andersom. Jij kunt net van ze verwacht dat ze blij en aanhankelijk gaan doen, zodat ze de situatie voor jou verlichten... Dat hoor jij voor hen te doen!

Je hebt geen excuus om je achter te verschuilen om niet te kunnen scheiden, dat is echt regelrechte onzin. Dat een scheiding in jouw geval complex is, is buiten kijf. Maar daar heb je hulpinstanties voor. Dus, schouders onder, en creëer een veilig thuis voor je kinderen en niet in de laatste plaats ook voor jezelf! Zoek uit wat je mogelijkheden zijn en tot welke instanties jij je kunt richt voor hulp. Alleen jij kunt dit veranderen..je man verandert niet, en ook je kinderen kunnen dit niet.

je kinderen zien geen liefdevolle affectie tussen je man en jou en doen wat ze zien.... als het erg zo erg is met je man dan moet je gewoon bij hem weg. We leven niet in een derdewereld land. De gemeente, de overheid steunt je als je gaat scheiden. Maak er een eind aan want dit gaat niet de goede kant op. Je kinderen worden blijkbaar ook psychologisch verwaarloosd geen goede zaak.

Een aantal dingen kloppen niet.

Een schizofreen is schizofreen. Zowel thuis als buitenshuis.
Dus thuis ziek is buitenshuis ziek en niet buitenshuis 'een grappige man'.

Scheiden kun je niet.
Dat kun je wel.
Je zult alleen andere manieren moeten zoeken om dat voor elkaar te krijgen dan de reguliere gezien je gebrek aan ondersteuning in je omgeving. Als je dit op een openbaar forum als babybytes kunt schrijven (voor je man is deze situatieschets herkenbaar vergis je niet) kun je zeker op zoek naar hoe je veilig van je man weg komt. Alleen hier al zijn enkele ervaringsexperts te vinden die bereid zijn je te helpen.

Je kinderen zijn niet gevoelloos en ondankbaar en wataldanniet.
Ze gedragen zich gevoelloos en ondankbaar en wataldanniet.
Kinderen doen wat ze voorgespiegeld krijgen...

Zonder twijfel je leven geven voor ze is een uitspraak die niet veelzeggend is als je je kinderen tijdens datzelfde leven niet in bescherming neemt. Als je echt alles voor ze over hebt zou ik toch eens gaan nadenken over welke opties je wel hebt in plaats van je vastpinnen in de situatie zoals deze is.

Nee, jij moet hier niet mee leren leven, je moet de touwtjes in handen gaan nemen en jullie leven op orde gaan brengen. En dat kun je niet zelf, schat ik zo in, als je zo weinig steun hebt om je heen en je man zulke gevaarlijke dingen zegt. Je zou morgen naar je huisarts kunnen gaan en daar jullie situatie bespreken. Of bel anoniem Veilig Thuis voor hulp en advies. Of het CJG/soc wijkteam. Zorg dat je opvoedondersteuning krijgt en wellicht beiden individuele en/of systeemtherapie. Als je man echt gevaarlijk voor je is, kun je geholpen worden met een veilige en geheime plek voor jou en je kinderen.

Deze situatie zo laten is zeer zeer schadelijk voor het welzijn van jouw kinderen. Een deel van de door jouw beschreven problemen met je kinderen kan zelfs hierdoor veroorzaakt worden, ontstaan uit onveiligheid (niet kunnen vertrouwen op de omgeving, altijd op je hoede moeten zijn). Dat betekent ook dat het nu door jou in stand wordt gehouden. Zo lang jij het zo laat, zullen ook je kinderen zo blijven. En in hun volwassenheid tegen dezelfde problemen aanlopen in hun eigen gezinnen. Doorbreek vandaag nog de spiraal en ga aan de slag! Dat is superlastig, maar echt echt echt nodig!!!!

Je mag me pb-en als je wilt.

Ik zou proberen om via de huisarts hulp in te schakelen. Dit klinkt niet echt als een normale situatie. En mijn kids zijn echt niet altijd leuk... en kan ze soms met hun kop tegen elkaar rammen... maar na een minuut of 10 zakt de boosheid etc... maar ik zou als ik jou was iemand inschakelen die jullie kan helpen en begeleiden. Scheiden kan altijd nog...

pfff klinkt niet heel vrolijk.. om even een klein beginnetje te maken Het niet opruimen en luisteren daar heeft elk kind wel een handje van denk ik. Maar probeer je kinderen positief te benaderen. dat werkt zo veel beter dan boos worden. Als jij enthousiast zegt van: Kom op jongens, we gaan lekker met elkaar opruimen en als alles is opgeruimd gaan we gezellig een ijsje eten aan tafel. (ik zeg maar wat.) Als je tijdens het opruimen ook de sfeer vrolijk houd dan neem je waarschijnlijk je kinderen wel mee in je enthousiasme en dan krijg je ze aan het opruimen. Het kost veel meer energie, maar uiteindelijk word iedereen er beter van.

En misschien een idee om met je man samen iets leuks te gaan doen? even weg van de drukte en daarna proberen om weer met frisse moed er tegen aan te gaan?

Weet je zeker dat je man schizofrenie heeft?

Wow wat een verhaal. Ik kan mn kind soms ook wel achter het behang plakken voor 5 minuten maar niet zo. Ik denk persoonlijk dat je hull nodig hebt gezien jouw ongelukkige situatie. Dat doet een persoon ook niet goed. Ik zou je adviseren om naar een psycholoog te gaan om je verhaal te doen. En die dreigementen van je man kunnen echt niet. Is echt niet normaal. Zou zeggen zoek hulp meid en probeer jezelf weer te vinden zodat je weer van je kids kunt genieten (rotzooi maken en niet luisteren hoort er nu eenmaal bij).