Pfff, die stomme onzekerheid

Hoi lieve meiden,

zo heb je een psotieve test in handen en zo ben je alweer 4 weken verder. Alhoewel ik de tijd helemaal niet snel vind gaan. Het kan mij niet snel genoeg dinsdag 30 december zijn. Dan hebben we namelijk onze eerste echo. Even een kleine update van de afgelopen weken.

De afgelopen weken waren slopend voor mij. Waar ik bij Mila helemaal nergens last van  had ben ik nu onwijs beroerd. Al vanaf een week of 5 enorme last van misselijkheid. En dan niet alleen in de ochtend, neeeeee, de hele dag door. Wat ik ook at het viel totaal niet lekker, maar als ik niets at dan werd de misselijkheid alleen maar erger. Vanaf een week of 6/7 kwam daar ook nog een duizeligheid bij. Zodra ik opstond werd ik licht in m'n hoofd en zag ik zwarte vlekken. Nadat ik het op een dag ook in de auto kreeg heb ik toch maar de huisarts gebeld. Ze heeft m'n bloeddruk gemeten en bloed geprikt op ijzer tekort. De bloeddruk was prima, maar mijn ijzer was iets aan de lage kant. Daar kreeg ik uiteindelijk ijzertabletten voor. Het kon alleen wel even duren voordat je er iets van kon merken. Soms weken en soms maanden!! Na een paar dagen de ijzertabletten te hebben geslikt merkte ik dat mijn misselijkheid alleen maar erger erdoor werd. Dat was ook een van de bijwerkingen. Op een gegeven moment kon ik alleen maar in bed liggen van vermoeidheid en misselijkheid. Uiteindelijk heb ik besloten te stoppen met de ijzertabletten en ben ik meer op mijn voeding gaan letten. Ik merk dat ik sinds deze week wel weer een beetje tot mezelf kom. De vermoeidheid is er nog steeds, maar de misselijkheid (godzijdank) een stuk minder. Af en toe in vlagen en als ik niet op tijd eet. Maar meiden, heb me echt onwijs, onwijs beroerd gevoeld. Vreselijk!

Ondertussen zijn er ook al een aantal mensen op de hoogte van mijn zwangerschap. Wel alleen naaste familie, maar toch. Ik vond het wel erg spannend om het te vertellen en je bent natuurlijk altijd benieuwd naar de reacties van mensen. Iedereen was overenthousiast en vooral ook blij voor Mila dat ze straks een broertje/zusje heeft. Onze grote meid heeft dan ook iedereen op de hoogte mogen brengen van het mooie nieuws en dat vond ze geweldig om te doen.

Over onze grote meid gesproken. Daar gaat het ook allemaal heel goed mee. We hebben het nu steeds vaker over de baby, maar echt beseffen doet ze het volgens mij niet. Misschien als ik met een grote, dikke buik rondloop dat ze het dan pas beseft dat daar ook echt wat inzit. Ze komt wel af en toe over mijn buik aaien en zegt dan dat daar een baby in zit. En geeft dan heel lief een kusje. Wat wil je als moeder zijnde nog meer. Mijn hart smelt dan. Ik geloof ook echt dat ze een hele lieve, trotse zus zal zijn. Ze is deze week niet helemaal lekker, maar dat heeft volgens mij iedereen. Ook begint ze een beetje last te krijgen van de peuterpubertijd. Of beter gezegd, wij hebben er last van. Ze is onwijs opstandig, vindt alles stom, wil nergens aan meedoen, gilt de boel bij elkaar en slapen en eten is ook niet wat het is geweest. Hopelijk is die fase snel voorbij en heb ik mijn lieve, vrolijke meisje terug. Zo herken ik haar soms echt niet terug. We moeten zo op haar mopperen de laatste tijd dat het mij ook echt verdriet doet. Ik wil dat niet, maar we moeten nu echt concequent blijven anders is het hek van de dam en is er geen land meer met haar te bezeilen. Vooral nu ik zoveel last heb van die vermoeidheid is het wel eens slopend. Maar hoe dan ook, het blijft mijn zonnestraaltje en ik ben gek op d'r.

Nog 3 dagen en dan mogen we eindelijk voor de eerste echo. Waar ik de afgelopen weken totaal geen last van heb gehad ben ik sinds deze week zo onzeker als dat je maar kan bedenken. Ineens slaat die onzekerheid toe en kan ik nergens anders meer aan denken dan wat we te zien zullen krijgen. Soms lig ik zelfs wakker van met tig vragen. Wat als dit, wat als dat? En noem maar op. Jullie kennen het waarschijnlijk wel. Je hoort en leest zoveel verhalen en ook al moet ik daar helemaal niet naar luisteren, ik doe het toch. Want stel dat dat bij ons ook zo is. Pfffff, gek word ik er van! Kan dan ook echt niet wachten tot dinsdag. Gelukkig mogen wel ons om 8.50 uur al melden dus hoef ik niet de hele dag in zenuwe te zitten. Hopelijk zien we een mooi kindje met alles erop en eraan en een prachtig kloppend hartje. Kan niet meer wachten!

Nou meiden, even een 'kort' updatje van de afgelopen weken. Dinsdag volgt natuurlijk een blog met hopelijk een hele mooie echo!

Dikke knuffel en veel liefs!