Ik kan er niet meer omheen

Hoi lieve meiden,

na lang twijfelen of ik deze blog zou schrijven, heb ik besloten het toch te doen. Ik moet het gewoon even van me afschrijven en wie beter dan jullie begrijpt me ;)

De titel van m'n blog zegt het al: ik kan er niet meer omheen, om het feit hoe graag ik een 2de kindje zou willen. Durf het bijna niet te typen, want dan voelt het nog echter en maakt het me ook een beetje bang. Want hoe groter mijn wens voor een 2de kindje steeds wordt, hoe groter de angst dat de geschiedenis zich zal herhalen. Het eerste jaar na Mila's geboorte was onwijs zwaar. Voor diegene die mijn eerdere blogs hebben gelezen, weten waar ik het over heb. Het eerste jaar was in een woord: SLOPEND! En totaal niet hoe ik het me allemaal had voorgesteld, maar dat is nog het minst erge van alles. De bevalling verliep niet zoals ik het hoopte, de kraamtijd niet en het eerste jaar al helemaal niet. Ik heb toen ook alleen maar geroepen dat ik er echt niet aan moest denken om ooit een 2de kind te krijgen. Het heeft dan ook lang geduurd voordat ik alles een plekje kon geven en ik merk dat nu ik het typ, het me toch weer enorm raakt.

En nu, 2 jaar later, denk ik heel anders, voel ik me heel anders en zie ik de toekomst heel anders. Heel lang heb ik bewust niet over een 2de kindje na willen denken. Het voelde als een soort moeten om nu een beslissing te nemen of we uberhaupt een 2de wilden. Alles was nog zo vers in mijn geheugen gegrifd dat ik al een soort paniekaanval kreeg als iemand er maar ook over begon. Langzaam aan veranderde de situatie met Mila, de relatie tussen mij en m'n vriend werd zoals wij het graag weer wilden en er ontstond steeds meer ruimte om aan de toekomst te denken. Af en toe riep ik dat ik wel een 2de wilde, dan wilde ik het weer niet en bij mijn vriend heerste hetzelfde gevoel. Tot we een aantal weken geleden buiten met ons meisje liepen en zij lekker aan het kletsen was en nieuwsgierig naar van alles en nog wat keek, bij ieder blaadje/takje bleef staan en mijn vriend en ik er lekker achteraan liepen genietend van ons prachtige meisje. We keken elkaar en en als in een film voelde ik dat we hetzelfde dachten: wat zou ons meisje een lieve, trotse, grote zus zijn. Voor het eerst in al die tijd zag ik het voor me. Ik zag ons met nog een mooi wondertje erbij, met ons meisje als stralende grote zus! En op dat moment sprak mijn vriend het ook uit, en dat is heel bijzonder hor meiden, want als hij ergens niet zeker van is dan hoor je hem er absoluut niet over. Later die middag hebben we het samen er ook over gehad en het was/is heel duidelijk. Wij willen graag een 2de! Wat voelde dat als een opluchting zeg. Pfff alsof er een ton van m'n schouders af viel. Het hoge woord was eruit en het voelde goed. Dat was het belangrijkste. Het voelde goed! Ik voelde geen angst, ik voelde geen onzekerheid, ik voelde geen paniekaanval, het was gewoon goed. Dat kleine wondertje hoort erbij, past in het plaatje, hoe je het ook noemen wilt.

Ik moet eerlijk zeggen dat me af en toe een gevoel van onzekerheid/angst overlaadt, maar  in tegenstelling tot vroeger, maakt  dat gauw ruimte voor het geluk wat je ervoor terug krijgt. Want hoe zwaar het eerste jaar ook was en hoe anders alles ook verliep, ik geniet geen seconde minder van mijn meisje. We zijn alleen maar meer en meer gaan genieten en beseffen ons juist hoe gezegend we zijn met ons leventje. Bij ons gaat alles nou eenmaal niet zonder slag of stoot en uiteindelijk heeft het ons alleen maar sterker en wijzer gemaakt.

Helaas zijn we afhankelijk van de verkoop van het huis en komen er allerlei andere praktische dingen om te hoek kijken voordat we daadwerkelijk voor een 2de kunnen gaan, maar die wens is er en die is veel sterker dan alle andere dingen. Tot die tijd geniet ik zo onwijs veel van mijn puberende peuter ;) en fantaseer ik ondertussen al over ons 2de wondertje. Voor nu neem ik daar graag genoegen mee en heb ik alvast iets moois om naar uit te kijken. Wat een heerlijk vooruitzicht!!!

Tot nu toe zijn jullie de enige die hiervan op de hoogte zijn en dat willen we graag zo houden. We houden dit soort dingen liever voor onszelf. Ben in ieder geval wel ontzettend opgelucht dat het hoge woord eruit is. Puur voor mezelf en mijn eigen gevoel. En nu afwachten wat de toekomst ons brengt :)