Het grote nieuws vertellen.........

Hoi lieve meiden,

het is alweer ruim 2 weken geleden dat ik een van mijn gelukkigste dagen mocht beleven, namelijk een positieve zwangerschapstest. Wat heb ik daar maanden/jaren naar uitgekeken zeg! En toen was het gewoon zover. Ik kon mijn ogen niet geloven, maar het is echt waar. Wij krijgen een kindje. Sinds die week ben ik niet meer van mijn zwevende roze/blauwe wolk afgekomen. En wat is dat heerlijk zeg. De hele dag door denk ik aan niets anders dan aan dat kleine wondertje dat aan het groeien is in mijn buik en het lijkt dan net of de rest van de wereld niet bestaat. Vooral op zulke momenten als vanavond. Mijn lieve schat heeft een feestje van een collega en ik zit heerlijk met een dekentje op de bank te dromen en te fantaseren over ONS kindje. Zucht, ik kan niet in woorden uitleggen hoe gelukkig en gezegend ik me voel. Ik ben zo dankbaar en trots dat dit kleintje ons gegund is en dat dit kleintje ons papa en mama gaat maken. Ik snap nu wat die meiden bedoelen als ze zeggen dat ze helemaal verliefd zijn op hun kindje. Nou, dan ben ik ook hartstikke verliefd.

Maar even terug naar 2 weken geleden. Na de eerste positieve test moest ik er natuurlijk nog 5 doen. Puur omdat ik het niet kon geloven. Nadat de 3de test dan toch echt weer positief bleek te zijn konden we er niet meer omheen. Wij worden papa en mama! Die vrijdagavond zijn we gelijk naar mijn moeder gereden om het grote nieuws te vertellen. Natuurlijk wilden we dat op een bijzondere manier doen, dus hebben we in teken van de vakantie een koffertje gevuld met babyspulletjes. Mijn moeder gaat namelijk van de zomer mee op vakantie dus vonden we dit wel een geschikte manier. Wij met het koffertje naar mijn moeder. Na even gezeten te hebben gaven we het koffertje aan mijn moeder en vertelden dat het voor de vakantie was. M'n moeder had zoiets van heh? voor de vakantie? Maar goed ze zocht er voor de rest niets achter totdat ze het koffertje open deed. Dat was echt een heel mooi moment die ik nooit van m'n leven zal vergeten. Ze deed het koffertje open, keek erin, deed hem weer dicht en zei: WAT? Echt waar? Nou daarna natuurlijk huilen, lachten, omhelzen en natuurlijk heel veel blijheid. Oh wat was ze verrast. Had dit echt nooit van m'n leven willen missen. Nou de eerste oma was al ingelicht en wat was het een opluchting om het in ieder geval iemand te vertellen. We willen het voor de rest niemand vertellen behalve onze ouders. De rest vertellen we het pas als we 3 maanden zijn. En aan de ene kant vind ik het stiekem ook wel erg leuk om zo een mooi geheimpje met me mee te dragen.

De volgende dag zouden we de ouders van m'n vriend het grote nieuws vertellen. Het was zaterdag en zoals gewoonlijk had hij die dag een wedstrijd. Maar de wedstrijd begon vroeg dus hij zou ook vroeg thuis zijn. We hadden namelijk zijn ouders uitgenodigd om 's avonds langs te komen om wat te drinken. Die dag ben ik nog naar de stad geweest om een kado te kopen waarmee we het mijn schoonouders zouden vertellen. Aangezien zij van de zomer ook misschien mee gaan op vakantie hadden we voor hun ook een koffertje met een rompertje, knuffeltje en sokjes. Daarna ben ik nog even wat boodschapjes gaan doen. Nadat ik een tijdje thuis was ging m'n telefoon. Wat bleek nou, tijdens de wedstrijd is de enkel van m'n vriend uit de kom geschoten en z'n voet zat naast z'n enkel dus hij moest meteen naar het ziekenhuis. Ik m'n schoonmoeder gebeld en uitgelegd wat er was en dat zij ook maar naar het ziekenhuis moest komen, want ik wist ook niet hoe lang het zou duren. Nou zaten we daar op een zaterdagavond om 20.00 uur in het ziekenhuis. En het enige waar we allebei aan konden denken was: shit daar gaat ons plannetje om het te vertellen. Zo stom, maar je hebt je er helemaal op ingesteld en nou gebeurde dit. Nadat er wel 3 doktoren naar hadden gekeken en een foto hadden gemaakt bleek dat hij een zware enkelblessure had. Alle 3 zijn enkelbanden zijn gescheurd en er is een botje gebroken (vraag me niet welke). Hij moest 2 weken met zijn been omhoog om ervoor te zorgen dat de zwelling minder werd. Anders kon hij geen gips krijgen. Nou wij enigzins teleurgesteld naar huis. Ondertussen was het al 22.00 uur. M'n schoonmoeder ging toch nog even mee en later kwam m'n schoonvader ook. Na een borreltje en een sapje gedronken te hebben hebben we het koffertje gegeven. M'n schoonmoeder deed het koffertje open en zei: Ik wist het ! Ik wist het! Ik wist het! haha zo leuk al die lieve reacties. Uiteraard helemaal blij. Voor mijn schoonouders is dit hun 3de kleinkind dus ze waren al wel wat gewend , maar natuurlijk nog steeds erg blij. Ze zijn rond 23.30 uur naar huis gegaan en wij zijn gelijk ons bed ingedoken. Wat was ik kapot zeg. Pfff wat een dag was dat. Ben blij dat dat allemaal achter de rug is. Sinds vandaag heeft m'n vriend ook loopgips dus kan hij zich een beetje verplaatsten. De afgelopen 2 weken waren enorm zwaar en vermoeiend voor mij. Als ik thuis kom uit m'n werk ben ik zo moe dat ik niet eens de energie heb om mezelf omhoog te krijgen om op te staan laat staan ook nog eens te koken, wassen,boodschappen doen, opruimen enz. En dat allemaal in je eentje. M'n vriend kon me niet helpen want die zat met z'n enkel. Ik was altijd best snel vermoeid, maar dit slaat alles. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar kan slapen. Daar kan je mij ook op dit moment het gelukkigst mee maken.

Voor de rest voel ik me eigenlijk lichamelijk best goed. Heb alleen een enorm kort lontje en ik kan om niks helemaal ontploffen, ben gauw op m'n teentjes getrapt en kan niks hebben als het niet op mijn manier gaat. Het is echt verschrikkelijk voor m'n vriend, maar gelukkig begrijpt hij het wel en neemt hij het me niet al te kwalijk. Kan ook echt het ene moment super gelukkig zijn en het andere moment enorm onzeker en heel negatief. Misschien meer meiden die dit herkennen? En wordt het ooit minder? Maar ik wil absoluut niet klagen want ik heb het er zielsgraag voor over. Als alles maar goed gaat met de kleine. Want daarover kan ik mezelf ook helemaal gek maken. Pfff die hormonen haha. Hoort erbij he!

Nou meiden het is een heel verhaal geworden, maar ik wilde jullie graag laten weten hoe het is gegaan. Ik heb nog een heleboel andere dingen te vertellen, maar die komen wel aan bod in een andere blog. Ben eigenlijk zo moe dat mijn ogen bijna dichtvallen, dus ik ga zo lekker naar m'n bedje.

Ik wil alleen nog even alle meiden bedanken voor hun reacties en interesse in hoe het met me gaat. Super lief van jullie dat jullie zo nog aan me denken en geinteresseerd zijn. Heel erg bedankt!

En nu ga ik echt stoppen ;) Een hele fijne avond nog, geniet van het weekend en vooral morgen van de heerlijke zon.

Liefs XxX