Helaas

Hoi meiden,

ik had vanmiddag een heel verhaal getypt en ineens was alles weg. Dus nou probeer ik het nog maar een keer. Gisteren had ik ongesteld moeten worden. Nou is het zo dat een paar dagen voordat ik ongesteld word ik enorme pijn/kram/steken in mijn onderbuik heb. Dat is voor mij echt een teken dat mijn menstruatie eraan zit te komen. Of dezelfde dag nog of een dag of 2 later. Maar deze keer had ik nergens last van op een paar steekjes in mn buik na. Normaal gesproken verkramp ik van de pijn maar deze keer voelde ik het wel, maar half niet zo erg als normaal. Nou had ik mezelf voorgenomen nergens op te hopen en het maar op me af te laten komen. Zo van: ik zie wel. Nou toen werd het woensdag en ik voelde nog steeds niks. Toen begon er ergens diep van binnen een stemmetje te roepen: misschien ben je wel zwanger. Maar ik wilde er niet aan toegeven dus ik probeerde het te negeren. Maar ergens begon er al een sprankje hoop te groeien, hoe hard ik me er ook tegen verzette. Ik had gewoon geen zin in een teleurstelling en als ik nergens van uitging zou ik ook niet teleurgesteld kunnen worden. Achteraf gezien makkelijk praten dan doen, want als je iets heel graag wilt dan vind je in ieder klein dingetje hoop. Dus nu ook weer. Donderdag, mijn NOD, brak aan en nog steeds niks. En dan wordt dat kleine sprankje hoop een hele grote vlam zeg maar. Ik dacht echt dat ik kans maakte aangezien mijn cyclus zo rond de 25 dagen ligt en ik meestal netjes (afkloppen)op tijd ongesteld word. Die dag ben ik gewoon gaan werken. Ik geloof dat ik die dag wel iedere 5 minuten naar het toilet ben gegaan om te kijken of ik niet ongesteld was geworden, maar steeds als ik ging waren er totaal geen tekenen van een menstruatie. Pffff ik dacht dat ik gek werd. Hoewel ik eigenlijk geen zwangerschapstest wilde doen kon ik het nu niet laten. Achteraf gezien veel te vroeg, maar toch. Ik had ondertussen zoveel hoop opgebouwd dat ik het moest doen. Ik kon dat gevoel absoluut niet negeren. Dus ik na mijn werk een test gehaald. Thuis aangekomen gelijk gedaan en je raadt het al......hartstikke negatief! Pfff zo wat is dat dan klote. Alle hoop verdwijnt als sneeuw voor de zon, alsof alles waarop je de laatste dagen op had gehoopt nooit is gebeurd. Wat kan je gevoel dan in 2 tellen omslaan van hoop naar onmacht. Daar zit je dan. Zo gehoopt dat die test positief zou zijn, maar hoe lang ik er ook naar kijk hij wordt niet positief, er komt geen 2de streepje. Dan maar de test wegleggen en straks kijken (dacht ik) maar nee hoor. Super negatief. En dan volgt woede en verdriet en teleurstelling en noem het maar op. Ik weet het niet eens meer en natuurlijk DE vraag: waarom? Waarom is het niet gelukt? Waarom was die test niet gewoon positief? Zijn wij niet geschikt als ouders? Allemaal vragen waar niemand een antwoord op heeft. Dat was het dan. Weg hoop, weg droom op naar de volgende keer maar weer. Helaas!

En alsof het niet erg genoeg was word ik vandaag op mijn werk zo erg ongesteld dat ik bijna niet kon lopen van de pijn in mijn buik. Alsof mijn lichaam een onwijs flauw grap met me heeft uitgehaald en me voor de gek heeft gehouden. Als het iemand anders was geweest zou ik diegene nooit meer willen spreken of zien. Maar goed, het is nu een feit en mijn hoop is helemaal weg. Eigenlijk wil ik nergens meer op hopen en alles op me af laten komen. Misschien ben ik er ook wel veel te veel mee bezig. Ik weet het niet. We gaan weer verder en we zien het wel!

Fijne avond meiden.....

Liefs XxX