Zenuwslopende dagen, week 10

Dan ben je opeens weer beland in week 10. De week dat de miskraam spontaan op gang kwam de vorige keer. Wat zenuwslopend is dit zeg. In het begin was ik nog erg rustig en kalm, meer omdat ik dacht van ach als het mis gaat dan gaat het mis. Het is dan nog zo vroeg in de zwangerschap en dan kan ik het beter verwerken. Maar nu ik steeds wat verder in de zwangerschap zit, word ik steeds angstiger en somberder. Weet ook niet met wie ik dit moet delen. Ja mijn man, maar ik heb het gevoel dat hij het zat is om telkens te horen dat het weer mis kan gaan. Dat zegt hij natuurlijk niet, maar zo voelt het wel. Ik wil ook niet telkens zeuren.. Maar waarom kan ik maar niet doen alsof het wel goed zal komen. Diep van binnen lijk ik dat gevoel wel te hebben, maar ik probeer het te vermijden. Alsof ik daar niet in mag geloven. Wat als het dan niet zo is? Dan ga ik me nog slechter voelen denk ik dan. Een soort van zelfbescherming denk ik.. Maar dan voel ik me steeds onzeker en geniet ik niet van de zwangerschap. Absoluut niet genieten.

Stel ik me aan of overdrijf ik? Zijn het de hormonen die mij zo maken? Ik weet niet meer wat ik moet doen en hoe ik me moet voelen. Ik ga naar mijn werk, kom terug de kinderen ophalen, dingen doen die ik dagelijks altijd doe. En dan dit alles dat in mijn hoofd maar niet weg wilt gaan. Symptomen die ik elke dag check.. Ben ik misselijk, veel of weinig.. Word ik moe, veel of weinig.. En mijn borsten, doen die nog steeds pijn en zijn ze opgezwollen..? Dat vraag ik me telkens af.

Over een week de termijn echo.. Heb mijn man gevraagd om niet te komen. Met 20 weken mag hij wel.. Waarom, weet ik niet..

Ik hoop dat er een tijd komt dat ik me weer goed zal voelen.. Maar voor nu is dat helaas niet zo.