9.2 weken

Is weer een tijdje geleden dat ik wat schrijf hier, dus laat ik maar even weer wat schrijven. Het gaat wel sneller dan ik had verwacht, mede dankzij de drukke dagen die voorbij vliegen. Soms denk ik dat het niet snel voorbij gaat, door de vervelende kwaaltjes. Tot week 8 voelde ik nauwelijks symptomen. Daarom twijfelde ik ook telkens aan mijn zwangerschap. Nou ik moest niet gaan klagen! Zere borsten, misselijkheid, maagzuur, puisjtes en moeheid. Sommige waren al bekend bij mijn vorige zwangerschappen. Nu ik alles bij elkaar optel, valt het natuurlijk alsnog mee gelukkig. Maar er zijn momenten dat ik denk 'ooooh ging het maar snel voorbij die eerste weken'. Ik weet dat ik altijd vanaf week 15-20 me veel beter ging voelen. Dus ik wacht maar lekker af op de komende weken.

Mijn familie en mijn mans familie weten dat wij weer in verwachting zijn. Niet iedereen van de hele familie weet het uiteraard. Voornamelijk waar wij vaak in contact komen. We zullen het denk ik pas na de termijnecho gaan vertellen. Ook op werk weet niemand het, alhoewel ik het soms wel erg lastig vind om het te verbergen. Ik zal het denk ik ook pas met 12 weken vertellen aan mijn baas en mijn collega's. Ben benieuwd wat ze er van gaan vinden. Ik twijfel weer of ik wel moet stoppen met werk. Ik weet het echt niet meer. Als ik stop, dan stop ik vanaf september dit jaar, want dan heb ik nog recht op een zwangerschapsuitkering. Ach ik zie wel.

Verder ben ik heel benieuwd naar het geslacht van de baby. Uiteraard hoop ik allereerst op een kerngezonde baby. Ik las nog een paar dagen geleden mijn eerste blogs, en daar had ik beschreven dat ik het gevoel had dat ik nooit een dochter zou krijgen. Toen ik dat las dacht ik owjee, dat gevoel heb ik soms nog wel eens. Ik denk dus dat het weer een jongentje gaat worden, eigenlijk meer gebaseerd op de kansen. Diep van binnen zegt mijn gevoel dat het toch misschien een meisje is dit keer, maar dan denk ik nee joh dat kan echt niet ahah. Mijn oudste zoon wilt dit keer een zusje, omdat hij zegt dat hij al een broertje heeft. Wel lief hoor van hem, want mama hoopt stiekem ook toch op een meisje (en ik denk de hele familie, want meisjes komen niet vaak voor in beide families).  Anders een jongetje voelt natuurlijk ook vertrouwd. Ik hoop alleen niet dat ik zo teleurgesteld ga worden als ik hoor dat het een jongen is. Dat vind ik zo oneerlijk tegenover het kind. Of het nou een meisje is of jongen, je zou voor allebei toch blij moeten zijn? Ik zit me dus voornamelijk voor te bereiden dat een jongen gaat worden en dat een jongen gewoon ook heel leuk is en dat ik gewoon blij moet zijn met dit wondertje. Nog even kijken of we bij 14 weken een geslachtsecho gaan doen, ik wil het toch wel eerder weten. Mijn man wilt het aan de ene kant helemaal niet weten en wilt zich verrassen. Nee ik liever niet hoor..