Ik heb mijn vruchtje verloren..

Gisteren was ik naar de gynaecoloog en er werd bevestigd dat ik nog steeds mijn vruchtje in me had. Dat gevoel had ik al, omdat ik nog geen stolsels of iets had verloren (wel veel bloed). Ik kreeg 4 tabletjes om de miskraam op te wekken. De gynaecoloog in opleiding vroeg of zij het voor mij zou inbrengen. Ik wilde dit toch zelf doen en ben naar huis gegaan. Rond 15:00 uur heb ik de tabletjes vaginaal ingebracht. Tot 18-19 uur voelde ik niks. Daarna wat krampen, die wel steeds heviger werden. Het leek wel een soort van wee telkens. Dat was ook emotioneel gezien zwaar. Mijn man was op het werk, en mijn schoonzus was gelukkig de hele dag bij mij. Zij kon ook op de kinderen letten, zodat ik gewoon nog kon liggen. Ik heb die avond wel weer veel bloed verloren en wat stolsels, maar naar mijn idee nog geen vruchtje.. De nacht verliep rustig en mijn krampen verdwenen al gauw voor het slapen gaan.

Toen ik vandaag weer opstond, had ik weer dat naar gevoel. Het is nog steeds niet afgerond en ik voel me zo misselijk en duizelig (van de pilletjes!). Ik vond alles maar lang duren en ik was ook nog eens boos op mijn man die gisteren veelste laat van werk kwam. Ik voelde me zo in de steek gelaten en moet dit nog met hem bespreken. Maar goed.. Hij bracht mijn zoontje naar basisschool en ik lag weer op de bank. Had nog wel wat bloedingen, maar veel minder dan gisteren avond. Ik was zo teleurgesteld.. Het vruchtje wilde mij maar niet verlaten. Ik wilde dit niet meer, en ik kon de afspraak maar niet afwachten.

Toen ik de kinderen naar in de middag school en KDV brachte, heb ik een warme douche genomen. Ik moest een ongeveer een uur later bij de gynaecoloog zijn voor de controle en eventueel de volgende pilletjes. Wat baalde ik dat het nog niet was afgerond en ik was bang voor de curretage. Opeens voelde ik onder de douche iets drukkends van onder.. Dit voelde wel heel anders dan die bloedingen en stolsels. Ik ging door mijn knieen met het idee dat het zou bevorderen. En inderdaad, plop... daar kwam iets uit. Heel anders dan wat ik al die tijd heb verloren. Ik wist het zeker. Dit was het vruchtje met alles eraan. Ik begon te trillen, ene kant van blijdschap en andere kant van het verdriet. Ik begon te huilen. Ik pakte het stukje ballonachtige weefsel en deed deze opzij. Ik was klaar met douchen en pakte een toiletpapier. Het weefsel met de toiletpapier stond op onze wasbak. Ik keek naar het stukje.. Ik was op zoek naar een vruchtje, maar wist ook totaal niet hoe het zou uit gaan zien. Alles was nog zo compleet, en ik dacht dat er iets binnen moest zijn. Ja ik ben raar, maar ben ook analytisch qua aard (en daarom ook mijn beroep als apotheker/onderzoeker uitgekozen), maar goed ik moest dit even analyseren. Met alle verdriet erbij wilde ik zo graag het vruchtje zien. Dus ging ik met mijn lab spulletjes (pincet en klein schaar) het ballonachtig weefsel voorzichtig knippen. Daarin zag ik een heel dun vliesje achtig transparante weefsel. Was dat het vruchtje? Ik denk eigenlijk van wel. Maar goed al gauw dacht ik, nu moet je er mee stoppen. Dit is geen experiment. Het is eruit, nu gewoon weer verder. Ik trilde nog steeds en deed het stukje in een plastic zakje.

Toen ik bij de controle was, bleek ik inderdaad geen vruchtje meer in me te hebben. Het zag er schoon uit, alleen zag ze dat ik nog bloed in mijn baarmoeder had. Ze zei dat het niet nodig was om dit weer op te wekken met de tabletjes. Het zou vanzelf eruit moeten komen als een menstruatie. Als het goed is moest mijn cyclus dan weer ook op gang komen, wellicht vertraagd.

Toen ik weer thuis kwam, heb ik het vruchtje bij ons in de tuin begraven. Ik heb als laatst naar het vruchtje in de grond bekeken. Wat een raar gevoel was dat zeg. Daar ging je droom.. Zou het een meisje of jongen worden? Op wie zou hij/zij lijken? Welk naam zouden we voor hem/haar kiezen? Pfff al die vragen in mijn hoofd deed ik maar gauw het zand erover. Toen pas kreeg ik het gevoel dat alles voorbij was. Gelukkig had ik geen curretage gemoeten. Maar ik wist niet dat een miskraam zo heftig kon zijn! Nee ik dacht er zo anders over. In de hoop dat ik niet meer zoiets zal meemaken.. Weet ik niet of ik nu wel gelijk voor een derde moet gaan. Aan de ene kant zeg ik doen!! Aan de andere kant zeg ik nee wacht eerst dit verwerken.. wat als het weer gebeurd? Zoiets verdraag ik niet nog een keer.. Pff al die vragen weer in mijn hoofd. Het enige waar ik me nu om druk moet maken is mezelf. Voel ik me wel goed? Ach deze hoofdstuk heb ik in ieder geval afgerond.. Ik heb nog twee superlieve jongens rondlopen. Ik ben van plan om veel met ze te doen de komende tijd. Die zijn mijn enige troost..