Het is afgelopen..

Vandaag zou ik 8 weken zwanger zijn.. Gisteren kreeg ik opeens bloedingen tijdens mijn werk. Ik ging naar de wc en schrok ervan. Kort daarna had ik een evaluatiegesprek met twee personen voor mijn werk. Ik kon me niet concentreren en de woorden gingen door mijn oren alle kanten op. Het enige waar ik aan dacht was of alles nog wel goed was daarbinnen.. Na het gesprek op werk ben ik gaan bellen met de verloskundige. Gelukkig mocht ik die avond gelijk komen. Tussendoor kreeg ik maar bloedingen. Ik had dit ook bij mijn tweede zwangerschap en dat ging goed, dus waarom zal dat niet zo dit keer ook zijn? Maar al snel dacht ik over mijn symptomen die niet aanwezig waren.. Ik werd er bang van en kreeg toch het gevoel dat iets niet klopte. Ik moest dit weten!

Ik had laat de afspraak, de tijd ging maar niet voorbij. Ik ging de jongens in bed doen en nam een warme douche. Mijn man is in het buitenland en alleen mijn schoonzus kon mij helpen met alles. Wat ben ik blij dat zij er altijd voor me is. Zij bleef bij de kinderen, maar vroeg ook of ze anders mee ging en dat we de buurvrouw vroegen om bij de kinderen te blijven. Nee dacht ik, ze hoeft het niet te weten.. wat als het niet goed is? Toen toch maar besloten om alleen te gaan. En ja hoor, daar zat ik in de wachtkamer. Overal geboortekaartjes. Er was een stel voor mij. Het duurde wel iets langer dan ik had verwacht. Eindelijk was ik aan de buurt. Ik heb mijn verhaal gedaan en mocht gelijk liggen voor de echo. Eerst uitwendig.. Daar zag ze wel iets, maar die was leeg. Ik kreeg al gauw het gevoel dat het niet goed was. Ze zei dat het nog te vroeg is om uitwendig te doen en dat het soms niet lukt.. Dus moest het inwendig gebeuren. Ze ging maar zoeken en zoeken.. En ik ging mee zoeken, met de hoop om iets levends te zien. Nee er was helemaal niks, wel een dooierzakje, een soort van vruchtzakje en een inie minie dingetje.. Dat inie minie dingetje bleek dus het vrucht te zijn die niet is ontwikkeld. Het was maar een halve centimeter wat niet klopte met mijn zwangerschapsduur. In de hoop dat het toch leefde probeerde ik kalm mee te kijken. En nee het leefde niet meer. Het ging mis, misschien een week geleden of eerder zelfs..

Ik probeerde kalm te blijven, maar kon dit toch niet helemaal aan en ging huilen. Niemand was ook naast me. Mijn man in het buitenland en mijn schoonzus bij mijn kinderen. Hoe moest ik weer naar huis gaan. Vol met tranen ging ik richting mijn auto. Zo leeg en zo alleen voelde ik me op dat moment.. Mijn man had me al een paar keer geappt, want wilde graag weten hoe het ging. Ook een vriendin had me geappt, die ik ook had verteld. Ik moest ook nog mijn schoonzus bellen gelijk. Ik appte me man dat het een miskraam was, hij schrok ervan. Want dit had hij helemaal niet verwacht. Want ik had toch ook veel bloedingen bij mijn tweede zwangershap? Nee.. dit keer ging het mis. Hij belde me op en ik kon me weer niet inhouden. Achteraf denk ik dat mijn gevoel gewoon klopte.. Ik voelde me helemaal niet zwanger, niet misselijk, niet vaak plassen, geen sterke geur en noem maar op.

Het ergste is ook als je opstaat in de ochtend, dat je denkt dat alles een droom was. Helaas dacht ik een paar seconden dat het ook zo was, maar al snel besefte ik dat het niet meer leefde. Ik heb nog nooit eerder een miskraam meegemaakt en ik wist niet dat dit zo naar voelde. Al je dromen, je fantasieën over het kind verdwijnen opeens. Je voelt je zo leeg, zo alleen en zo verdrietig. En het ergste is dat je denkt dat dit je niet zal overkomen. Want ik had toch al twee gezonde kinderen op de wereld gebracht? Nee, een zwangerschap loopt niet altijd goed en je moet al heel blij zijn als dat wel zo is. Dat heb ik ervan geleerd. En dat ik al over het geslacht enzo dacht, nu denk ik nou dat had ik nooit moeten doen!

Ik wacht dus met spanning af wat mijn lichaam zal doen. Het voelt alsof ik ongesteld ben, steeds bloedingen. Ik heb nog geen stolsels verloren en verwacht het op elke moment. Ik hoop dat dit proces niet lang zal duren en dat mijn lichaam weer hersteld. Ik moet hier over heen en mijn lichaam laten herstellen. Voorlopig wil ik niet meer aan een eventuele derde zwangerschap denken. Tuurlijk is die wens er, maar ik denk niet dat we snel voor een derde zullen gaan..