41 weken, wie had dat gedacht..
Al vanaf het begin dacht ik dat ik niet eens de 40 weken zou belanden, zo’n gevoel had ik. Het gevoel dat ik een jongentje zou krijgen klopte, dus deze zou ook moeten kloppen. Maar nee
hoor, mijn gevoelens hebben mij in de steek gelaten. 41 weken zwanger,ik kan het nog steeds niet geloven. Ik zelf was ook vroeg geboren, dusmijn kleintje zou ook eerder moeten komen. Ja zo dacht ik altijd. Maar nu denk ik dat ik zelfs de 50 weken zou kunnen halen, mocht er niks gedaan worden.
Kleintje van me, waarom wil je er maar niet uit? Je zit da en nacht te schoppen en zelfs pijn dat je me soms doet de laatste tijden. Ik heb je zo vaak gezegd dat je niet via mijn huid naar buiten kan, maar je wilt maar niet luisteren. Eigenwijsje dat je bent, ja eigenlijk net als mama.
Telefoons, smsjes en mails van familie en vrienden. Heellief van ze natuurlijk dat ze erom vragen, maar een keer is wel genoeg. Ik laat jullie wel weten wanneer hij er is. Ik raak zo in paniek als ik een smsje
krijg van is hij er nog niet? Ik voel me dan een beetje mislukt, alsof het aan mij ligt. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam mij ook in de steek laat. Ach ja, ik weet het allemaal niet meer.
Nog eventjes en dan is hij er. Dit zeg ik zelf, maar ik kan het maar niet geloven. Morgen gaan ze me strippen, wie
weet helpt dat. Alhoewel ik daar ook geen hoop voor heb. Het liefst had ik gewild dat hij van zelf zou komen. Dat zou het mooist zijn! Mijn geduld raakt op en ik word er zo wanhopig van. Ik weet het niet meer. Ik
maak me ook zorgen voor mijn kleintje, zolang hij in mijn buik zit en er nog niet is denk ik dat er nog van alles kan gebeuren. Ik wil zo
graag dat hij gezond ter wereld komt, dat is voor mij het aller aller
belangrijkste. En mocht hij daarom zo laat komen, dan vind ik dat ook
best..
reacties (0)