Omgaan met rouw tijdens de zwangerschap

Afgelopen maandag is onze geliefde opa zeer plotseling in de leeftijd van 79 jaar overleden.
Hij was zo gek op onze dochter, zondagavond zei hij nog ' over twee weken zie ik haar weer!' , niet wetende dat hij de volgende ochtend weggerukt zou worden uit het leven.
Hij heeft ook niet meer gehoord dat er een tweede kleintje bij ons komt, dit vind ik ook heel erg.
Ik had voordat dit gebeurde al enorme huilbuien, maar nu dit gebeurt is loop ik echt totaal met mijn ziel onder mijn arm.. Ik krijg dit niet verwerkt.
Hoe ga ik hier in godsnaam mee dealen?
Aanstaande maandag zullen wij opa naar zijn laatste rustplaats begeleiden, misschien dat het daarna iets rustiger zal worden in mijn hoofd.
Maar voor nu breekt mijn hart in 100 stukjes als ik eraan denk dat hij nooit meer die kleine kinderarmpjes om zich heen zal voelen.
Ik hoop natuurlijk dat niemand van jullie dit heeft meegemaakt, maar mocht dit wel zo zijn en je wil dit met mij delen dan ben ik dankbaar.

Liefs'x.

7605 x gelezen, 6

reacties (0)


  • Peme

    Ik was 36 weken zwanger toen mijn vader plotseling heel ziek werd, volledig verlamd raakte en na 10 dagen ziekenhuis overleed. Ik woon in het buitenland en mocht niet meer vliegen. Mijn ouders zouden 2,5 maand naar ons toekomen om te helpen met de baby en ons andere kind. Heel veel emotie, heel veel geregel, heel veel plannen die in duigen vielen, maar we moesten ook door, want ik was inmiddels bijna uitgerekend. Mijn moeder is 10 dagen na de uitvaart naar ons gevlogen.

    Mijn tip, verwacht niet teveel van jezelf, neem en accepteer dat het gaat zoals het gaat. Mijn zoon is vernoemd naar zijn opa. Hij is vier weken na zijn overlijden geboren. De periode rondom zijn geboorte is doorspekt met gemengde gevoelens. En nu nog, bij alle mijlpalen besef ik weer dat mijn vader die niet mee kan maken. En dat mijn moeder op dat soort momenten ook weer extra verdrietig is. Dat hoort er nu gewoon bij.

    Oh, ik heb de eerste paar dagen en weken heel veel en heel hard gehuild. Ik was heel verdrietig, mijn hart deed zo'n pijn en ik viel ook 3kg af in 1 week. Ik ben vaak naar buiten gegaan, uitwaaien met mijn dochter.

  • Wensje2017

    Hoi..

    Wat ongelofelijk heftig voor jullie, bedankt dat je dit met mij wilde delen.

    Ik ga ook veel naar buiten, en inderdaad.. Gewoon mezelf maar zijn en de emoties toelaten.

    Ik wens jullie alle goeds in de toekomst.

    Liefs'x.

  • AnoA

    Hoi,

    Allereerst heel veel sterkte...

    Mijn oma is twee weken geleden overleden. Ze was dol op haar klein- en achterkleinkinderen. Ze was wel wat ouder dan jouw opa, maar toch ging het vrij plotseling.

    Ik ben zelf 20 weken zwanger van de derde en nerk dat ik geen moment kan vinden om te rouwen. Hierdoor blijft mijn hoofd vol en blijf ik verdrietig.

    Na wat gesprekken thuis kreeg ik gisteren een moment voor mezelf. Man en kinderen zijn samen op pad gegaan. Ik heb nergens over nagedacht ofzo, maar de extra rust, na de drukte om haar ziekte en overlijden heen, helpt mij wel mijn hoofd weer wat leger te maken.

    Ik hoop dat je de komende periode de tijd en rust kunt vinden dit een plekje te geven. Heel veel sterkte!

  • Wensje2017

    Hoi,

    Bedankt voor je berichtje en de tips. Ik zal proberen even tijd te nemen voor mijzelf.

    Morgen is de uitvaart. Misschien dat ik het daarna een beetje los kan gaan laten. Bedankt xx

  • hienbabytie

    Niet mn opa, maar mn schoonvader. Hij is zeer plotseling overleden. De dag na de crematie hadden we een positieve test in handen omdat ik die week mijn nod had gehad. Poeh... dat was ff dubbel zeg! Blijdschap, verdriet en het besef dat deze kleine en opa elkaar nooit zullen ontmoeten...

    Ook de geboorte was emotioneel, mijn schoonmoeder was het eerste bezoek. Tranen...

    Het slijt... het went... Maar moeilijk blijft het altijd! Gisteren weer een crematie gehad, en dat is dan nog extra moeilijk omdat je eigen verdriet en gemis weer wat meer naar boven komt.

    Veel sterkte!

  • Barbamama87

    Ruim 3 maanden geleden kreeg ik 3 dagen voor m'n geplande keizersnede te horen dat m'n relatief gezonde opa opgenomen was op de ic.. de eerste ruim 24 uur mochten we er sowieso niet bij als kleinkinderen. Daarna wel. Helaas is het zo dat m'n opa en oma in het zuiden van Limburg wonen en wij in het noorden van noord Holland. Helaas was het ook zo dat ik af en aan weeen had en ik 2 dagen aan de ctg lag.. het risico was te groot dat er onderweg wat zou gebeuren en aangezien het een keizersnede met te verwachten problemen zou worden durfden we het niet aan om te gaan (ruim 3 uur in de auto enkele reis).

    M'n opa knapte iets op en maandag heb ik m zelf kunnen bellen dat hij een achterkleinzoon erbij had! Hij was zo blij! Het ging weer beter en hij mocht donderdag weer naar huis.

    Dinsdag zei m'n moeder dat ze een foto had gestuurd van onze zoon aan een tante zodat opa deze kon zien.. weer zo trots!

    Woensdag zit ik met m'n kersverse zoon, klaar in de maxicosi om naar huis te gaan, wachtend op m'n man, krijg ik telefoon.. opa had een hartstilstand gehad..

    m'n opa.. mijn opa!

    Ik was en ben nog nooit zo intens verdrietig geweest.

    Hetzelfde gevoel, met m'n ziel onder m'n arm. Ik kon het niet opbrengen om iemand te spreken, te condoleren.. ik mocht en kon niet bij het afscheid zijn.

    Een kraamweek met een dikke zwarte rand. Heel veel tranen, heel veel troost van m'n man.

    Gelukkig kan ik zeggen dat het overweldigende gevoel afneemt. Nog steeds vind ik het moeilijk en springen de tranen me in de ogen.. we zijn ook nog maar 3 maanden verder. Ben heel gezegend dat we nog een opa en oma's hebben op ons 29ste.. maar die hormonen maken het er niet beter op.

    Ik heb een brief geschreven met wat ik nog wilde zeggen en bij hem in de kist laten doen.

    Gecondoleerd! Heel veel sterkte de komende tijd!

  • Wensje2017

    Wat een heftig verhaal. Bedankt dat je dit met mij wilde delen. Ik wens jou ook heel veel sterkte met de verdere verwerking van dit verlies! Xx