Tijd voor verandering

Pech komt in drieën, zeggen ze. Nou... De afgelopen jaren hebben wij dan minimaal 3 maal 3 pech gehad. Ik heb geen zin meer om te wachten en te hopen op geluk. Het is tijd voor verandering! 

Al 4 jaar hebben wij een kinderwens. Iedere keer was er wel iets waardoor ik deze kinderwens uit ging stellen. Eerst een appartementje, dan mijn diploma, dan een vast contract, dan ons huis verkopen, etc, etc. In de tussentijd hebben we veel (financiële) pech gehad; auto stuk, paar duizend euro belasting terugbetalen, weer de auto stuk, wasmachine stuk, nieuwe auto moeten kopen, geiser aan vervanging toe, geen baanzekerheid, weer de auto stuk... 

Op een gegeven moment had ik eindelijk een vaste aanstelling (mijn man had deze al), waardoor ik niet eens meer wilde wachten op de verkoop van ons appartementje. We gaan ervoor! 

Dat is nu dus ruim 10 maanden geleden. 

Ons appartementje staat nog steeds te koop. Ondertussen was er ineens heibel om mijn werk, waardoor de baanzekerheid van mij en nog 3300 andere collega's op het spel stond. Weg zekerheid. Weg toekomstplannen. Voor een paar maanden stond alles weer op stil. 

Weer had ik het gevoel dat ik wilde rennen (lees: verder gaan met mijn leven), maar dat ik iedere keer tegen een muur aanliep en die muur werd steeds hoger en dikker. Blegh. Mijn geduld raakte op, stress sloeg toe en de hoop begon ik te verliezen. 

Inmiddels is er meer zekerheid wat werk betreft. Omdat ik een vaste aanstelling heb, zit ik inderdaad een stuk veiliger. Dat moet gewoon goedkomen. Klaar. 

Vorige week gingen mijn man en ik naar goede vrienden van ons die een dochtertje hebben van 9 maanden (natuurlijk waren zij in één keer zwanger). Een pracht van een meid! Met z'n vieren gingen we haar gezellig in badje doen. Dat kon makkelijk, want zij hebben een "normale" badkamer. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik ons appartementje toch te klein vind. Een baby in ons appartementje kán wel. Mijn bovenburen en de buren tegenover ons kunnen het ook en zij wonen op exact dezelfde vierkante meter. Maar toch zei mijn gevoel op dat moment dat ik een eengezinswoning wil. Dat hebben we verdiend! En dan kunnen wij ook gezellig met z'n tweetjes onze baby in badje doen. 

Diezelfde dag ben ik een goed gesprek aangegaan met mijn man. De oplossing die wij konden bedenken, was om ons appartementje te verhuren zodat wij een eengezinswoning kunnen huren. Een week later vertelde ik dit aan mijn moeder, waarop zij mij gisteren een berichtje stuurde dat wij het gewoon moesten doen. 

Hoppa! Gelijk zoeken op Funda, twee mooie huur/eengezinswoningen gevonden en het inschrijfformulier aangevraagd! 

Nu zit ik dus vol (positieve) zenuwen voor de reacties op onze inschrijfformulieren. Ik wil zo snel mogelijk de woningen bezichtigen, de beste uitkiezen en dan zo snel mogelijk verhuizen. Iets nieuws aan mijn hoofd! Eindelijk eens geen zorgen, maar leuke plannen maken!

Als we het geluk niet krijgen door er op te wachten, dan maken we zelf maar het geluk. En dan eindelijk verder met ons leven! Hopelijk komt vervolgens dan de rest (een gezonde baby!!!).