MidLife Crisis..??

Wanneer ga je scheiden, ja raar maar ik vraag me eigen dat regelmatig af. Het is niet dat ik perse wil scheiden van mijn man, we zijn bijna 11 jaar samen en bijna 4 jaar getrouwd. Een prachtig kind van (bijna) 1.5 jaar. Het ligt ook niet aan dat prachtig kindje, ik ben van mening dat je niet bij elkaar moet blijven omdat er een kind in het "spel" is, tuurlijk geef je het niet zomaar op maar als het niet gaat waarom dan bij elkaar blijven. Dit is niet iets waar ik alledaags aan denk maar soms wel.

Mijn man is eerlijk, behulpzaam, creatief en kan ook wel erg lief zijn hoor. Maar hij zegt altijd "de waarheid mag gezegd worden" ik ben het daar wel mee eens maar soms ook niet. Soms hoef je niet altijd je hart op je tong te hebben, je kan er mensen mee kwetsen en hem maakt het niet uit tegen wie hij de "waarheid" zegt. En die waarheid heeft ie vooral klaar als hij kwaad is..of als we ruzie hebben want dan zegt hij dat ik soms dom ben, ja ik vind het heel erg maar het is wel zo. Maar domme mensen kunnen toch niet voor kinderen zorgen, die zijn niet geschikt als ouder vind ik dan...Maar wanneer ben je dom?? Ben je dom omdat je impulsief bent want dat ben ik, ik doe altijd eerst iets en denk er dan pas over na, ja zo is het aard van het beestje, hij zegt dan ook dat ik teweinig in het huishouden doe, oftewel lui..?? Dat ik nooit iets doe en als ik dan iets doe ja dan heb ik het niet goed gedaan...maar ik ben niet lui, ik zorg voor "zijn" kind, daar heb ik me handen vol aan, het leven draait toch niet om alleen het huis schoon te houden...soms vergeet ik gewoon met mijn kindje te spelen omdat ik alleen maar bezig ben met poetsen...ik kan ook niet koken (ja best vervelend) en natuurlijk krijg ik dat ook weleens te horen. Het ene moment is hij blij met me en het andere moment niet.

En ja ik ben echt al 11 jaar samen met hem. Hij is nooit zo geweest, hij is veranderd heel erg...piekert teveel en maakt zich druk over alles. Ook dat is nu eenmaal zijn aard...maar goed hier door denk ik weleens aan scheiden maar op welk moment doe je dat he...en dit is natuurlijk niet op de een of andere dag gekomen. Ik weet gewoon wanneer en hoe hij gaat reageren op sommige dingen. Ik mis gewoon iemand die mij de hemel in prijst. Iemand die wel blij met mij is en waardeert wat ik doe. En ik hoef niet iedere dag de hemel ingeprijst te worden maar erkenning voor wat ik wel goed doe. Ik krijg nu alleen nog maar erkenning in wat ik juist niet goed doe. Heel af en toe komt er hier een blog voorbij van een man, vader, echtgenoot of vriend van...en die prijzen hun liefde van hun leven de hemel in...ik mis dat soms...

Ook is hij absoluut niet de vader die ik dacht dat hij zou zijn. Maar welke man is dat wel?? Hij is zeker geen slechte papa, hij ontzettend veel van zijn kind maar is dat alleen genoeg, ik weet het niet. Het vergt veel geduld een kleine op te voeden en geduld nee dat heeft hij niet. Je hebt dat gewoon echt nodig, ik heb het wel..ja ook niet altijd maar meer als hem...mijn kindje is mij alles en voor mij is niks meer belangrijker dan dat lieve kleine mannetje.

Misschien word het tijd om eens te gaan praten...over wat we nu willen of beter gezegd wat ik nu wil....ik ben natuurlijk ook niet perfect echt niet en dat zal ik ook nooit zeggen...

Ik wil wel duidelijk zijn dat mijn man echt wel van mij houd en ik ook van hem anders zouden wij niet al 11 jaar samen zijn...misschien hoort dit er wel bij na 11 jaar relatie,,,dacht dat als je de 7 jaar voorbij bent, je relatie niet meer stuk kan...

Het lijkt alsof ik in een soort midlife crisis zit, ja en ik moet nog 30 worden. Ik weet niet goed wat ik nu wil, want het gaat op mn werk ook niet geweldig, ik wil iets anders maar weet ook niet wat, ga ik een opleiding volgen? Ben ik te oud voor een opleiding, moet ik vasthouden aan mijn vaste baan met contract van onbepaalde tijd of trek ik mn "stoute" schoenen aan? Ze zeggen dat je nooit je oude schoenen weg moet gooien voordat je nieuwe hebt. Maar ik kan geen nieuwe schoenen vinden, ze passen gewoonweg niet. Dan zijn ze weer te klein, of te duur of te groot.

Wat kan ik, is ook iets wat ik me regelmatig afvraag, ik heb maar een simpele VMBO opleiding gedaan en mn MBO niet afgemaakt. Ik kan niet thuisblijven anders kunnen we niks bekostigen. Ik heb de dag voordat ik moet werken pijn in mijn buik omdat ik hier niet gelukkig ben...ik vind het vreselijk om hier te zijn. Ik zit alleen en ik heb geen collega's. Mn baas is er nooit en ik krijg alleen maar klachten van mensen. Wat als over 2 jaar dit bedrijf op zn gat ligt wat moet ik dan...ik ben het aan het verpesten want mijn motivatie is weg...ik probeer het iedere x terug te vinden maar het is weg, kwijt, foetsie...ik heb altijd hart gehad voor de zaak...dat hart is weg...waar het is?? Ik heb echt geen idee...

Al met al....ik ben best gelukkig met mijn "simpele leven"...soms heb je van die momenten...die had ik nu vandaar deze blog...

Reacties over dat ik maar gewoon moet scheiden want een man die zegt dat je dom is mij niet waard...heb ik eerlijk gezegd niet nodig...ik weet ook wel dat het "raar" is als je man dit zegt ik hoef eigelijk helemaal geen reacties want niemand zit in precies dezelfde situatie...ik wil gewoon van mn afschrijven en dat heb ik nu gedaan...het lucht op maar het lost niks op...En als je dan wel wil reageren hoop ik wel dat je deze hele blog helemaal goed hebt gelezen!!

Tijd om mijn zogenaamde "midlife crisis" te doorbreken...al weet ik nog niet hoe...maar daar kom ik vanzelf achter...