15 weeks & counting

Ik lees ieders blog graag dus nu dacht ik om zelf ook maar weer eens wat te schrijven!
Wat ben ik blij dat het eerste trimester voorbij is. De ergste onzekerheid of het wel goed gaat en vooral de kwaaltjes, die zijn deze zwangerschap wel heftiger dan bij de vorige keer. Rond de feestdagen hield ik niets binnen ook geen water dat was eng, ook nog  het ijzertekort dat toen nog zo erg was wat ervoor zorgde dat ik draaiend op mijn slappe benen stond. Ik kon alleen maar hangen op de bank en rennen naar de wc. Manlief zorgde voor kleine dame, dat kon ik gewoon niet. Als ik het probeerde en ik stond haar te verschonen bij de commode voelde ik mezelf draaien en zwart worden dat ik bijna flauwviel. Erg heftig allemaal! En ineens, alsof iemand van boven zei 'nu is het genoeg' was het ook van de één op de andere dag over. Ik kon weer wat drinken en ook weer wat eten en met een week voelde ik me een enorm stuk beter.

Ondertussen heb ik al 4 hele dagen de wc pot niet gezien en hoop stiekem dat het nu klaar is, ben ook weinig meer misselijk en ik voel me weer goed en fit, ben zelfs weer aan de zumba gegaan, heerlijk wekelijks dansen! S ochtends sta ik op en voel ik me gewoon uitgeslapen, dus nu is het genieten! En mijn buik schiet ook naar voren, maar bij kleine dame had ik hele strakke buikspieren en die heb ik nu niet haha! Het ziet er al heel zwanger uit en dat is wel fijn want hoe vaak kreeg ik bij kleine dame de eerste 20 weken niet te horen hoe bescheiden mijn buik was pfffff echt moe word ik van zulke opmerkingen. Iedereen draagt anders en heeft een andere bouw en dat blijf ik dan maar uitleggen.

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan al die meiden die bezig zijn om zwanger te worden, of net een miskraam hebben gehad en in het grote verdriet zitten. Dan maak ik me druk om zulke opmerkingen en voelt dat bijna oneerlijk. Ook ik heb in het schuitje gezeten van zwanger worden en behandelingen en miskraam en dat is zo enorm heftig. Dat was ook de reden dat we besloten niet meer het medische traject in te gaan. Ik heb een groot respect voor de meiden die hier nog inzitten want hoe moeilijk is het om aan je omgeving uit te leggen waar je in zit, en dan dooddoeners als 'loslaten'.. je zou ze bijna opvreten dan.
Ik kreeg ook nog zo'n mooie afgelopen weekend bij mijn (schoon)familie. Iedereen wist hoe het bij onze eerste zwangerschap is gegaan. In de kerstkaarten hebben we het goede nieuws geschreven en ik werd gefeliciteerd. 1 Tante durfde te zeggen 'zat het echt niet tussen je oren' ?? 
BAM.
Dat verwacht ik echt niet op zo'n moment en toen heb ik uitgelegd dat dat niet zo werkte, heel netjes en beleefd.
Maar achteraf.. dat is zo'n kwetsende opmerking en wat was ik boos! Dat ze dat durfde te zeggen. Ik heb haar ook niet meer gesproken toen, was echt even klaar met haar!

De meiden die bezig zijn hun grootste wens in vervulling te laten gaan, ik blijf voor jullie duimen! En ik blijf jullie volgen!